Ντροπή για ποιον Παναθηναϊκό, αυτόν που μισούσαν; Έδωσε Βιτόρια o Ιωαννίδης

Με αυτά και μ' αυτά λοιπόν έφτασε ενας ακόμα Φλεβάρης για τον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων, στον οποίο άρχισαν και με δραματικό τρόπο τα γνωστά αφηγήματα τέτοιας εποχής, ίδια και πανομοιότυπα με τα προηγούμενα χρόνια.

Θα μπορούσαμε απλά εδώ να πούμε ότι είναι ένας ακόμα Φλεβάρης που ένας-ένας αρχίζουν και πάλι όλοι τους να λένε και να αναμασάνε έστω και με... παραλλαγές αυτά που εδώ λέμε και κουβεντιάζουμε από τον... Οκτώβρη τουλάχιστον.

Όμως δεν είναι αυτό το θέμα αν κι έχει κι αυτό την σημασία του.

Εδώ πια είναι τόσο ίδια η κατάσταση και τα όσα συζητάμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που θα μπορούσε απλά να αναπαράγουμε αντίστοιχα λεγόμενα και γραφόμενα των προηγούμενων ετών τέτοιοι μήνα.

Είναι με λίγα λόγια ο καιρός στον οποίο αρχίζουμε πάλι τα "οι παίκτες δεν ξέρουν που παίζουν", "¨το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι", "κάποιος να πάει να του πει ποιος είναι ο Παναθηναϊκός" άντε και καμιά επετειακή επίσκεψη του... προέδρου στο Κορωπί για να τους βάλει όλους στην θέση τους και πάμε σαν άλλοτε.

Το πρόβλημα όμως, το έχουμε ξαναπεί, είναι ακριβώς το αντίθετο.

Το ότι όλοι πια σ' αυτήν την ομάδα ξέρουν καλά και που βρίσκονται και που παίζουν.

Και συμπεριφέρονται ανάλογα και στο μέτρο των αντικειμενικών δυνατοτήτων τους.

Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός στον οποίο ξέρουν πλέον οι παίκτες και ο πρόπινητής ότι ανήκουν, είναι ΑΛΛΟΣ Παναθηναϊκός από εκείνο που παρουσιάζουν όσοι υποτίθεται τον εκπροσωπούν στον κόσμο και δυστυχώς ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου εδώ και κάποια χρόνια έχει συνηθίσει να αποδέχεται αυτο που του λένε και του γράφουν ότι βλέπει και όχι αυτό που βλέπει πραγματικά μέσα στο γήπεδο.

Και για να τα πάρουμε λοιπόν λίγο με την σειρά σε σχέση με το παιχνίδι με τους έρμους τους Ισλανδούς που πήγαν απλά να κάνουν μια εκδρομή στο Ελσίνκι και ξαφνικά βρέθηκαν να διεκδικούν πρόκριση από το πουθενά και μπήκαν κι αυτοί σε... περιπέτειες που δεν περίμεναν και σε βαριά καθήκοντα και ελπίδες.

Νύχτα ντροπής, λέει, για τον Παναθηναϊκό.

Για ποιον ακριβώς Παναθηναϊκό ήταν νύχτα ντροπής την Πέμπτη το  βράδυ;

Για τον Παναθηναϊκό που κέρδιζε την Μπαρτσελόνα, την Γιουβέντους και την Άρσεναλ;

Ναι, προφανώς, για εκείνον τον Παναθηναϊκό θα ήταν μια νύχτα ντροπής αυτό που έγινε.

Αλλά με... εκείνο τον Παναθηναϊκό, αυτοί που είναι τώρα στον Παναθηναϊκό και ειδικά εκείνοι που τον "εκπροσωπούν" δημόσια και μιλάνε γι' αυτόν και εξ ονόματός του, έχουν πάρει διαζύγιο.
Τον μισούσαν, τον είχαν πολεμήσει, τον θεωρούσαν... ντροπή και κυρίως... δεν τον άντεχαν γι' αυτό και τον διέλυσαν καλώντας μάλιστα τον κόσμο να τους... βοηθήσει στο έργο και την αποστολή τους.

Οπότε για ποιον Παναθηναϊκό ήταν ντροπή;

Για τον Παναθηναϊκό των... απελευθερωμένο των δεκαπέντε τελευταίων χρόνων;

Για τον Παναθηναϊκό της Καμπάλα, της Εστορίλ, της απουσίας και της κατρακύλας στην Ευρώπη, για τον Παναθηναϊκό που δεν τον αντέχαμε στην 17η θέση της  βαθμολογίας στην ΟΥΕΦΑ και τον φτάσαμε στην 200στή και τριακοστή, για τον Παναθηναϊκό που έχει να πάρει δεκαπέντε χρόνια πρωτάθλημα, για ποιον ακριβώς Παναθηναϊκό ήταν ντροπή;

Μήπως ήταν απλά ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ βραδιά σαν τόσες και τόσες που έμαθε να ζει και να αποδέχεται ο Παναθηναϊκός των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων που βρίσκεται κυριολεκτικά έρμαιο στα χέρια όλων αυτών των τύπων;

Και για να πάμε και παρακάτω στα... επί μέρους της προχθεσινής βραδιάς.

Για ποια νύχτα ντροπής μιλάμε ακριβώς;
Είδατε εσείς τον προπονητή να μιλάει για κάτι τέτοιο ή να δείχνει έστω πως αντιμετώπισε έτσι το συγκεκριμένο παιχνίδι και το αποτέλεσμά του;
Μια κακή βραδιά ήταν, είπε στις δηλώσεις του, για τις απουσίες μίλησε, για την ατυχία, για τις αναγκαστικές αλλαγές και για την διαιτησία και τέλος εξέφρασε την... πίστη του ότι στην ρεβάνς θα ανατρέψει το αποτέλεσμα.
Και ρωτάω εγώ τώρα, για να καταλάβετε κιόλας τι εικόνα έχουν για τον Παναθηναϊκό οι ίδιοι οι άνθρωποί του.
Αν ήταν στην προηγούμενη ομάδα του ο Βιτόρια, αν ήταν δηλαδή στην Μπενφίκα και έχανε με τέτοιο τρόπο σε ουδέτερο γήπεδο από τους ερασιτέχνες; της Βίγκινγκιουρ πως την λένε τέλος πάντων αυτή την ομάδα.

Υπήρχε ποτέ περίπτωση να τολμήσει να δηλώσει στα Πορτογαλικά μέσα ότι ήταν... μια κακή βραδιά, οι ατυχίες, οι αναγκαστικές αλλαγές και η διαιτησία και ότι στην... ρεβάνς έχουμε...πίστη ότι θα ανατρέψουμε το αποτέλεσμα;

Εσείς τι λέτε;

Όμως εδώ, τα είπε.

Και τα είπε γιατί πολύ γρήγορα κι αυτός, μέσα σε λίγους μήνες κατάλαβε και που έχει έρθει και με ποιους συνεργάζεται και τα πραγματικά ΜΕΓΈΘΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ της ομάδας στην οποία εργάζεται.

Να συνεχίσουμε λοιπόν.

Πήρατε πρέφα ότι μόλις ο Παναθηναϊκός, ναι ο Παναθηναϊκός που διαβάζουμε και ακούμε ότι μόλις έφυγε ο Αλόνσο... μεταμορφώθηκε, βελτιώνεται συνέχεια, είναι... φοβερός και τρομερός και μόνο η... διαιτησία μπορεί να τον σταματήσει, μόλις αναγκάστηκε να παίξει είκοσι μέρες Κυριακή και Τετάρτη ή Πέμπτη παιχνίδια, σε κάθε παιχνίδι χάνει και κανα δυο τρεις παίκτες με μυικούς τραυματισμούς;
Σας φαίνεται αυτό φυσιολογικό για μια ομάδα που... βελτιώνεται, που είναι σε τρομερή κατάσταση και που πάει για πρωτάθλημα και πορείες στην Ευρώπη και ολα τα συναφή;

Και μην μου πει κάποιος εντελώς άσχετος με το ποδόσφαιρο, ότι αυτό είναι θέμα... καλοκαιρινής προετοιμασίας και τέτοια.
Δεν υπάρχουν πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο... καλοκαιρινές προετοιμασίες και τα σχετικά όταν οι ομάδας μπαίνουν από τον... Ιούλιο πλέον σε επίσημα παιχνίδια και όταν ένας προπονητής ακόμα και σε κατάσταση αποσύνθεσης να παρέλαβε μια ομάδα, έχει τόσα μέσα στην διάθεσή του που μετά από τέσσερις μήνες δεν γίνεται να μην έχει λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Και εδώ κάτι ακόμα σαν επιβεβαίωση του ότι κάτι τελικά δεν πάει καλά, ότι κάτι συμβαίνει μέσα στην ομάδα.

Καταλάβατε τι ακριβώς έκανε ο Ιωαννίδης, ο αρχηγός  δηλαδή του Παναθηναϊκού με το που τελείωσε το παιχνίδι με τις δηλώσεις του;
Βγήκε και είπε λοιπόν σε... ελεύθερη μετάφραση των δηλώσεών του, ο ΑΡΧΗΓΟΣ της ομαδας, ο παίκτης που μόλις ανανέωσε με τεράστια ποσά το συμβόλαιό του και που υποτίθεται είναι ο ηγέτης αλλά και ο προστάτης ταυτόχρονα των υπολοίπων στην ομάδα του, ότι εδώ... οι συμπαίκτες μου δεν δημιουργουν ευκαιρίες και ότι κάτι λάθος κάνουμε στον τρόπο που παιζουμε, δηλαδή ότι ο προπονητής μας τα έχει κάνει με λίγα λόγια μαντάρα.

Και είναι εύλογη η απορία λοιπόν.
Αυτός είναι ο ρόλος του αρχηγού μετά από μια τέτοια ήττα;
Να δίνει δημόσια συμπαίκτες και προπονητή και απλά αυτός να... φυλάει τα νώτα του ή να προετοιμάζει το... σάλτο από το καράβι γιατί βλέπει την πραγματικότητα και θέλει να μην φορτωθεί ο ίδιος το μερίδιο του;

Κι εγώ δεν λέω, απόλυτα δίκιο είχε καθαρά ποδοσφαιρικά ο Ιωαννίδης και σωστά ήταν όσα είπε.
Αλλά όμως, ο ίδιος είναι κομμάτι και αρχηγός αυτής της ιστορίας και όχι... τρίτο μάτι ή δημοσιογράφος και αναλυτής που κρίνει και αναλύει τους αγώνες της ομάδας του.

Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό από την βραδιά της Πέμπτης.

Το πιο ντροπιαστικό πραγματικά στην πόλη ιστορία, δεν ήταν η ήττα, το σκορ, η εμφάνιση και όλα όσα είδαμε.

Υπάρχει ένα σημείο του αγώνα, που από μόνο του μιλάει.

Μιλάει, φωνάζει, ουρλιάζει και δείχνει ξεκάθαρα την πραγματικότητα για την δυναμική και κυρίως την νοοτροπία, την ψυχολογία και τις απαιτήσεις που έχει αυτή η ομάδα από τον ίδιος της τον εαυτό.

Και αυτό το σημείο είναι τα έξι λεπτά στο τέλος του αγώνα.

Τα λεπτά που ακολούθησαν το γκολ του Ιωαννίδη και που η φυσιολογική τους εικόνα, θα ήταν  ένα βομβαρδισμός του Παναθηναϊκού για να ισοφαρίσει.

Κι όμως.

Εκεί είδαμε την απόλυτη κατάντια.

Τον Παναθηναϊκό να θεωρεί ότι με το γκολ... ολοκλήρωσε την αποστολή του και ως συνήθως θα ακολουθούσαν τα άρθρα και οι αναφορές  ότι... έβγαλε αντίδραση, παρά τις αντιξοότητες στάθηκε όρθιος και τα καλέσματα για επική ανατροπή στην ρεβάνς με τον πύρινο κόσμο στο πλευρό του και τα γνωστα και να παραδίδει ψυχή και πνεύμα στα παιδάκια και τους ερασιτέχνες της Βίκινγκουρ.

Που σαν να μην πίστευαν στα μάτια τους, με το που κατάλαβαν με ποιους έχουν να κάνουν, έκλεισαν τον Παναθηναϊκό στην περιοχή του, τον πολιόρκησαν, έκαναν τριγωνάκια και τακουνάκια στο ένα τετραγωνικό χωρίς αντίσταση,. έφτιαξαν τρεις ευκαιρίες και χάρις στην απόκρουση του Λοντίγκιν δεν ολοκληρώθηκε η ξεφτίλα με τρίτο γκολ.

Αυτή ακριβώς η εικονα, αυτά τα έξι λεπτά στο τέλος του αγώνα, τα είπαν και τα έδειξαν όλα.

Από κει και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για κατανάλωση.

Και για να τελειώνουμε.

Ο Παναθηναϊκός προφανώς και όχι απλά μπορεί να προκριθεί αλλά και θα προκριθεί την ερχόμενη Πέμπτη.

ότι δεν θα αποφύγουμε και πάλι τις σαχλαμάρες για... ηρωϊκή αντεπίθεση και όλα τα συναφή, είναι πλέον βεβαιότητα και γεγονός με αυτούς που μπλέξαμε και έμπλεξε εδώ και χρόνια και ο Παναθηναϊκός.

Όμως η ιστορία έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της.

Κι η ελπίδα ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΣΤΩ, μια φορά τα τελευταία χρόνια ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ αυτός ο δρόμος, όλο και μειώνεται όσο η πραγματικότητα στο χορτάρι είνα αμείλικτη και δεν παίρνει χαμπάρι από επικοινωνίες, δικαιολογίες και ψέμματα.