Είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος καλός ταξιδιωτικός πράκτορας θα είχε μεριμνήσει για λογαριασμό του Ολυμπιακού ώστε να παραμείνει κενή μια θέση, δίπλα στο παράθυρο, στην πτήση IB 3197 της Iberia, που είναι προγραμματισμένη να αναχωρήσει σήμερα το μεσημέρι από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών με προορισμό τη Μαδρίτη.

Αν μη τι άλλο στον Πειραιά είναι… τζέντελμαν απέναντι στους προπονητές με τους οποίους φτάνουν σε διαζύγιο. Έλα όμως που ο Μίτσελ, αποδεικνύεται πολύ σκληρός… όχι για να πεθάνει, αλλά για να παραδοθεί στις ορέξεις των αδηφάγων Ελλήνων δημοσιογράφων που επειδή ισχυριζόμαστε από την πρώτη στιγμή ότι ο συγκεκριμένος προπονητής δεν κάνει για τον Ολυμπιακό, πρέπει σώνει και ντε να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο…

Μην πιάσουμε όμως ακόμη τον Ισπανό τεχνικό. Θα έρθει η σειρά του. Ας μείνουμε στο… εισιτήριο της Iberia. Είναι και ακριβό το άτιμο… Μην πάει χαμένο!

Αν ήμουν λοιπόν Βαγγέλης Μαρινάκης θα είχα δώσει, από χθες βράδυ κιόλας, εντολή στον Γιάννη Βρέντζο να αξιοποιήσει το εισιτήριο που αρχικά προοριζόταν για τον… Μίτσελ και σε 24 ώρες να επέστρεφε στη βάση του με κλεισμένη τη μεγαλύτερη μεταγραφή του Ολυμπιακού για το επόμενο καλοκαίρι. Θα του έβαζα επιπλέον μια ανοιχτή επιταγή στο τσεπάκι του σακακιού του και θα τον αποχαιρετούσα με τη φράση «ας γράψουν εκείνοι το ποσό που θέλουν»…

Που θα τον έστελνα; Μα είπαμε, στην πόλη που μεγαλούργησε ως ποδοσφαιριστής ο σημερινός προπονητής του Ολυμπιακού, τη Μαδρίτη. Προορισμός του; Τα γραφεία της Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκεί θα παρέδιδα τη… λευκή επιταγή στα χέρια του προέδρου των «ροχιμπλάνκος», Ενρίκε Σερέζο και δε θα επέστρεφα στον Πειραιά χωρίς την εξασφάλιση της απόκτησης του Ρομπέρτο με ελεύθερη μεταγραφή. Πόσα να ζητήσουν οι Ισπανοί; Τρία, τέσσερα εκατομμύρια; Μετρητοίς θα τα έδινα. Ντάνγκα - ντάνγκα που λέει και μία ψυχή…

Θα μου πείτε «μα αν είναι να δώσουμε τέσσερα εκατομμύρια, τερματοφύλακα θα πάρουμε;»…

Σ' αυτό το ερώτημα δεν έχω να απαντήσω με λέξεις. Ένα… dvd θα χρειαζόμουν. Θα σας πρόβαλλα το χθεσινό παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Άντερλεχτ, θα το συνόδευα με ένα… bonus δισκάκι που θα περιελάμβανε τις κορυφαίες στιγμές του Αντώνη Νικοπολίδη με την ερυθρόλευκη φανέλα και αν και τότε δεν καταλαβαίνατε τη σημασία που έχει η απόκτηση ενός μεγάλου τερματοφύλακα στο σχεδιασμό μιας ομάδας, απλά θα σας προέτρεπα να ασχοληθείτε με το… μπέιζμπολ και όχι με το ποδόσφαιρο.

Αν περιμένει το καλοκαίρι, έχασε…

Μην το… ψειρίζουμε το πράγμα. Χάνουμε άσκοπα το χρόνο μας. Ο Ολυμπιακός απέδειξε και στις Βρυξέλλες ότι διαθέτει ένα από τα πιο γεμάτα ρόστερ της σύγχρονης ιστορίας του, κάτι που σημαίνει ότι το προσεχές καλοκαίρι θα χρειαστεί να καταφύγει σε μικρό αριθμό προσθαφαιρέσεων που θα προκύψουν περισσότερο από πιθανές πωλήσεις παικτών του.

Όταν λοιπόν ο καλός θεούλης σου στέλνει στο δρόμο σου έναν τερματοφύλακα πάνω στον οποίο μπορείς να χτίσεις ολόκληρη την άμυνα της ομάδας σου για τουλάχιστον μια πενταετία, απλά αφήνεις την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αν περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι και να διαπιστώσεις κατά πόσο θα θελήσει ο Μουρίνιο να πάρει πίσω στο Λονδίνο τον δανεικό Κουρτουά και δε θα «καίγεται» η Ατλέτικο για την επιστροφή του δικού της παίκτη, φοβάμαι ότι θα είναι αργά…

Η… προφητεία της Νέας Σμύρνης

Δε χρειαζόταν να δω τον Ρομπέρτο να αποκρούει δεύτερο διαδοχικό πέναλτι σε παιχνίδι Champions League για να καταλάβω ότι στο πρόσωπο του Ισπανού ο Ολυμπιακός έχει βρει το νέο του Νικοπολίδη.

Λίγο να γνωρίζεις τη συγκεκριμένη θέση, καταλάβαινες από τα πρώτα του φιλικά ότι οι «ερυθρόλευκοι» χτύπησαν φλέβα χρυσού με την περίπτωσή του. Θα σας θυμίσω απλά ένα υστερόγραφο που έγραψα στο blog μου, εδώ στο SentraGoal, με τίτλο «Ο Σαβιόλα και η κολώνα του» μετά την άνετη νίκη των πρωταθλητών στη Νέα Σμύρνη επί του Πανιωνίου: «Είναι απίστευτη η σιγουριά που αισθάνονται πλέον οι παίκτες (αλλά έχω την αίσθηση και οι φίλαθλοι) του Ολυμπιακού με τον Ρομπέρτο στα μετόπισθεν. Είναι σπουδαίος τερματοφύλακας ο Ισπανός και νομίζω ότι από την απόδοσή του την Τετάρτη θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό οι πιθανότητες που έχουν οι Πειραιώτες να επιστρέψουν από τις Βρυξέλλες με ένα θετικό αποτέλεσμα».

Ο μεγάλος τερματοφύλακας δεν φαίνεται στο πέναλτι

Αυτό ακριβώς είχα γράψει. Και το είχα κάνει σε ένα παιχνίδι που ο Ρομπέρτο δεν είχε ουσιαστικά απειληθεί. Ο λόγος είναι απλός…

Το μεγάλο τερματοφύλακα δε τον διακρίνεις σε μια απόκρουση πέναλτι, ή μια μεγάλη βραδιά όπως αυτή που είχε ο Ισπανός στις Βρυξέλλες. Έχω δει τερματοφύλακες ακόμη και ερασιτεχνικών κατηγοριών να θυμίζουν… Σμάιχελ σε μέρες που γεννούν και τα κοκόρια τους. Όχι, το μεγάλο τερματοφύλακα τον αντιλαμβάνεσαι ακόμη και στα πιο εύκολα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Τον διακρίνεις μέσα από μικρές λεπτομέρειες, στις οποίες ελάχιστη σημασία δίνουν οι περισσότεροι.

Δεν χρειαζόταν να αποκρούσει σωτήρια ο Ρομπέρτο το κοντινό πλασέ του Μίτροβιτς στο 53ο λεπτό της αναμέτρησης με την Άντερλεχτ για να καταλάβει κανείς ότι είναι τερματοφύλακας με σπάνιες δυνατότητες στη χαμηλή έξοδο και απίστευτες αντιδράσεις σε συνθήκες τετ α τετ μονομαχιών με τους αντίπαλους επιθετικούς. Το έχει ξανακάνει με αντίπαλο τον Ναπολεόνι στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, με τον Βασιλακάκη κόντρα στην Ξάνθη…

Φάσεις που περνούν στα ψιλά της κριτικής ενός συνηθισμένου νικηφόρου αγώνα του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά που σκιαγραφούν το συνολικό αγωνιστικό προφίλ ενός τερματοφύλακα. Η ικανότητα με την οποία αξιοποιεί ο Ρομπέρτο τα 192 εκατοστά του ύψους του, όποτε πραγματοποιεί χαμηλή έξοδο είναι πραγματικά απαράμιλλη. Θυμηθείτε πόσες φορές στην έως τώρα θητεία του στο λιμάνι έχετε δει αντίπαλους επιθετικούς να πλασάρουν άστοχα από πλεονεκτική θέση. Ο λόγος δεν είναι η δική τους ανικανότητα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Ισπανός κρύβει την εστία του από το οπτικό τους πεδίο. Δεν μένω όμως μόνο εκεί…

Δεν μένω ούτε καν στην απίστευτη ευλυγισία του κορμιού του με δεδομένο το ύψος του. Η εκτέλεση του Μίτροβιτς στο πέναλτι όχι μόνο κακή δεν είναι, αλλά θα τη χαρακτήριζα σχεδόν υποδειγματική. Η μπάλα δε σηκώνεται ούτε εκατοστό από το έδαφος, κατευθύνεται δυνατά συρτά στη δεξιά γωνία, ότι πιο δύσκολο για έναν τερματοφύλακα, ιδιαίτερα όταν αυτός έχει το μπόι του Ρομπέρτο. Ακόμη και σήμερα αδυνατώ να κατανοήσω το βαθμό δυσκολίας της συγκεκριμένης απόκρουσης. Είπαμε, όμως, δε μένω στα προφανή…

Έχετε παρατηρήσει πόσο ενεργά συμμετέχει ο Ισπανός πορτιέρο στην επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού; Πόσο ακριβής είναι στις επαναφορές της μπάλας με τα πόδια; Πόσο γρήγορα ανοίγει το παιχνίδι της ομάδας του με τα χέρια; Επιτρέψτε μου να μείνω λίγο στο τελευταίο στοιχείο.

Παρατηρήστε στους επόμενους αγώνες του Ολυμπιακού την ταχύτητα της σκέψης του Ρομπέρτο κάθε φορά που μπλοκάρει την μπάλα μετά από στημένη μπάλα αντιπάλων στα «ερυθρόλευκα» καρέ. Χωρίς να χάσει δέκατο του δευτερολέπτου, αποτελεί την αφετηρία της αντεπίθεσης της δικής του ομάδας. Λεπτομέρεια θα πείτε. Όχι…

Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα του Μέγιερι. Μπλόκαρε την μπάλα και μέχρι να αποφασίσει την επόμενη του κίνηση, έμοιαζε να κοιτάει σαν χαμένος τον αγωνιστικό χώρο. Η ταχύτητα σκέψης και αντίδρασης αποτελούν το άλφα και το ωμέγα στη συγκεκριμένη θέση.

Σκεφτείτε απλά ότι ένας τερματοφύλακας (όση πίεση κι αν έχει) δε θα κληθεί να έρθει συνολικά σε επαφή με την μπάλα για περισσότερα από δύο λεπτά. Ούτε 120 δευτερόλεπτα. Για πόσο χρόνο νομίζετε ότι ακούμπησε ο Ρομπέρτο τη «στρογγυλή θεά» στις Βρυξέλλες; Ένα… δέκατο του δευτερολέπτου στο πέναλτι του Μίτροβιτς, άλλο ένα δέκατο στο τετ α τετ…

Η καριέρα ενός σπουδαίου τερματοφύλακα χτίζεται πάνω στον τρόπο με τον οποίο ενεργεί αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί η συνολική του επαφή με την μπάλα, όχι μόνο όταν αποκρούει, αλλά και όταν δημιουργεί. Γιατί οι μεγάλοι τερματοφύλακες δεν αποτελούν μόνο το τελευταίο οχυρό της αμυντικής λειτουργίας των ομάδων τους. Αποτελούν και την αφετηρία της επίθεσής τους.

Όχι τέσσερα, όχι τρία, ακόμη και… ένα εκατομμύριο φαντάζει μεγάλο ποσό στο μυαλό του μέσου Έλληνα φίλαθλου και κυρίως του μέσου Έλληνα παράγοντα ως αντίτιμο για την απόκτηση ενός σπουδαίου τερματοφύλακα. Όταν όμως κάποια μέρα καταλάβουμε και σε αυτή τη χώρα ότι ο παίκτης – θεμέλιο κάθε μεγάλης ομάδας είναι ο μοναδικός που φοράει… γάντια στον αγωνιστικό χώρο, τότε να είστε σίγουροι ότι οι ευρωπαϊκές βραδιές ελληνικών θριάμβων σε Champions και Europa League, θα πολλαπλασιαστούν!

Αυτόν τον Μήτρογλου δε θα τον χαιρόμαστε για πολύ ακόμα

Ο Ολυμπιακός, βέβαια, δεν κέρδισε στις Βρυξέλλες μόνο ελέω Ρομπέρτο. Και φυσικά οφείλω να ζητήσω συγνώμη από τον Κώστα Μήτρογλου που περνάει σε δεύτερη μοίρα στο συγκεκριμένο κείμενο. Ούτως ή άλλως για τον Έλληνα επιθετικό τα λόγια περιττεύουν. Θα επαναλάβω όσα υποστηρίζω από το ξεκίνημα της χρονιάς: Το θεϊκό χάρισμα που διαθέτει στο σκοράρισμα, δεν το έχουν οι περισσότεροι από τους πλέον διαφημισμένους επιθετικούς των ευρωπαϊκών γηπέδων. Ουδεμία έκπληξη μου προκαλούν τα τρία γκολ που σημείωσε στις Βρυξέλλες. Αν του πάει καλά ένα παιχνίδι μπορεί να πετύχει και… πέντε!

Προσωπικά λοιπόν δε με εντυπωσίασε ο σκόρερ Μήτρογλου απέναντι στην Άντερλεχτ. Με εντυπωσίασε ο… δουλευταράς Μήτρογλου. Είδα ξανά μετά το φιλικό της εθνικής στην Αυστρία έναν ποδοσφαιριστή να μοχθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Να μαρκάρει, να συνδυάζεται με τους συμπαίκτες του, να πιέζει τον αντίπαλο. Είδα ξανά έναν ολοκληρωμένο επιθετικό και όχι απλά ένα χαρισματικό σκόρερ. Και ναι, εννοείται ότι αυτός ο Μήτρογλου όχι μόνο δε βγαίνει από την ενδεκάδα του Ολυμπιακού, αλλά αν μονιμοποιήσει τη συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα θα τον απολαμβάνουμε για μερικούς μόνο μήνες ακόμη στα μέρη μας…

Μίτσελ, μαγκιά σου… ξανά

Ελπίζω να μη σας κούρασα, αλλά οφείλω να γράψω κάτι για τον Μίτσελ. Όταν μετά το παιχνίδι με την Παρί εξέφρασα δημόσια την ευχάριστη έκπληξη μου για την τακτική με την οποία παρέταξε τον Ολυμπιακό, διαπίστωσα – όπως το περίμενα άλλωστε – ότι πήγαινα κόντρα στο ρεύμα της άποψης «τέσσερα γκολ έφαγε, για ποια πετυχημένη τακτική μιλάτε»…

Θα περίμενα λοιπόν, αν μη τι άλλο, οι ίδιοι άνθρωποι που πριν από δύο εβδομάδες κατηγορούσαν τον Μίτσελ για τις ευθύνες που του αναλογούσαν στην «τεσσάρα» από τους Γάλλους, να του αναγνώριζαν έστω και ένα ελάχιστο μερίδιο στο θρίαμβο των «ερυθρόλευκων» στις Βρυξέλλες. Γιατί όπως ακριβώς ισχύει το «τέσσερα γκολ έφαγε, για ποια πετυχημένη τακτική μιλάτε», έτσι προφανώς ισχύει και το «τρία γκολ έριξε, σε ποιο λάθος σύστημα αναφέρεστε»…

Το μόνο που δεν μπορεί να ισχύει είναι να έχει… αποτύχει εξίσου ο Μίτσελ και στα δύο παιχνίδια. Γιατί με έκπληξη διαπιστώνω σήμερα ότι ο Ισπανός δέχεται κριτική για την ομάδα που εμφάνισε στις Βρυξέλλες, από τους ίδιους ανθρώπους που έλεγαν πριν από δεκαπέντε μέρες ότι οι αποφάσεις ενός προπονητή κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ναι, εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια…

Ένα πράγμα θα αρκεστώ να γράψω για τον Ισπανό. Κατά την ταπεινή μου άποψη, όσο πετυχημένη ήταν η αγωνιστική τακτική που ακολούθησε στο παιχνίδι με την Παρί, άλλο τόσο δεν του βγήκαν οι επιλογές του στις Βρυξέλλες (πλην της συνύπαρξης Σαβιόλα – Μήτρογλου στην επίθεση, για την οποία του βγάζω το καπέλο).

Αυτό που χαίρομαι ωστόσο στον Ισπανό είναι ότι έχει επιλέξει είτε να επιβιώσει στον πάγκο του Ολυμπιακού, είτε να… πεθάνει σ' αυτόν, μένοντας πιστός στο φιλοσοφία του επιθετικού ποδοσφαίρου που τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία της Ρεάλ. Παίρνει ρίσκα, ζει και… πεθαίνει μ΄αυτά, αλλά δεν προδίδει αυτό που πιστεύει. Γι' αυτό λοιπόν εγώ θα του ξαναπώ μαγκιά του. Ασχέτως αν πιστεύω ότι στις Βρυξέλλες η θεά τύχη του εξαργύρωσε απλά το γραμμάτιο που άξιζε να είχε ρευστοποιήσει πριν από δεκαπέντε μέρες…

Υ.Γ. Ότι κι αν κάνουν οι προπονητές, το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα παραμένει πάντα το άθλημα των παικτών. Μια ενέργεια, μια ιδιοφυής κάθετη πάσα ενός χαρισματικού ποδοσφαιριστή αρκεί για να αλλάξει την ιστορία ενός αγώνα. Στο Καραϊσκάκη η συγκεκριμένη πάσα είχε προέλθει από τα πόδια του μεγάλου Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς. Στις Βρυξέλλες έμελε να βγει από τα πόδια του τεράστιου Χαβιέ Σαβιόλα. Έτσι απλά. Όσο… απλό είναι και το ποδόσφαιρο!

Πηγή: Sentragoal.gr

Άντερλεχτ Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός