Μέχρι το 1990 η Εθνική Ιρλανδίας είχε να υπερηφανεύεται μια παρολίγον πρόκριση στο Μουντιάλ του 1966 και μία νίκη στο Euro 1988 απέναντι στην γείτονα αντίζηλο Αγγλία, όμως στα γήπεδα της Ιταλίας εκείνο το καλοκαίρι όχι μόνο προκρίθηκε για πρώτη φορά στα τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά πέρασε από τους ομίλους και κόντεψε να αποκλείσει την διοργανώτρια, παρά τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που δίχαζαν την χώρα! Για περίπου 60 χρόνια η Εθνική Ιρλανδίας σε 53 αγώνες προκριματικών μετρούσε μόλις 14 νίκες, πέντε τελευταίες θέσεις και μόλις μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία για πρόκριση στα τελικά, όταν στο Μουντιάλ της Αγγλίας το 1966 ηττήθηκε στα play-offs από την Ισπανία σε μία σειρά τριών αγώνων αν και είχε κερδίσει στον πρώτο! Μετά την παρουσία της όμως στα τελικά του Euro 1988, είχε έρθει η ώρα για μία ακόμα συμμετοχή σε μεγάλη -ή στην μεγαλύτερη- διοργάνωση, αν και στα μισά της πορείας της προς εκεί τίποτα δεν έδειχνε πως θα τα καταφέρει.
Σε έναν όμιλο με Ισπανία, Ουγγαρία, Βόρειο Ιρλανδία και Μάλτα ξεκίνησε τραγικά με δύο λευκές ισοπαλίες και μία ήττα με κάτω τα χέρια στην Σεβίλλη, δείχνοντας ανίσχυρη και ανίκανη να σκοράρει. Στηριζόμενη στην στιβαρή της άμυνα των ικανότατων τεχνικών -στην πορεία- Mick McCarthy και Chris Hughton, κατάφερε θυμίζοντας Ελλάδα, να αποσπάσει τέσσερις νίκες με 1-0 και με αρχισκόρερ (δύο τερμάτων!) τον John Aldridge και MVP τον Paul McGrath να προκριθεί στα τελικά του Italia ’90 και να προκαλέσει ντελίριο από το Δουβλίνο έως το Γκάλγουει!
Ήταν ένας λόγος χαράς για τον απεγνωσμένο λαό της χώρας, που μετά την οικονομική κρίση των 80s που προκληθηκε το 1977 υπό την κυβέρνηση της Fianna Fail, έβλεπε την ανεργία να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, δημιουργώντας κύματα μετανάστευσης στις κοντινές χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένα είδος «εμφυλίου» είχε ξεσπάσει με όσους έμεναν πίσω να κατηγορούν αυτούς που τους παράτησαν και η απόφαση του Άγγλου προπονητή Jack Charlton να αφήσει εκτός του τελικού ρόστερ τον fan-favourite Gary Waddock για τον αγγλοθρεμμένο Alan McLoughlin δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση.
Συνολικά από του 22 παίκτες εκείνης της αποστολής μόνο έξι (!) είχαν γεννηθεί σε ιρλανδικά εδάφη, κάνοντας εκείνη την ομάδα την πιο κοσμοπολίτικη στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου με το 72,73% να βλέπει το πρώτο φώς του ηλίου σε άλλη χώρα. Την χώρα αυτή εύκολα μπορείτε να την μαντέψετε και φυσικά είναι η Αγγλία, που συμπτωματικά ήταν και η πρώτη αντίπαλος της «Green Army» σε εκείνο το τουρνουά. Η αρχή ήταν καταστροφική, αφού ένα γκολ του Lineker μόλις στο 8′ έσπειρε τον πανικό, όμως οι Ιρλανδοί βρήκαν τα αποθέματα και με συνεχή γεμίσματα στην αντίπαλη περιοχή ισοφάρισαν με τον Sheedy στο 73′, έκαναν θετικό ντεμπούτο σε αυτό το επίπεδο και έγιναν γρήγορα ήρωες στην πατρίδα.
Στο άλλο ματς του ομίλου η Ολλανδία, που είχε τον τίτλο του φαβορί, είχε μείνει ισόπαλη με την Αίγυπτο, κάτι που σήμαινε ότι η πρόκριση δεν θα κρινόταν πριν την τελευταία αγωνιστική. Ξαφνικά ο πυρετός του Μουντιάλ κυρίευσε όλη την χώρα. Η εγκληματικότητα έπεσε χαρακτηριστικά, τα παιδιά γύριζαν ελεύθερα στους δρόμους με βαμμένα πρόσωπα και μία ιρλανδική σημαία βρισκόταν έξω από κάθε σπίτι. Μια αθλητική γιορτή που είχε ξαφνικά γίνει εθνική! Η δεύτερη αγωνιστική διατήρησε την αγωνία στα ύψη, αφού οι τέσσερις ομάδες κατέληξαν σε άλλες δύο ισοπαλίες μεταξύ τους και η νοκ-αουτ φάση σε αυτόν τον όμιλο θα άρχιζε λίγο νωρίτερα.
Με τις Ολλανδία και Ιρλανδία να βρίσκονται ισόπαλες σε όλα, η δεύτερη ήξερε πως περνά αν δεν χάσει, αφού η χαμηλότερη της βαθμολογία στην γενική κατάταξη της έδινε αυτό το ισχνό πλεονέκτημα. Η αντίπαλός της από την άλλη είχε να παρουσιάσει ένα ικανότατο ρόστερ, με αστέρια όπως οι Rijkaard, Koeman, Van Basten και Gullit. Ο τελευταίος ήταν κι αυτός που μόλις στο 10′ έβαλε μπροστά τους «Oranje» και έμοιαζε να στέλνει πρόωρα τους στιβαρούς Βρετανούς πίσω στο Νησί. Όμως για ακόμα μια φορά το σύνολο του Charlton δεν τα έβαλε κάτω και με παρόμοιο τρόπο και σε ίδιο χρονικό σημείο (71′) πήρε σκορ πρόκρισης με τον Quinn, που κράτησε ως το τέλος και σήμανε την έναρξη των πανηγυριών!
Επόμενο εμπόδιο η Ρουμανία του Hagi και το αποτέλεσμα δεν διαφέρει από τα προηγούμενα, αφού μια λευκή ισοπαλία θα στείλει το παιχνίδι στα πέναλτι. Υπολογίζεται πως εκείνη η επίπονη διαδικασία προκάλεσε ρεκόρ τηλεθέασης στην ιρλανδική τηλεόραση, με κάθε κάτοικο άνω των τεσσάρων ετών να θεωρείται πως παρακολούθησε τις εκτελέσεις στην κρατική RTE! Οι δύο αντίπαλοι αποδείχθηκαν ιδιαίτερα εύστοχοι και μέχρι το πρότελευταίο πέναλτι όλα είχαν καταλήξει με ευκολία στο τέρμα. Ο Timofte, που είχε περάσει ως αλλαγή, ήταν ο πρώτος που δεν τα κατάφερε και όλα πια θα κρινόνταν από έναν απροσδόκητο ήρωα, τον David O’Leary, που είχε χάσει την θέση του στο βασικό σχήμα υπό τον Charlton.
«Το έθνος κρατά την ανάσα του… ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ!». Η επική περιγραφή του Bill O’Herlihy, που μεταξύ άλλων είχε πει το αμίμητο «Tony Cascarino against… this fella», ένωσε ένα κράτος που ξέχασε τους ομογενείς και τους γεννημένους σε άλλη χώρα και αποτίναξε την ονομασία «Troubles», αφού πια ένιωθε όρεξη μόνο για χαρά και όχι άλλους μπελάδες. Ο Άγγλος ομοσπονδιακός προπονητής έκλαιγε με λυγμούς τυλιγμένος με την ιρλανδική σημαία και η διοργανώτρια Ιταλία, που την περίμενε ήδη στους «8» ένιωθε αβέβαια για το πόσο εύκολα θα επικρατήσει σε αυτό το σκληραγωγημένο αουτσάιντερ.
Οι μέχρι τότε αγώνες της «Green Army» δεν είχαν ξεπεράσει τους 35,000 θεατές, όμως αυτήν την φορά με αντίπαλο την οικοδέσποινα στο Olimpico της Ρώμης, βρέθηκαν στις 30 Ιουνίου στο στάδιο περισσότεροι από τους διπλάσιους. Η Ιρλανδία ήταν τόσο καλή που λίγο έλειψε να προηγηθεί με τον Quinn, όμως τελικά έγινε ένα ακόμα θύμα του one-tournament-wonder Toto Schillaci, που στο 38′ πέτυχε ένα από τα έξι του τέρματα στην διοργάνωση, που τον έχρισαν πρώτο σκόρερ και MVP
Αυτήν την φορά η ισοφάριση δεν ήρθε ποτέ και το τελικό 1-0 βρήκε τους πρασινοφορεμένους ήρωες ηττημένους, αλλά όχι απογοητευμένους. Με το σφύριγμα της λήξης οι αντίπαλοι άρχισαν να τους συγχαίρουν, το γήπεδο να τους επευφημεί και τους 15,000 συμπατριώτες τους που είχαν ταξιδέψει ως την ιταλική πρωτεύουσα, να τους αποθεώνουν, καθώς τα είδωλά τους έκαναν τον γύρο του «θριάμβου». Πίσω στην χώρα η υποδοχή ήταν ακόμα πιο απίστευτη, αφού υπολογίζεται ότι περίπου 500,000 άτομα βρέθηκαν στο «καλοσώρισμα» των ποδοσφαριστών, των πολεμιστών που είχαν ενώσει ένα διασπασμένο κράτος, με βαθιά κοινωνικά και εθνικά προβλήματα. «Ήταν η πιο χαρούμενη στιγμή στα χρονικά του Δουβλίνου. Όλοι μας νιώθαμε λίγο ψηλότεροι», θα δηλώσει ο εμβληματικός τερματοφύλακας εκείνης της ομάδας, Pat Bonner.
ΠΗΓΗ: eyap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team