Δρόμοι παράλληλοι για Παναθηναϊκό και ΑΕΚ… εκτός πραγματικότητας!

Τόσο ίδιοι, τόσο προβλέψιμοι και κυρίως τόσο αναποτελεσματικοί.
Δρόμοι παράλληλοι για Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, δρόμοι τόσο δοκιμασμένοι και στην πράξη αποτυχημένοι, που καταλήγουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα κι όμως κανείς δεν δείχνει να παραδειγματίζεται και συνεχίζουν απτόητοι στους ίδιους παντα δρόμους.
Ίσως γιατί αυτό μόνο "έμαθαν" να κάνουν και πλέον τους έγινε συνήθεια και δεν μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά και πάνω απ' όλα "ποδοσφαιρικά".

Μετά και την τελευταία αγωνιστική, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ κάθονται και μετράνε τις πληγές τους και έχουν γεμίσει από αναλύσεις και "συμπεράσματα" της πλάκας για το τι έφταιξε και πήγε άπατη ουσιαστικά και η φετινή τους χρονιά.
Κι ο τρόπος είναι και πάλι τόσο ίδιος.

Επικοινωνία και ξανά επικοινωνία, κλο-κλο-κλο και από ουσία τίποτα, επικολυρικά και ιδεολογήματα για το μεγαλείο των ομάδων και τρέχα γύρευε, αναφορές για ανθρώπους, παίκτες και προπονητές που... δεν ξέρουν που είναι και δεν συμαζεύεται.
Το αστείο είναι, πως όλη αυτή η αντιμετώπιση, δεν διαφέρει στο ελάχιστο από την αντίστοιχη αντιμετώπιση και διαχείριση των αποτελεσμάτων όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και τότε που και οι δύο ομάδες ήταν μέσα σε όλους τους στόχους τους και κάποιες στιγμές μάλιστα ήταν και... φαβορί για την κατακτηση τους.

Εκτιμήσεις και συμπεράσματα τραβηγμένα από τα μαλλιά για νίκες τυχαίες στο τελευταίο λεπτό που βαφτίζονταν απόδειξη του... μαχητικού πνεύματος και του... μέταλου πρωταθλητισμού των ομάδων, γιατί, λέει, δεν το παράτησαν το πράγμα και το πάλεψαν μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Σαχλαμάρα στην σαχλαμάρα δηλαδή.

Αντί να κάτσουν και να δουν γιατί μια σειρά παιχνίδια με ανύπαρκτους από πλευράς δυναμικότητας αντιπάλους έφτυναν αίμα για να τα κερδίσουν ή και να τα... ισοφαρίσουν μερικές φορές και να δουν τι φταίει, έβγαιναν και... από πάνω κι όλας και μιλούσαν για φοβερά και τρομερά αστέρια με... ποιότητα μεγατόνων που είναι πάντα εκεί και δίνουν λύσεις.
Ηρωικά και διθυραμβικά συμπεράσματα για απλά και προφανή πράγματα για ομάδες που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό από τη μια και ανάποδα χιλιάδες δικαιολογίες και κραυγές για κέντρα και παράκεντρα που τους πολεμάνε κάθε φορά που η τύχη δεν βοηθούσε μέτριες και κακές εμφανίσεις να καταλήξουν σε καλά αποτελέσματα.

Και καπάκι μια φρασεολογία και ένα στιλ γεμάτο στόμφο που δεν πατούσε σε καμιά πραγματικότητα, αλλά απευθυνόταν μόνο και μόνο στο θυμικό ενός συγκεκριμένου οπαδικού κομματιού με χαρακτηριστικά κυρίως καθυστερημένης διανοητικής αντίληψης για το ποδόσφαιρο και την πραγματικότητα που φαινόταν μέσα στο γήπεδο.
"Τρέμουν τον Παναθηναϊκό", "Αυτή την ΑΕΚ θα την σέβεστε" και άλλα παρόμοια, τόσο ίδια και πανομοιότυπα από πλευράς ύφους και ουσίας.

Κι όλα αυτά το μόνο αποτέλεσμα που είχαν, ήταν πρακτικά από τη μια να περνάνε χωρίς κανείς να ασχολείται απαρατήρητα τα πραγματικά προβλήματα αγωνιστικά και διοικητικά από την μια και από την άλλη και το κυριότερο να δημιουργούνται ποδοσφαιρικοί οργανισμοί, ομάδες, παίκτες, προπονητές και διοικητικοί παράγοντες, οι οποίοι να ζουν και να αισθάνονται "ασφαλείς" μέσα σ ένα συννεφάκι εικονικής πραγματικότητας που τους δημιουργούσε ένας στενός οπαδικός και δημοσιογραφικός περίγυρος, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει η παραμικρή ΑΠΑΙΤΗΣΗ για πραγματικό ποδόσφαιρο και για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ μέσα στο γήπεδο.

Τα υπόλοιπα ήρθαν από... μόνα τους.

Δεν χρειάστηκε άλλωστε και ιδιαίτερη προσπάθεια.

Ποτέ η μούφα, η... λούφα και παραλλαγή δεν χρειαζόντουσαν ιδιαίτερη προσπάθεια.

Ιδιαίτερη προσπάθεια, γνώση, κόπο και σεβασμό, αλλά πραγματικό σεβασμό στις ομάδες, στην ιστορία τους, στον κόσμο τους και στο ποδόσφαιρο, χρειάζεται για να λειτουργήσεις αποδοτικά και με πραγματικές απαιτήσεις σε μια ομάδα και όχι με εκθέσεις ιδεών και φθηνά κλισέ, ιδεολογήματα και μπαρούφες με αποδέκτες... μαθητές νηπιαγωγείου και οπαδικά και... πρακτικά.