Μια ώρα, μια νύχτα, μια ζωή...

 “Αν δεν είχα πάει εκεί, δε θα γνώριζα την γυναίκα της ζωής μου”, “αν δεν αποδεχόμουν αυτήν την επαγγελματική πρόταση, δε θα είχε απογειωθεί η καριέρα μου”, “αν δεν χτυπούσε το τηλέφωνο, δε θα έφευγα βιαστικά, αφήνοντας αναμμένο το φούρνο ώστε να καεί το σπίτι μου” και πάει λέγοντας. Το ίδιο συμβαίνει συνήθως και στη διαδρομή των ομάδων.

Σπανίως ξέρει κανείς αν ένα περιστατικό, μια συνεργασία, μια μεταγραφή, μια συμφωνία, ένας αγώνας, ένας τραυματισμός θα είναι ή όχι, εξαιρετικά σημαντικά για το μέλλον. Συνήθως, όσο καλός κι αν είναι ο σχεδιασμός ή ο προγραμματισμός κάποιου ή ενός συνόλου ανθρώπων, όλα αντιμετωπίζονται την ώρα που έρχονται, αγνοώντας στην πραγματικότητα την βαρύτητα που θα έχουν σε βάθος χρόνου. Αυτοί οι δυο αγώνες του ΠΑΟΚ απέναντι στην Σάλκε όμως δεν εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Είναι εκ προοιμίου σημαντικοί, κρίσιμοι, ιστορικοί: Ο δικέφαλος βρίσκεται μπροστά σε ένα ζευγάρι παιχνιδιών που υπάρχει σοβαρή περίπτωση να αλλάξουν την διαδρομή του στον Χρόνο. Όχι πως δεν θα υπάρξουν κι άλλοι τέτοιοι. Μπορεί και να υπάρξουν και σύντομα. Μπορεί και όχι όμως. Γι αυτό και πρέπει να καταβληθεί η μέγιστη προσπάθεια...

Έτσι κι αλλιώς για να απολαύσει κανείς κάτι στο μέγιστο βαθμό, οφείλει να καταβάλλει την μέγιστη προσπάθεια. Αυτό δεν αλλάζει εάν η απόλαυση (ή το όφελος) κρατήσει εν τέλει για πολύ ή για λίγο. Οφείλει κανείς να δίνει τα πάντα, κάθε φορά που παρουσιάζεται μια ευκαιρία σαν κι αυτήν στη ζωή του. Για να προσδοκά πως θα απολαύσει τα μέγιστα για μια ώρα ή μια βραδιά ή μια βδομάδα ή μια χρονιά ή μια ζωή ολόκληρη. Τέτοιο είναι το παιχνίδι στο Γκέζελκίρχεν για τον ΠΑΟΚ και τέτοια είναι και η ρεβάνς της Τούμπας.

Ο Στέφενς πρέπει να προετοιμαστεί στην εντέλεια, σαν να είναι καθένα απ τα παιχνίδια αυτά οι τελικοί της καριέρας του. Και πιστέψτε με, όσοι ξέρουν τον Ολλανδό με την Γερμανική νοοτροπία, δεν αμφιβάλλουν ούτε για μια στιγμή πως θα επιστρατεύσει όλο του το “είναι” για να καταγράψει μια περήφανη επιτυχία απέναντι στην αγάπη της ζωής του, που λέγεται Σάλκε και που τον πλήγωσε τόσο πρόσφατα, ώστε να μην έχει κλείσει ακόμη η πληγή. Ετοιμάζεται, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ πρέπει να διαχειριστούν κάθε ένα από αυτά τα ματς, με την ψυχραιμία του σοφού, το δέος του αδύναμου, την αυτοπεποίθηση του “διαβασμένου”, τον σεβασμό του πρωτάρη, την σοβαρότητα του επαγγελματία, την συγκέντρωση του συνειδητοποιημένου, την πείνα του στερημένου, το θράσσος του αλήτη, το πάθος το απελπισμένου. Έτσι μόνο ίσως καλύψουν τη συνολική απόσταση που τους χωρίζει από την αντίπαλό τους, σε ΟΛΑ. Έτσι και ελπίζοντας πως οι άλλοι θα είναι κατώτεροι του εαυτού τους.

Ο κόσμος του ΠΑΟΚ που θα είναι εκεί κι όλοι όσοι θα περιμένουν εδώ, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα παιχνίδια με χαρά, τραγούδια, γέλια, αισιοδοξία, θετική ενέργεια, ανεμελιά και άγνοια κινδύνου. Σαν να μην τρέχει και τίποτα δηλαδή... Σαν να μην έχουμε κάτι πολύ σημαντικό να χάσουμε... Σαν να υπάρχει μόνο το αύριο που προμηνύεται όλο και πιο όμορφο, όλο και πιο απολαυστικό, όλο πιο και πιο διασκεδαστικό, όλο και πιο μεγαλοπρεπές. Να δώσουν τα λαρύγγια τους και την ψυχή τους και να ελπίζουν στα καλύτερα, που κι αν δεν έρθουν τώρα, θα έρθουν αργότερα...

Η διοίκηση πρέπει με ανοιχτές τις κεραίες της, να “ρουφήξει” όλη την εμπειρία του συγχνωτισμού με μια ομάδα έμπειρη στα σαλόνια, να δει τι μας λείπει ακόμα για να την πλησιάσουμε, να παραδεχτεί όσα λάθη εντοπιστούν και να τρέξει να διορθώσει αυτά και να προλάβει τα επόμενα. Χωρίς εγωισμούς, χωρίς προσωπικά, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς ιδιοτέλειες.

Εμείς που γράφουμε και μιλάμε για τον ΠΑΟΚ δημοσίως και μας ακούνε και μας διαβάζουνε πολλοί, οφείλουμε να είμαστε συνετοί και δίκαιοι, μεγαλόψυχοι και αληθινοί, ενημερωμένοι και ευθείς. Να αναδείξουμε όσα πρέπει, όταν πρέπει και όπως πρέπει. Με λίγα λόγια για να έχουμε τύχη στο Γκεζελκίρχεν και στην Τούπα, πρέπει όλος ο οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ να ξεπεράσει τον εαυτό του. Να ξεπεράσουμε όλοι τους εαυτούς μας.

Να ξεπεράσουμε τον κακό και να επιχειρήσουμε να ανυψωθούμε πάνω από τις κορυφές του καλύτερού μας εαυτού. Να προετοιμαστούμε για την ορθή διαχείρηση της αποτυχίας, μπας και αξιωθούμε να απολαύσουμε το νέκταρ του θριάμβου. Να προετοιμαστούμε για μια βραδιά, μπας και ζήσουμε μια συνολικά καλύτερη ζωή. Να προσηλωθούμε στην πρώτη νύχτα, μπας και είναι τόσο μεγάλη, που μετατρέψει σε ισάξια και την δεύτερη. Να αποκλείσουμε τον επαρχιώτη, μίζερο και μικρόμυαλο εαυτό μας από την... διοργάνωση, μπας και μπορέσουμε να αποκλείσουμε μετά και την Σάλκε.

Να σκεπαστούμε με το “σεντόνι” του Champions League και να ονειρευτούμε με την υπόκρουση του ύμνου του και κάτω από τα αστέρια του, μια μαγική βραδιά, μήπως τυχόν κι ακολουθεί μια μαγική βδομάδα, κομμάτι μιας μαγικής χρονιάς, ενταγμένης σε μια μαγική περίδο διαρκούς ανόδου, καταξίωσης και ευημερίας του ΠΑΟΚ. Κι αν δεν είναι απόψε, αν δεν είναι φέτος, αν δεν είναι τώρα, το ξαναβλέπουμε.

Αν και... αν δεν είναι ΤΩΡΑ, πότε θα είναι;

Πηγή: fatgames.gr