Όταν το «πλυντήριο» φράκαρε από την βρωμιά, την σκουριά και το... σανό, Νο2

Πριν συνεχίσουμε από εκεί απ’ όπου σταματήσαμε στο προηγούμενο άρθρο, δυο πραγματάκια μόνο.

Το ότι στον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων, το θράσος και η αλητεία αναγορεύτηκαν σε... επίσημες ιδιότητες και «προστατευμένα είδη» της σύγχρονης Παναθηναϊκοφροσύνης, ούτε λόγος. Ακόμα κι έτσι όμως πάει πολύ. Πάει πολύ να μιλάνε για ενότητα οι εργολάβοι του διχασμού, της διχόνοιας και του μίσους, που ακόμα και τώρα όταν λένε «ενότητα» εννοούνε μόνο με τον όρο... να συμφωνείς μαζί τους και δεν ντρέπονται και να το ομολογήσουν στις ανακοινώσεις και τα φεϊγ-βολάν που πέταξαν στην Λεωφόρο.

Διαβάστε επίσης...

Όταν το «πλυντήριο» φράκαρε από τη βρωμιά, τη σκουριά και το... σανό, Νο 1

«Σε 1-2 χρόνια στις καλύτερες ομάδες του κόσμου ο ΠΑΟ με Γιώργο Βαρδινογιάννη»!

Επίσης, θέλει πραγματικά μεγάλο θράσος, πέντε χρόνια να είσαι η ασπίδα του Αλαφούζου, να τον αποθεώνεις σε ότι κι αν κάνει, να τον γλύφεις με εμετικές ανακοινώσεις, άρθρα και λόγους στα ραδιόφωνα, να μην λες κουβέντα για τα απίστευτα που γίνονταν στον Παναθηναϊκό, να έχεις φλομώσει τον κόσμο ψέμματα και σήμερα να έρχεσαι σαν να έπεσες τώρα στην γη από το διάστημα και να ανακαλύπτεις εγκλήματα του Αλαφούζου και ακόμα περισσότερο να κάνεις και τον όψιμο... κριτή των πάντων.

Τώρα; Τώρα πια που οι χθεσινοί χειροκροτητές είδαν ότι «στέρεψαν οι βρύσες» και πια δεν έχει... πότισμα και θυμήθηκαν να... κράξουν κι από πάνω, είναι αργά. Μα πολύ αργά. Και κυρίως γι’ αυτούς.

Τέλος σε σχέση με τη εισαγωγή πριν περάσουμε στο κυρίως θέμα. Με ρώτησε ένας φίλος (με σχόλιο κάτω από το άρθρο μου) γιατί αυτά που λέω τώρα, δεν τάλεγα πέντε χρόνια. Γιατί ακριβώς εσύ φίλε, πέντε χρόνια τώρα μάσαγες ασάλιωτο το σανό που σου πρόσφεραν και δεν έκανες τον κόπο να ρίξεις και μια ματιά και... παραδίπλα, καθώς σου έλεγαν πως «αυτός» είναι... νοσταλγός, τα παίρνει, κάνει πόλεμο στην ομάδα, δεν υπάρχει στο χάρτη και όλα τα γνωστά που σου σέρβιρε η αλητεία σε εξέδρα, διαδίκτυο και ΜΜΕ. Προτιμούσες το γνωστό παραμύθι «εγώ δεν είμαι με κανένα είμαι με τον Παναθηναϊκό» και συνέχισες σαν χάχας να μασάς το σανό που προσφερόταν  άφθονο καθημερινά. Αν έμπαινες στον κόπο να ρίξεις μια ματιά, τόσο σε όσα έγραφα στο gameisover.gr ή αν άκουγες όσα έλεγα κάθε Κυριακή βράδυ στον sport24radio 103.3, τότε θα έβλεπες ότι όλα όσα διαβάζεις σήμερα, έχουν ειπωθεί καμιά εκατοστή φορές το καθένα τα τελευταία χρόνια, λέγοντας ταυτόχρονα και ποια θα είναι η κατάληξη. Κι αν θες αυτό συμβαίνει όχι μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά εδώ και πάνω από δέκα χρόνια όταν προειδοποιούσα για το που θα καταλήξει η «επανάσταση» για την... λευτεριά του Πανθηναϊκού.

Ενώνοντας τα σημερινά, της εισαγωγής με όσα είπαμε στο προηγούμενο άρθρο, ερχόμαστε κα στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε αυτά τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό ήταν η ομερτά σιωπής γύρω από τα πάντα που συνέβαιναν στην ομάδα και η... στήριξη αυτής της ομερτά, ακόμα και με την βία αν χρειαζόταν για όποιον τολμούσε να την σπάσει, από τις «επιτροπές συμμόρφωσης» της εξέδρας, για όποιον τολμούσε να την σπάσει.

Δεν έχει προηγούμενο πουθενά και σε καμιά χρονκή περίοδο, μια ποδοσφαιρική ομάδα, να κινείται για τόσο μεγάλο διάστημα μέσα στο ψέμμα και στην διανομή σανό σε τεράστιες ποσότητες καθημερινά προς τον κόσμο της.

Θα χρειαζόταν κάτι μήνες για να γραφούν και κανά δυο χρόνια για να διαβαστούν όλες οι γραφικότητες που έγιναν στον Παναθηναϊκό και τα χοντρά ψέμματα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν.

Από τα πριν ενάμιση χρόνο πανηγύρια για το χρέος που μειώθηκε κοντά στα 10 εκατομμύρια επί Αλαφούζου, μέχρι το... ιδιόκτητο Απήλιο του οποίου η σύμβαση ακόμα περιμένουμε να παρουσιασθεί σε επίσημη συνέντευξη τύπου, όπως μας έλεγαν για τρία χρόνια μέχρι να ξεχαστεί εντελώς το παραμύθι και να περάσουμε στα υπόλοιπα.

Από το... συλλαλητήριο που θα διοργάνωναν ΠΑΕ και Θ.13 για τις σφαγές της διαιτησίας και ακόμα το περιμένουμε, από τα... έργα στο Απήλιον που θα το μεταμόρφωναν και που τελικά ολοκληρώθηκαν με το... γέμισμα της πισίνας που υπήρχε και την τοποθέτηση... βιολογικού λαχανόκηπου στην θέση της, από το... πλέγμα που θα βάζαμε στο προπονητικό κέντρο γιατί όταν πιάνει 4-5 μποφόρ ο αέρας δεν μπορεί να γίνει προπόνηση, μέχρι την «ανακαίνιση της Λεωφόρου», για την οποία όλοι πανηγύριζαν και προέτρεπαν τον κόσμο να συνεισφέρει, ξεχνώντας να ρωτήσουν μια λεπτομέρεια, δηλαδή αν υπήρχαν άδειες γι’ αυτό το... έργο ζωής.

Το χειρότερο; Είδα με έκπληξη για το πόσο... μην πω τώρα... θεωρούν τον κόσμο του Παναθηναϊκού, να ρωτάει η Θ.13 με ανακοίνωσή της, που πήγαν τα λεφτά που μαζεύτηκαν για την ανακαίνηση της Λεωφόρου. Τόσο καλά. Προφανώς θεωρούν, ότι είναι τόσο βαθιά λοβοτομημένος ο κόσμος του Παναθηναϊκού που αποκλείεται να σκεφτεί κάποιος «μα καλά αυτό έγινε πριν δυο χρόνια σχεδόν, τόσο καιρό δεν είχαν απορία που πήγαν τα λεφτά, ή μήπως... ήξεραν και τώρα θυμήθηκαν απλά να ρωτήσουν». Και λέμε να «σκεφτεί» κάποιος, γιατί να ρωτήσει κάποιος εκπρόσωπος ΜΜΕ ή να αναρωτηθεί δημόσια γι’ αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση. Καθώς ξέρει ότι δύο είναι τα ενδεχόμενα. Ή να πέσουν την ίδια ώρα καμιά πενηνταριά τηλέφωνα και να σταλούν καμιά εκατοστή μυνήματα που θα καλούν το μέσο που εργάζεται να διώξει αυτόν που... που κάνει πόλεμο στον Παναθηναϊκό, ή ο... περίεργος που τόλμησε να αναρωτηθεί, θα έπαιρνε το... ραβασάκι πως αν εμφανιστεί στην Λεωφόρο, θα υποστεί... τις ανάλογες συνέπειες για την στάση του.

Έτσι γραφόταν όλα αυτά τα χρόνια η ιστορία και η καθημερινότητα στον Παναθηναϊκό. Και φυσικά μέσα σ’ αυτό το παράλογο και αντιποδοσφαιρικό κλίμα προσπαθούσε να κάνει ότι μπορεί το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Μόνο που τα είπαμε και την προηγούμενη φορά. Ουδείς ενδιαφερόταν ουσιαστικά γι’ αυτό. Το είχαν μόνο σαν... αφορμή και αιτία για όλα τα υπόλοιπα.

Και κάπως έτσι, ξεκίνησε και το... πάρτι στην ομάδα. Τα απτελέσματα της οποίας ουσιαστικά κανένα δεν ένοιαζαν.

Τρία πράγματα ζητούσαμε μόνο απ’ αυτή.

Πρώτον να μιλάνε προπονητής και παίκτες συνεχώς για την διαιτησία.

Δεύτερον να κάνουν όλοι ανεξαιρέτως σ’ αυτή δηλώσεις για το «πόσο υπέροχος είναι ο κόσμος μας» (ακόμα και όταν μας... πλακώνει στα μπουκέτα μέσα στο γήπεδο ή το προπονητκό μας κέντρο) και να τον χαιρετάμε κάνοντας «όλε» μαζί του ακόμα κι όταν ήμασταν 30 βαθμούς πίσω, όταν χάναμε από τον ΟΦΗ και τον ΟΣΦΠ μέσα στη Λεωφόρο, όταν τρώγαμε τις σφαλιάρες από τις Εστορίλ και τις Καμπάλες (παρεπιπτόντως οι ίδιοι που έκαναν όλα αυτά, κάποτε... δεν άντεχαν να είμαστε πρώτοι στην βαθμολογία αλλά να παίζουμε με... δυο αμυντικά χαφ στην Λεωφόρο, ή... δεν άντεχαν την ξευτίλα, ο ιδιοκτήτης της ομάδας τους να μην κάνει την... υπέρβαση για να πάει η ομάδα από τους... οχτώ στους τέσσερις ή από τους τέσσερις στον τελικό στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις).

Τρίτον, να κάνει συνέχεια πολλές μεταγραφές. Ακριβώς έτσι. Με τέτοια ομερτά και τέτοια ασυλία, ήταν αδύνατον να μην δουν ότι εδώ «ρέει μέλι και γάλα» οι απανταχού επιτήδειοι. Κι έτσι αρχίσαμε να σπάμε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Φέρνοντας με τα φορτηγά παίκτες πάσης φύσεως. Από παλαίμαχους, από μονίμως τραυματίες, από παίκτες με... αυχενικό (!!!!) μέχρι άνεργους που δήλωναν ποδοσφαιριστές.

Το ότι εκ των υστέρων και τώρα πια, όλοι μιλάνε για τα εγκλήματα των πολλών μεταγραφών που χρέωσαν τον Παναθηναϊκό, δεν έχει καμιά πλέον σημασία και αξία. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς όταν έκανε το πλιάτσικο ο Στραματσιόνι έγραφαν κι έλεγαν για το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών και «ευχαριστούμε Αντρέα Στραματσιόνι για τον Παναθηναϊκό που έφτιαξες» και φέτος όταν ο Παναθηναϊκός ήδη υπερχρεωμένος έκανε δεκατρείς μεταγραφές, αντί να φωνάξουν «σταματήστε το έγκλημα» προτίμησαν να φωνάξουν «ερχόμαστε» και «για μεγάλα πράγματα ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη».

Τα υπόλοιπα από δω και πέρα... επί της οθόνης. Μόνο για να τα δείτε, προσπαθήστε να μην... κομάστε και σ’ αυτή την... παράσταση που παίζεται εδώ και λίγο καιρό.