«Οι στόχοι όταν δε σε φοβίζουν, δεν είναι αρκετά μεγάλοι», υποστηρίζουν κάποιοι. Στην προκειμένη περίπτωση, ο φόβος δε... λυγίζει τα γόνατα, το εγχείρημα, όμως, είναι σπουδαίο και δικαιούται προσοχής. Τέτοιας, στην οποία δεν είναι εξοικειωμένο το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, από επιλογή, κατά βάσει, όχι διότι στην αθλητική διαδρομή του δεν έχει καταγράψει σημαντικά πράγματα.

Την προσεχή Τετάρτη (18/7), η 42χρονη Γεωργία Μήτσιου, δρομέας αποστάσεων, θα αρχίσει να προσθέτει εικόνες στο μυαλό της σε «Ονειρο απατηλό», όπως το προσδιόρισε η ίδια, μιλώντας στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ ΜΠΕ).

Θα βάλει αρχή στο ταξίδι της για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, εκεί όπου το διήμερο 23-25 Ιουλίου, θα γίνει η πρώτη Ελληνίδα που θα αγωνιστεί σε διαδρομή 135 μιλίων ή 217 χλμ., στην Κοιλάδα του Θανάτου, το θερμότερο μέρος στη Γη, για τον δυσκολότερο αγώνα δρόμου παγκοσμίως, όπως χαρακτηρίζεται, το «Badwater 135».

Αγώνας που διεξάγεται κάθε Ιούλιο, συμμετέχουν 100 δρομείς από όλο τον κόσμο, οι οποίοι επιλέγονται με συγκεκριμένη διαδικασία.

Παρουσία σε αυτόν, στο παρελθόν, είχαν δυο Ελληνες δρομείς, ο Μιχάλης Στύλας και ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος, με τη Γεωργία Μήτσιου να φιλοδοξεί, πλέον, να αποτυπώσει έντονα στην ιστορία του και το γυναικείο ελληνικό... άρωμα. Η συμμετοχή της στο «Badwater 135», πέρα από την προσωπική ικανοποίηση, έχει, επιπλέον, και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς τρέχοντας στον αγώνα στοχεύει στην ενίσχυση του συλλόγου γονέων παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες «Life is life» που δραστηριοποιείται στη Βόρεια Ελλάδα και των δράσεων του «Χαμόγελου του Παιδιού».

«Μου αρέσει, γενικά, να διαβάζω την ιστορία αγώνων. Οταν άρχισα να ασχολούμαι πιο ενεργά με τις υπεραποστάσεις, εντόπισα πληροφορίες για το «Badwater 135». Περιγράφεται σε πολλά βιβλία σαν ένας από τους πιο δύσκολους αγώνες, κυρίως, λόγω, των καιρικών συνθηκών. Πραγματοποιείται στο εθνικό πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου, μεταξύ των πολιτειών της Καλιφόρνια και της Νεβάδα. Διεξάγεται κάθε Ιούλιο, με ιδιαίτερες συνθήκες, σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Τον παρακολουθώ χρόνια. Η εκκίνηση γίνεται στο χαμηλότερο σημείο στο βόρειο ημισφαίριο, στα 85 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και ο τερματισμός στη βάση ενός βουνού, στην υψηλότερη κορυφή στις ΗΠΑ, αλλά ο αγώνας σταματά λίγο χαμηλότερα, στα 2.600μ. Η πρώτη προσπάθεια διάσχισης που έγινε από αθλητή, άρχισε από τα -85 και ο τερματισμός ήταν στην κορυφή του βουνού. Απλά, για λόγους ελέγχου του εθνικού πάρκου, αποφάσισαν, στην πορεία, να μην αφήνουν τους αθλητές να ανεβαίνουν στην κορυφή», εξήγησε η Γεωργία Μήτσιου.

Η αίτηση και το... σοκ της επιλογής

Ο στόχος μαρκαρίστηκε, σχεδόν από την πρώτη... ματιά γνωριμίας. Η 42χρονη δρομέας, εντούτοις, στο ενεργητικό της οποίας, στα 11 χρόνια δράσης της, σε υπεραποστάσεις, καταγράφονται πολλά χιλιόμετρα, μεταξύ των οποίων τα 246 του ετήσιου διεθνούς υπερμαραθωνίου «Σπάρταθλον» (σ.σ. η διαδρομή Αθήνα-Σπάρτη, την οποία «έβγαλε» δύο φορές), δεν αποφάσιζε να δηλώσει συμμετοχή.

«Τον είχα πάντα στο μυαλό μου σαν όνειρο...απατηλό. Γιατί είναι κάτι μεγάλο, μακρινό, πολυέξοδο, πολύ δύσκολο. Τον περασμένο χειμώνα, μπήκα ξανά στον πειρασμό να ασχοληθώ με τον αγώνα, να δω λίγο παραπάνω τι ζητάει και την τελευταία μέρα της προθεσμίας για τις αιτήσεις συμμετοχής, αποφάσισα να κάνω την αίτηση! Ετσι, τελείως στα ξαφνικά! Σκέφτηκα πως δεν έχω να χάσω τίποτα», τα λόγια της.

«Συστήνοντας» περισσότερο το «Badwater 135» και τη διαδικασία συμμετοχής, η Γεωργία Μήτσιου, επεσήμανε:

«Η διοργάνωση, λόγω της ιδιαιτερότητας του αγώνα, προτείνει, να έχεις κάνει αντίστοιχης δυσκολίας, σε σχέση με τον καιρό, διαδρομή. Υπάρχει ένας κατάλογος 25 αγώνων. Στην Ευρώπη είναι 5 αυτοί οι αγώνες, μεταξύ των οποίων και το “ Σπάρταθλον”.

Οπότε, έχοντας στο βιογραφικό μου δύο πετυχημένες συμμετοχές στο «Σπάρταθλον» και συμμετοχή σε άλλους αγώνες υπεραπόστασης, έστειλα οριακά την αίτηση. Εδωσα και απαντήσεις σε ερωτηματολόγιο συμμετοχής, που είχε ερωτήσεις προσωπικές, του στυλ “ ποιο είναι το νόημα της ζωής για σένα”, “ γιατί θέλεις να συμμετέχεις στον αγώνα”, “ τι έχεις προσφέρει στη δρομική κοινότητα”, “ δώσε μας έναν καλό λόγο για να σε πάρουμε”. Ρωτάνε πράγματα για τον εαυτό σου, θέλουν να δουν τι άνθρωπος είσαι. Παίρνουν 100 αθλητές από όλο τον κόσμο, 50 βετεράνους και 50 καινούργιους, οι οποίοι αξιολογούνται από μια επιτροπή ανθρώπων, που είναι σχετικοί με το άθλημα. Προκρίνονται οι αιτήσεις που συγκεντρώνουν την υψηλότερη βαθμολογία.

Δεν περίμενα πολλά πράγματα. Ακόμη και την ώρα που έστελνα την αίτηση σκεφτόμουν “ Αποκλείεται, τι κάθεσαι και ασχολείσαι! Σιγά μην τύχη σε σένα”. Εστειλα το μέιλ και τελείωσα. Κάποια στιγμή, είδα μια ανακοίνωση για το πότε θα βγουν τα αποτελέσματα, θα τα έδειχναν ζωντανά στο ίντερνετ. Δεν μπήκα καν στον κόπο να τα παρακολουθήσω. Είδα, αργότερα, τα μέιλ μου, βρήκα την πρόσκληση για τον αγώνα και έπαθα ένα μικρό σοκ! Ρώτησα τον εαυτό μου “ Τι κάνεις τώρα, πας ή δεν πας; Αν δεν πας θα το σκέφτεσαι μια ζωή”. Αρχισε ένας... εσωτερικός πόλεμος για το τι να κάνω, τα οικονομικά στενά, όπως σε όλους μας. Αρχισα να το οργανώνω στο μυαλό μου, διότι δεν είναι μόνο η συμμετοχή. Υπάρχει το αεροπορικό ταξίδι, είναι και το γεγονός πως είσαι υποχρεωμένος από τη διοργάνωση να έχεις ένα αυτοκίνητο με συνοδεία, τη λεγόμενη ομάδα υποστήριξης (σ.σ. σύνηθες σε τέτοιους αγώνες στην Αμερική). Αρα, τα έξοδα, επειδή καλύπτονται από τον δρομέα, πολλά. Το πήγα βήμα-βήμα, είπα πως θα κάνω το ταξίδι και τον αγώνα, επειδή μου αρέσει στη ζωή μου να τολμάω πραγματάκια.

Θα δοκιμαστώ σε κάτι δύσκολο, θα κάνω την προσπάθειά μου, δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Θέλω να έχω μια πετυχημένη συμμετοχή, κάτι που σημαίνει να καταφέρω να τερματίσω με υγεία. Είναι μια διαδρομή 217 χλμ, με αρκετή υψομετρική διαφορά. Θα ανεβούμε ανηφόρες που στο σύνολό τους, αν τις αθροίσεις, θα είναι 4450 μέτρα. Είναι μια προσπάθεια μεγάλη, στο τέλος σίγουρα θα κουραστώ, αλλά θέλω πάντα να τερματίζω όρθια και υγιής, πάντα στο πλαίσιο του δυνατού».

Το «Badwater 135», για τη Γεωργία Μήτσιου, με tips

*Η πρώτη Ελληνίδα που συμμετέχει στο συγκεκριμένο αγώνα δρόμου, που χαρακτηρίζεται ως ο δυσκολότερος παγκοσμίως.

*48 ώρες το χρονικό περιθώριο για ολοκλήρωση του αγώνα. Υπάρχουν ενδιάμεσα τρία χρονικά όρια αποκλεισμού. Σε ορισμένη ώρα, δηλαδή, πρέπει οι δρομείς να διανύσουν συγκεκριμένα μίλια, αλλιώς η διοργάνωση τους σταματά, γνωστοποιώντας πως δεν επιτρέπεται να συνεχίσουν άλλο.

*Το κυριότερο πρόβλημα στον αγώνα, λόγω ζέστης, είναι η αφυδάτωση των αθλητών.

*Υπάρχει, για κάθε αγωνιζόμενο, αυτοκίνητο υποστήριξης. Η Ελληνίδα δρομέας επέλεξε, μετά από σχετική σύσταση για τα πρόσωπα, τριμελές πλήρωμα αθλητών από την Αμερική (σ.σ. μία γυναίκα και δύο άνδρες), που έχει εμπειρία από τη διοργάνωση. Θα είναι αυτό μαζί της σε όλη τη διαδρομή και ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θα την τροφοδοτεί με τα απαιτούμενα: υγρά, τροφή, πάγο.

*Μετά από κάποια χιλιόμετρα (σ.σ. στις ΗΠΑ επιτρέπεται αυτό), λειτουργώντας εναλλάξ, τα μέλη της υποστήριξης θα μπορούν να τρέξουν με τη Γεωργία Μήτσιου, κάνοντας support στην προσπάθειά της.

*Κάθε αγωνιζόμενος καλύπτει το κόστος συμμετοχής στον αγώνα. Για τη Γεωργία Μήτσου όλα τα έξοδα (παρουσίας στον αγώνα, μετακίνησης, διαμονής, διατροφής, της ομάδας υποστήριξης) εξασφαλίστηκαν από την... τσέπη της.

*Πάνω σε κάθε αθλητή θα υπάρχει gps, γεγονός που θα καθιστά εφικτή την παρακολούθησή του, ανά πάσα στιγμή, στην προσπάθεια που θα καταβάλλει στον αγώνα.

*Τρέχοντας στον αγώνα η Γεωργία Μήτσιου στηρίζει τον σύλλογο γονέων παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες “ Life is life”, που δραστηριοποιείται στη Βόρεια Ελλάδα και το “ Χαμόγελο του Παιδιού”. Δημιουργήθηκε ειδικός κωδικός, στον οποίο ο καθένας μπορεί να συνδράμει για το φιλανθρωπικό χαρακτήρα της προσπάθειάς της.

*Η διεύθυνση στο διαδίκτυο για την προσπάθεια της Γεωργίας Μήτσιου στο «Badwater 135»

http://dbase.adventurecorps.com/individualTd.php?e=6730.

Life is Life - Fb Page / Group - https://www.facebook.com/Life-is-Life-1851783585149149/

https://www.hamogelo.gr/gr/en/oikonomika/ - Code/ Note /Reason: Ε003189

Η Γεωργία Μήτσιου στα... γρήγορα

*Εχει σχέση... λατρείας με τον αθλητισμό από παιδί.

*Μεγάλωσε στην Αλεξάνδεια Ημαθίας και μένει στην Κοζάνη.

*Η οικογένειά της αποτελεί «Υποστηρικτή κάθε προσπάθειας, σε όλα τα επίπεδα», όπως επισημαίνει εμφατικά.

*Επαγγελματικά σχετίζεται με το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας.

*Φροντίζει να κρατά ισορροπία στην καθημερινότητά της, συνδυάζοντας το αθλητικό κομμάτι, με την επαγγελματική και κοινωνική της ζωή.

* Επί σειρά ετών έτρεχε ελεύθερα σε διάφορες αποστάσεις, σε βουνό και άσφαλτο. Το 2007 συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνα υπεραπόστασης, στο Παρανέστι. Συμμετείχε με επιτυχία, δύο φορές, στον διεθνή υπερμαραθώνιο «Σπάρταθλον».

*Θεωρεί τις υπεραποστάσεις «Μεγάλο... σχολείο, γιατί έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Τρέχοντας μεγάλες αποστάσεις ανακάλυψα τρόπους για να αποσυμφορώ το μυαλό και το σώμα μου, ώστε μετά να μπορώ να είμαι έτοιμη να δεχτώ ξανά ερεθίσματα σε όλους τους τομείς της ζωής μου».

*Αποκαλεί προπονητή της, θεωρώντας τον, όμως, κυρίως, φίλο της, τον δρομέα μεγάλων αποστάσεων, Δημήτρη Κεχαγιόγλου. Ανήκει στην ομάδα «Λύκοι Κεχαγιόγλου running team», που έχει δράση σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο σύλλογο δρομέων υγείας Κοζάνης.

*Τα περισσότερα από τα έξοδα των αγώνων και των προπονήσεών της, καλύπτονται από την ίδια. Τα εντάσσει «Στο πλαίσιο του τρόπου ζωής μου. Είναι θέμα επιλογής. Τα βλέπω ως ταξίδι, το οποίο προτιμώ να κάνω τρέχοντας, παρά να είμαι στατική και να βλέπω πράγματα».

*Μεγαλύτερος φόβος της στους αγώνες είναι η υποθερμία.