Καλά και κακά του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο, ο Σιδηρόπουλος και οι… παντόφλες

Όντας φιλοξενούμενος από τον εξαιρετικό φέτος Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, εκεί όπου έχασε η ΑΕΚ και κέρδισαν με γκολ στο φινάλε ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός, θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς από τον Ολυμπιακό να θαμπώσει με την απόδοσή του. Ειδικά τώρα που αυτό το ματς για τη 17η αγωνιστική της Stoiximan Super League έγινε μετά τη διακοπή για τις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και το μεγάλο ρεπό που έπρεπε να πάρουν και πήραν οι ερυθρόλευκοι. Στην πραγματικότητα ένας σημαντικός στόχος υπήρχε για το ματς: να γίνει η δουλειά, δηλαδή να κατακτηθεί η νίκη και οι 3β. και ύστερα να συζητήσουμε τα επιμέρους. Η νίκη ήρθε και ο Ολυμπιακός παρέμεινε μόνος πρώτος και στο +2β. από τον Παναθηναϊκό. Και πάμε τώρα στα επιμέρους που προφανώς είναι σημαντικά, όχι βέβαια όσο η αξία των βαθμών.

Το ματς μπορεί κανείς να το χωρίσει σε δύο σκέλη. Το 1ο που ήταν αμφίρροπο και το 2ο στο οποίο τα πάντα έμοιαζαν τελειωμένα. Ουσιαστικά δηλαδή μιλάμε για τα όσα είδαμε πριν από το 7λεπτο που έκρινε τα πάντα και μετά απ' αυτό. Το -αγωνιστικό- 7λεπτο που μεσολάβησε από το φινάλε του 1ου ημιχρόνου όπου ο Ελ Καμπί έκανε το 0-1 με πέναλτι για τον Ολυμπιακό (45+5') και του 51ου λεπτού που αποβλήθηκε με 2η κίτρινη ο Πέρες Φακούντο και ο Παναιτωλικός έμεινε με 10 παίκτες και εύλογα υποτάχθηκε στο μοιραίο δίχως να μπορέσει να προβάλλει άλλη αντίσταση.

Διαβάστε επίσης...

Δεν είναι μόνο ο Ντόρσεϊ - 3 φεύγουν από Ολυμπιακό ακόμα και με Ευρωλίγκα!

Ο μόνος τρόπος για να μείνει πρώτος ο Ολυμπιακός - Άδικο για Γιάρεμτσουκ!

Ο Ολυμπιακός λοιπόν, συζητώντας καθαρά για το αγωνιστικό σκέλος ώστε να βγάλει συμπεράσματα, θα κάνει καλά σχεδόν να αγνοήσει εντελώς τα όσα συνέβησαν μετά το 61ο λεπτό και δη το 70ο που έγινε το 0-2. Αντιθέτως θα πρέπει να εστιάσει σε όλα όσα συνέβησαν μέχρι το 51ο λεπτό και ακόμα περισσότερο στο α' ημίχρονο.

Το λέω αυτό αφού (ξανα)είδαμε τον Ολυμπιακό να δυσκολεύεται να «βγάλει» αρκετές σημαντικές φάσεις. Τον (ξανα)είδαμε να δυσκολεύεται να εκμεταλλευτεί τις στημένες μπάλες του παρότι από μία εξ' αυτών προήλθε η φάση του πέναλτι. Καταλαβαίνουμε όλοι βέβαια ότι δεν προπονείσαι / «σκηνοθετείς» ως κόουτς το να πάρεις πέναλτι αλλά να σκοράρεις. Ο Ολυμπιακός κέρδισε 4 κόρνερ στο α' ημίχρονο, τα 3 πρώτα τα εκτέλεσε ο Τσικίνιο δίχως ουσιαστικό κέρδος, το 4ο (της φάσης του πέναλτι) έγινε από τον Μουζακίτη. Δίχως ουσιαστικό κέρδος ήταν και τα 2 φάουλ που εκτέλεσε ο Τσικίνιο στο α' ημίχρονο, το ένα σε εξαιρετική θέση, ελάχιστα εκτός περιοχής και σχεδόν στην ευθεία με το τέρμα.

Στα πρώτα 37' του ματς ο Ολυμπιακός ουσιαστικά δεν έκανε φάση, καθαρή ευκαιρία. Η πρώτη τέτοια ήρθε σ' αυτό το σημείο, δηλαδή το 37', όταν μετά από έξοχη συνεργασία Ζέλσον και Τσικίνιο (νωρίτερα η μπάλα αναπτύχθηκε ωραία από Μπιανκόν σε Ορτέγκα και ύστερα σε Ζέλσον και Τσικίνιο) ο Πορτογάλος χαφ βρέθηκε εντός περιοχής να σουτάρει συρτά και τον Τσάβες να αποκρούει δύσκολα. 

Αυτό το τελευταίο κομμάτι του α' ημιχρόνου, δηλαδή από το 37' ως και το γκολ-πέναλτι στο 45+5', ήταν και το καλύτερο του Ολυμπιακού στο ματς νομίζω. Δηλαδή αυτό που έχει αξία αφού οι δύο ομάδες ήταν ακόμα 11 εναντίον 11.

Πέρα από τη φάση του Τσικίνιο, ένα λεπτό μετά (38') η μπάλα στρώθηκε στο αριστερό πόδι του Μουζακίτη εντός περιοχής αλλά το σουτ ήταν και άστοχο και αδύναμο και η μπάλα πέρασε συρτά άουτ από το αριστερό δοκάρι. Στο 45', μετά από σέντρα του Ρόντινεϊ από δεξιά, ο Έσε έπιασε κεφαλιά από τη μικρή περιοχή για να αποκρούσει με τα ακροδάχτυλα σε κόρνερ (λίγο κάτω από το οριζόντιο δοκάρι του) ο τερματοφύλακας του Παναιτωλικού. Ήταν το κόρνερ που εκτέλεσε ο Μουζακίτης και από το οποίο προήλθε η φάση του πέναλτι.

Στο α' ημίχρονο λοιπόν και το 11 vs 11 ο Ολυμπιακός υπήρξαν και στιγμές που ανησύχησε. Στο 9' ο Μάιντεβατς μπήκε από αριστερά στην περιοχή του Ολυμπιακού αλλά τον πρόλαβε ο Μπιανκόν. Στο 26' μετά από καλή συνεργασία Λιάβα και Λαχούντ ο δεύτερος βρέθηκε να σουτάρει υπό καλές προϋποθέσεις αλλά αρκετά άουτ. Στο 29' ο Ζέλσον πάσαρε με ρίσκο παράλληλα (όντας κάτω από το κέντρο και προς την περιοχή του Παναιτωλικού) με συνέπεια να κλέψει ο Λιάβας και να φύγει μόνος σε αντεπίθεση μισού γηπέδου. 

Ωστόσο ο Πορτογάλος εξτρέμ που έκανε το λάθος φρόντισε να γυρίσει έγκαιρα (αφού όλοι οι ερυθρόλευκοι είχαν ανέβει στο άλλο μισό του γηπέδου για την επίθεση που έχτιζαν όταν έκανε το λάθος ο Ζέλσον) και να καθυστερήσει τον αρχηγό του Παναιτωλικού που έψαξε εν τέλει πάσα για να κόψει ο Κάρμο. Η πιο καλή στιγμή του Παναιτωλικού ήταν η φάση του 50', αμέσως πριν από την αποβολή, όταν ο Λιάβας έβγαλε πάσα-ξυραφιά στο 1ο δοκάρι όπου πετάχτηκε ο Λαχούντ και έστειλε τη μπάλα λίγο άουτ μετά την κόντρα που του έβαλε και ο Τζολάκης βγαίνοντας γρήγορα και αποκρούοντας ενστικτωδώς με το σώμα.

Είχε... ζόρι λοιπόν, όπως αναμένονταν, το ματς στο Αγρίνιο για τον Ολυμπιακό. Ειδικά στο 11 εναντίον 11. Ωστόσο είδαμε και ένα στοιχείο σφραγίδα του Ολυμπιακού του Μεντιλίμπαρ σ' αυτό το διάστημα και ειδικά στην αρχή του ματς. Την τρελή πίεση ψηλά. Χαρακτηριστική ήταν η φάση του 5ου λεπτού όταν μετά από αφόρητη πίεση των ερυθρόλευκων έξω από την περιοχή του Παναιτωλικού, παίκτης των γηπεδούχων πέταξε τη μπάλα πλάγιο άουτ μη έχοντας άλλη επιλογή.

Αναφορικά με τα πρόσωπα, ο Βέλντε είναι ένας που αξίζει να σταθεί κανείς. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι και μια δόση ενθουσιασμού που βλέπω δεξιά και αριστερά για την εμφάνιση του Νορβηγού εξτρέμ. Ήταν «ζωντανός»; Ναι. Ήταν ορεξάτος; Ναι. Όμως ήταν αυτό που πρέπει να είναι ένας βασικός εξτρέμ του Ολυμπιακού; Όχι. Έβγαλε ενέργεια και διάθεση και το πάλεψε αλλά κάνοντας... ταμείο στο φινάλε τι κρατάει κανείς; Ασίστ; Όχι. Γκολ; Όχι. 

Ότι έκανε την κεφαλιά από την οποία προήλθε το πέναλτι δεν είναι δυνατόν να του πιστώνεται ως κάτι θετικό; Δεν είχε πρόθεση να... στείλει τη μπάλα στο χέρι του αντιπάλου. Να πιάσει «γεμάτη» κεφαλιά προς την εστία σκόπευε. Αλλά δεν το κατάφερε, έκανε μια «τζούφια» κεφαλιά που έφευγε πολύ άουτ. Και φυσικά στο 2ο γκολ δεν είχε καμία ανάμειξη. Α, ναι, «κέρδισε» τη 2η κίτρινη και την αποβολή του Πέρες, την 1η την είχε κερδίσει ο Τσικίνιο. Από τα πόδια του άρχισαν όντως κάποιες επιθέσεις στο πρώτο ημίωρο του ματς αλλά ήταν το διάστημα στο οποίο, εν τέλει, τίποτα ουσιαστικό ή πραγματικά σπουδαίο έκανε επιθετικά ο Ολυμπιακός.

Ο Τσικίνιο κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν ο 2ος καλύτερος σε απόδοση του Ολυμπιακού. Παρότι δεν κέρδισε τίποτα ο Ολυμπιακός από τις εκτελέσεις των στημένων του. Η άποψη δεν «στηρίζεται» στο έξοχο γκολ που σημείωσε κάνοντας μια ωραία περιστροφή γύρω από τον άξονά του και τελειώνοντας υπέροχα τη φάση με το αριστερό. Ο Τσικίνιο συνεισέφερε, όπως πάντα, τα μέγιστα στο σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού του Μεντιλίμπαρ. Πιέζοντας ψηλά και βραχυκυκλώνοντας τον αντίπαλο. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Προφανώς είχε κι άλλες καλές στιγμές. Τη φάση του 37' αλλά και κάποιες άλλες συνεργασίες, ειδικά με τον Ζέλσον με τον οποίο φαίνεται να συνεργάζονται / επικοινωνούν πολύ καλά.

Ο κορυφαίος κατά την ταπεινή μου γνώμη σε απόδοση, και πολύ ευχάριστο μήνυμα εν όψει συνέχειας, ήταν φυσικά ο Σαντιάγκο Έσε. Πίεσε δαιμονισμένα. Έκανε μεγάλο αριθμό κλεψιμάτων και ανακτήσεων μπάλας, συμμετείχε και στην ανάπτυξη παιχνιδιού και το «χτίσιμο» επιθέσεων ενώ λίγο έλειψε να σκοράρει και με την καρφωτή κεφαλιά στο 45'. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον καλό Έσε ειδικά τώρα που οι ερυθρόλευκοι έχουν μπροστά τους έναν μήνα-φωτιά.

ΥΓ: Η ψυχολογία αλλά και η γκίνια του Γιάρεμτσουκ πραγματικά περιγράφονται συνοπτικά στη μεγάλη χαμένη του ευκαιρία στο 90'. Κρίμα για την ενέργεια του Κωστούλα...

ΥΓ2: Έκπληξη στα δικά μου μάτια ήταν η χρησιμοποίηση του Κάρμο (και όχι του Πιρόλα) στην 11άδα κόντρα στον Παναιτωλικό. Και το λέω αυτό επειδή στο αμέσως προηγούμενο ματς, με τη Λαμία στο Γ.Καραϊσκάκης, ο Μεντιλίμπαρ έκανε εκνευρισμένος αλλαγή τον υψηλόσωμο στόπερ πριν καν ολοκληρωθεί το α' ημίχρονο. Προφανώς τον είδε στις προπονήσεις των τελευταίων ημερών πιο συγκεντρωμένο τον παίκτη από την Ανγκόλα.

ΥΓ3: Όσοι παρακολουθείτε τακτικά τα όσα γράφω γνωρίζετε ότι αποφεύγω με συνέπεια να αναφέρομαι σε διαιτητές / διαιτησίες. Θα κάνω μια εξαίρεση για τον Σιδηρόπουλο για τον οποίο εδώ και χρόνια έχω την άποψη ότι είναι ένας κακός διαιτητής. Διαιτητές που έχουν το ψώνιο να θέλουν να «φαίνονται» στα ματς, αντί να περνούν απαρατήρητοι, είναι κακοί διαιτητές και ζημιώνουν το σπορ. Η παραπάνω άποψή μου δεν αφορά το ματς Παναιτωλικός-Ολυμπιακός όσο τη γενικότερη πορεία του. Με βρίσκω διαρκώς, σε ματς που σφυρίζει ο συγκεκριμένος, να έχω το απορημένο βλέμμα του Κουν Αγκουέρο στο περιβόητο ματς Τσάμπιονς Λιγκ στο οποίο ήταν 4ος διαιτητής ο Σιδηρόπουλος και σήκωσε ταμπέλα με λάθος νούμερο του Αργεντινού επιθετικού. Όχι άλλος... viral Σιδηρόπουλος. Φτάνει. Παντόφλες, τσάι και σπίτι. Σύνταξη λέγεται.

ΥΓ4: Ο Λιάβας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση παίκτη. Να θυμίσω ότι άρεσε στον Ολυμπιακό, τον παρακολουθούσαν οι ερυθρόλευκοι, πριν κάμποσα χρόνια που έκανε τα πρώτα του βήματα στον Παναιτωλικό ως βασικός. Ύστερα ήρθαν οι δύο σοβαροί τραυματισμοί και έμεινε πίσω. Πλέον έχει κάνει ένα πολύ δυνατό come back και δείχνει ότι έχει ένα σημαντικό και απαραίτητο χαρακτηριστικό για να κάνει καριέρα, πέρα από το ταλέντο και τις ικανότητες. Έχει χαρακτήρα. Είναι ανθεκτικός πνευματικά. Ο Παναθηναϊκός φέρεται να είναι ο μοναδικός αυτή τη στιγμή από τους μεγάλους που ενδιαφέρεται για τον παίκτη. Κακώς θα πω εγώ...