Το μήνυμα της "La Rossa" για την ανεξιχνίαστη τραγωδία των Τεμπών

 Μπορεί. Είναι περισσότερο από πιθανό, γιατί από τα 7 πρωταθλήματα των «Rossoblu’» τα έξι κατακτήθηκαν επί των ημερών του Ιταλού δικτάτορα: το ’25, το ’29, το ’36, το ’37, το ’39 και το ’41. Μόνο εκείνο του ’64 θεωρήθηκε «καθαρό», και πάλι τρόπος του λέγειν γιατί μετά το 2-0 σε βάρος της μεγάλης Ίντερ του Ελένιο Ερέρα, στο ιστορικό μπαράζ τίτλου της Ρώμης, βγήκαν αρκετές θεωρίες περί συστηματικού ντόπινγκ των ποδοσφαιριστών της.

 Είναι πολύ πιθανό επίσης πως ο Μουσολίνι, γεννημένος στο Πρεντάπιο, μία κωμόπολη ανάμεσα σε Τσεζένα και Φορλί, όπως η πλειοψηφία όσων γεννήθηκαν στην Εμίλια Ρομάνια, είτε σε Πάρμα ή Μόντενα, είτε σε Πιατσένζα, Φερράρα ή Ρίμινι να είχε κι εκείνος μία αναπόφευκτη αδυναμία για τη σημαντικότερη ομάδα της ευρύτερης περιοχής. Αν και η πραγματική του αγάπη ήταν η Ρόμα, την οποία και ίδρυσε το ‘27, ύστερα από προσωπική του εντολή ο τότε γενικός γραμματέας του Φασιστικού Κόμματος, Ίταλο Φόσκι οδηγώντας την, το ’42 στην κατάκτηση του 1ου από τα τρία της scudetto.

 Όλα έχουν τη σημασία τους, όχι όμως τόσο όσο το μήνυμα που έστειλε την Κυριακή το «Ρενάτο Νταλ’ Άρα», Urbi et Orbi (στην Πόλη και τον Κόσμο) για την ανεξιχνίαστη τραγωδία των Τεμπών. Κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Κάλιαρι, οι οπαδοί της Μπολόνια ανήρτησαν ένα μεγάλο πανό στ’ αγγλικά, «Justice for Tempi», δικαιοσύνη για τα Τέμπη το οποίο, λογικό ήταν να κάνει τον, φωτογραφικό γύρο του κόσμου.

 Ήταν μία πολύ σπουδαία και πολιτικοποιημένη κίνηση και πάνω απ’ όλα υπήρξε, η μοναδική ιταλική πόλη που συμπαραστάθηκε, με τον τρόπο της στο δράμα που θα βιώνουν για πάντα οι οικογένειες των 57 θυμάτων. Τέτοιου είδους μηνύματα δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ αναρτηθούν σ’ ένα γήπεδο μίας πόλης που δεν ξέρει τι σημαίνει λαϊκή οργή και αδικία. Που βίωσε κι εκείνη τον πόνο, την τραγωδία και τον απόλυτο τρόμο όταν στις 2 Αυγούστου του ’80 οι Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες τοποθέτησαν, μέρα μεσημέρι  βόμβα στον σιδηροδρομικό σταθμό «Centrale» προκαλώντας τον ακαριαίο θάνατο 85 ανθρώπων και τον σοβαρό τραυματισμό άλλων 200.  

 Άσχετα από το τι υποστήριζε ο Μουσολίνι, με τα χρόνια η Μπολόνια δεν απέκτησε μόνο το παρατσούκλι της γαστρονομικής πρωτεύουσας, της μορταντέλλα, των τορτελλίνι ή των σπαγκέττι άλλα μπολονιέζε, αλλά κατεξοχήν της «La Rossa», της «Κόκκινης» γιατί στα Απέννινα, οι Παρτιτζάνοι (αντάρτες) είχαν παίξει κομβικό ρόλο τόσο πολεμώντας τους Ναζί, όσο τον ίδιο τον Φασισμό.

 Όσα ειπώθηκαν για τις ποδοσφαιρικές προτιμήσεις του Μουσολίνι φημολογούνταν και για τη Σάλκε, που επί Χίτλερ επίσης κατέκτησε τα 6, από τα 7 πρωταθλήματά της. Για τη Μπενφίκα, που επί Σαλαζάρ κέρδισε 17 από τους 38 της τίτλους ή για την Ατλέτικο Μαδρίτης και τον Φράνκο που, σε καμία περίπτωση δεν ήταν Ρεάλ.

 Αστικοί μύθοι, οι περισσότεροι, όχι όμως και η πραγματικότητα μίας πόλης, που πέρα από το να υπερηφανεύεται για το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του κόσμου, σε συνεχή λειτουργία από το 1088 μπορεί πλέον να είναι υπερήφανη που με τον τρόπο της, όπως και όσο μπορούσε έστειλε το δικό της μήνυμα αλληλεγγύης για μία τραγωδία που δεν θα ξεχάσει ποτέ η Ελλάδα…