Γιατί η Ελλάδα μπορεί να φύγει από το Παρίσι μ’ ένα θετικό αποτέλεσμα

Υποκειμενικά, πάντα, γιατί δεν είναι απλά μία από τις πλέον συναρπαστικές, γρήγορες και συμπαγείς «Ελλάδες» των τελευταίων χρόνων. Γιατί δεν είδαμε γύρω μας και τόσο φοβερές εθνικές ομάδες από τις εναπομείνασες, αποκαλούμενες «Big». Κυρίως γιατί, παίκτες σαν τους Μπάλντοκ, Βλαχοδήμο, Μασούρα, Μπακασέτα, Μαυροπάνο ή Τσιμίχα δεν έχει καμία από τις υπόλοιπες.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία, για παράδειγμα διεκδικεί από τις τέσσερις που έλαβαν μέρος στα ημιτελικά του Nations League, μαζί με Ισπανία, Κροατία και Ολλανδία τον τίτλο της χειρότερης. Της πλέον αργής και «βαριάς», με παιδαριώδη λάθη εκεί όπου κάποτε ήταν το φόρτε της: την άμυνα. Εάν ο Ρομπέρτο Μαντσίνι δεν ξεκολλήσει από τους παλαιομοδίτικους «γερουσιαστές» του, είτε λέγονται Μπονούτσι και Ζορζίνιο, είτε Ιμόμπιλε και Βεράτι, όχι απλά θα δυσκολευτεί να βρεθεί στο γερμανικό Euro, αλλά έτσι όπως παίζει κινδυνεύει να χάσει και τρίτο συνεχόμενο Μουντιάλ.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στο μυαλό του Γκουστάβο Πογιέτ. Καλώς ή κακώς, όσο κι αν άρεσε ή δεν άρεσε σε αρκετούς ο εξοστρακισμός, κυρίως του Φορτούνη, ο Ουρουγουανός, ομοσπονδιακός τεχνικός έκλεισε τα αφτιά του και συνέχισε προς τον δρόμο των πιστεύω του. Και όχι μόνο, πολύ καλά έκανε, γιατί αυτός είναι ένας λόγος που πληρώνονται οι λεγόμενοι «εκλέκτορες», αλλά επιπλέον οι επιλογές του τον δικαίωσαν πλήρως αποστομώνοντας τους όποιους επικριτές του με σύγχρονο και γρήγορο ποδόσφαιρο. Με αιφνιδιασμούς και μία δυνατή άμυνα που δέχτηκε γκολ μόνο από μία ατυχή «καραμπόλα».

Το βράδυ της Δευτέρας, στο «Σταντ ντε Φρανς» το πιθανότερο είναι η Ελλάδα να μην παραταχθεί με το άκρως επιθετικογενές 4-3-3, αλλά μ’ ένα πλέον προσεκτικό 5-3-2. Και απόλυτα λογικό γιατί θα έχει απέναντί της τη δεύτερη καλύτερη ομάδα του κόσμου, και φιναλίστ του τελευταίου Μουντιάλ. Μία Γαλλία που μετράει με την εθνική μας 6 νίκες, 1 ισοπαλία και μία και μοναδική ήττα: το 1-0 στα προημιτελικά του Euro 2004, ένα από τα πολλά, πορτογαλικά βράδια που είχε κοιμηθεί ο Θεός και… ξυπνήσει ξαφνικά από την επική, πλέον, ντρίμπλα του Ζαγοράκη στον Λιζαραζού.

Το παράδειγμα μπορεί να μοιάζει ατυχές έως και ακραίο ή μεμονωμένο, επειδή όμως εκείνη η Γαλλία των Ζιντάν και Ανρί δεν είχε ιδιαίτερες διαφορές, σε ταλέντο και δυνατότητες από τη σημερινή των Εμπαπέ, Ζιρού ή Κομάν, θέλαμε απλά να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι όλα γίνονται στο ποδόσφαιρο. Κι επειδή εν τέλει, ακόμη και τα φαβορί χάνουν, γιατί να μην πιστέψουμε ότι αυτή η Ελλάδα, μία από τις καλύτερες των τελευταίων ετών δεν μπορεί να φύγει από το Παρίσι με ένα από τα δύο αποτελέσματα στη διάθεσή της; Τουλάχιστον ο Πογιέτ, όχι μόνο το πιστεύει, αλλά καταφέρει να περάσει την αυτοπεποίθησή του και στους παίκτες. Κάτι που φάνηκε και με την Ιρλανδία.