Οι δυο κανόνες

Θέλω να κλείσω την ενότητα των αναφορών στο Παγκόσμιο Κύπελλο που μόλις τελείωσε, απαντώντας σε πολλούς φίλους από εσάς που με ρωτάτε με διάφορα mail εδώ και πολύ καιρό τι πιστεύω για την πρόσληψη του Κλαούντιο Ρανιέρι στην Εθνική ομάδα.

O Κλαούντιο Ρανιέρι δεν είναι απλώς ένας καλός προπονητής, είναι ο προπονητής με το μεγαλύτερο βιογραφικό που έχει προσληφθεί ποτέ από την ΕΠΟ. Πιθανότατα το βιογραφικό του να είναι μεγαλύτερο κι από οποιουδήποτε άλλου προπονητή έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Αναλογιζόμενος πού έχουν δουλέψει οι καλύτεροι από αυτούς που ήρθαν στην Ελλάδα, προπονητή που να έχει περάσει και από τα τέσσερα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία) δεν ξέρω άλλον. Μόνο που τα βιογραφικά είναι χρήσιμα γι’ αυτούς που τα έχουν γιατί τους εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να βρουν δουλειά. Αλλά η επιτυχία της δουλειάς τους είναι κάτι άλλο.

Τα δώδεκα τελευταία χρόνια από την πρόσληψη του Ρεχάγκελ κι έπειτα υπήρξαν δύο άτυποι κανόνες πάνω στους οποίους βασίστηκε η σχέση της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας με τον προπονητή και τους παίκτες. Για μένα αυτοί οι κανόνες αποτελούν και ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της επιτυχημένης 12ετίας.

Ο πρώτος κανόνας είναι ότι η ΕΠΟ αποδέχεται χωρίς την παραμικρή αντίρρηση οτιδήποτε ζητήσει ο ομοσπονδιακός προπονητής όσο παράξενο, περίεργο και συζητήσιμο αν ακούγεται. Ο Οτο Ρεχάγκελ είναι ένα μοναδικό παράδειγμα ομοσπονδιακού προπονητή που ήθελε έναν και μόνο συνεργάτη. Τον δύσκολο αυτό ρόλο τον είχε ο Γιάννης Τοπαλίδης, που τον καιρό που βρισκόταν δίπλα του δούλευε για πέντε. Ο Ρεχάγκελ είχε την παράξενη συνήθεια να δουλεύει μόνο με συνεργάτες part time. Οταν η Εθνική περνούσε κάποια τελική φάση, εμφάνιζε κάποιους Γερμανούς, οι οποίοι στο διάστημα αυτό κάνανε ένα σωρό άλλες χρήσιμες δουλειές. Ο Σάντος αντίθετα ήταν συνηθισμένος να δουλεύει με ένα πολύ μεγάλο τιμ συνεργατών. Επί των ημερών του στην Εθνική υπήρχε τεχνικός διευθυντής, ο Τάκης Φύσσας, βοηθοί όπως ο Λεωνίδας Βόκολος και Αντώνης Μήνου, αλλά και Πορτογάλοι σκάουτερ, βοηθοί τερματοφυλάκων κ.λπ.

Σεβασμός στα «θέλω»

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει ένα μοντέλο, το οποίο τυφλά χρειάζεται να ακολουθεί κανείς. Μια χαρά τα πήγε και ο Ρεχάγκελ με τον ένα και μοναδικό συνεργάτη, που ήταν και μεταφραστής του και μια χαρά τα πήγε και ο Σάντος που είχε έναν λόχο από συνεργάτες να διοικήσει. Το κοινό και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι η ΕΠΟ σεβάστηκε απολύτως και τα θέλω του ενός και τα «θέλω» του άλλου.

Ο Ρανιέρι έρχεται στις 22-23 Ιουλίου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η ομοσπονδία είναι να του ζητήσει ποιους χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του και πόσοι είναι αυτοί. Να του εξασφαλίσει ότι θα δουλέψει με τους δικούς του ανθρώπους και να κοιτάξει να του καλύψει κάθε απαίτηση όπως ακριβώς έκανε με τους δύο προηγούμενους. Ετσι κι αλλιώς οι απαιτήσεις του ανθρώπου δεν θα είναι υπερβολικές. Ξέρει για παράδειγμα ότι έρχεται σε μια χώρα, η εθνική ομάδα της οποίας δεν έχει προπονητικό κέντρο και το ερείπιο που τη φιλοξενεί είναι εξαιτίας της αδιαφορίας της πολιτείας έως και επικίνδυνο όπως αποδεικνύεται από το προχθεσινό ατύχημα του καταδύτη.

Τα πριμ
Ο δεύτερος κανόνας της επιτυχίας είναι ότι οι εθνικές επιτυχίες στηρίχθηκαν πολύ και στην υπόσχεση κάποιων μεγάλων πριμ στους ποδοσφαιριστές. Είναι αλήθεια ότι οι παίκτες της Εθνικής μοιράστηκαν για την πρόκριση στον δεύτερο γύρο λίγο λιγότερα χρήματα από τους Γερμανούς που κατέκτησαν το Μουντιάλ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ομοσπονδία της οποίας οι βασικοί χρηματοδότες είναι οι παίκτες και οι επιτυχίες.

Recuperare
Μιλάμε πολύ για τους προπονητές και τις ικανότητές τους στην Ελλάδα: υπερβολικά πολύ. Υπερβολές έχουν γραφτεί και για τον Σάντος και για τον Ρεχάγκελ – φυσικά και από μένα. Ειδικά η δουλειά των ομοσπονδιακών που δεν έχουν τους παίκτες κάθε μέρα είναι δύσκολο να εκτιμηθεί: στην καλύτερη μπορεί να δημιουργήσουν ένα project, βρίσκοντας τους αρχηγούς τους, τους βασικούς τους, τους ηγέτες τους. Αλλά δεν μπορούν οι προπονητές να λύσουν ως διά μαγείας προβλήματα: το πιο μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής μας στο Μουντιάλ ήταν η κακή κατάσταση του Κώστα Μήτρογλου, του καλύτερου επιθετικού που έχει αυτή τη στιγμή το ποδόσφαιρό μας. Οπως τον Νοέμβριο, τα γκολ του στα ματς με τη Ρουμανία βοήθησαν την ομάδα να αλλάξει εικόνα, ήταν ίσως το μοναδικό διάστημα σε όλη την περίοδο του Σάντος που η Εθνική μας υπήρξε παραγωγική, έτσι και τον Ιούνιο στη Βραζιλία η κακή κατάσταση του Μήτρογλου γέμισε την ομάδα άγχος, πριν καν το τουρνουά αρχίσει. Η Εθνική μας είναι μια καλή ομάδα, όταν ο Μήτρογλου είναι στα πάνω του και μια άλλη ομάδα όταν δεν είναι σούπερ: στη Βραζιλία η ομάδα έβγαλε χαρακτήρα, αλλά στα προκριματικά την περιμένουν αντίπαλοι του χεριού της και κόντρα σε αυτούς το να έχει ο Ρανιέρι τον Ελληνα φορ σε καλή κατάσταση είναι απαραίτητο.

Αν του έλεγα κάτι του νεοφερμένου Ιταλού είναι ότι πρέπει να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον φορ του. Κόουτς, recuperare Mitroglou….

Πηγή: SportDay