Η φανέλα είναι μια πολύ ιδιαίτερη και αγαπημένη υπόθεση. Η γενιά μου ήταν παιδί και έφηβος στην δεκαετία του ’80. Και κοιτάζει με μεγάλο φθόνο τα παιδιά που όλα αυτά τα τελευταία χρόνια,  έχουν την δυνατότητα, εννοώ την τεχνική και σίγουρα όχι πάντα την οικονομική, να αποκτήσουν μια φανέλα της ΑΕΚ. Για την γενιά στην οποία αναφέρομαι αυτό ήταν μια υπόθεση πολύ περίπλοκη και εμπεριείχε μπόλικη γκρίνια και ακόμα περισσότερη λαχτάρα.

«Παππού μια μπλούζα της ΑΕΚ θέλω». Μάλιστα. Το αίτημα πήγαινε στοχευμένα και με το κατάλληλο ύφος, που δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει σε άρνηση. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε καν το «κάτσε να δω που σκατά θα βρω τα λεφτά να πάω να του την αγοράσω από την μπουτίκ να λάμψει το προσωπάκι του». Δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Παρόλα αυτά επειδή ο κυρ Ανδρέας, όπως και κάθε παππούς αυτού του κόσμου, έφερνε τον κόσμο ανάποδα για να λάμψει το πρόσωπο από το εγγόνι, την βρήκε την άκρη.

Η συνέχεια ΕΔΩ

Super League ΑΕΚ