Ο «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ» που μεταλλάχθηκε σε «μαχητική ψυχή» και το... λουκέτο

Κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά, κάτι ίσως να μην ξέρουν καλά, κάτι να μην έχουν υπολογίσει καλά εκεί στον μικρόκοσμο που κουμαντάρει τον Παναθηναϊκό, αλλά το σίγουρο είναι πως ακόμα και η... μετάλλαξη έχει τα όριά της.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, είναι ένας σύλλογος με πάνω από εκατό χρόνια ιστορία, με τίτλους σε όλα τα αθλήματα και με ευρωπαϊκές διακρίσεις σε όλα του τα τμήματα. Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός είναι -ή έστω ήταν μέχρι πριν λίγο- ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ που σαν κι αυτόν... δεν υπήρχε άλλος.

Διαβάστε επίσης...

Αφήστε ρε λαμόγια να χαρούμε έστω και για λίγο, έλεος πια αδιόρθωτοι!

Τώρα το πως κατάφεραν να αλλοιώσουν ακόμα και αυτό το χαρακτηριστικό του συλλόγου και να τον μετατρέψουν σε μια περιθωριακή ομάδα διαμαρτυρίας και «μάχης» για την επιβίωση και πλέον το σύνθημα που τον «εκφράζει» ή το σήμα κατατεθέν του έχει μετατραπεί σε... «ΠΑΟ θα πει μαχητική ψυχή», είναι μια μεγάλη ιστορία.

Μια ιστορία που πάντως θα πρέπει να την έχουν σοβαρά υπ’ όψιν τους, όσοι εξακολουθούν να ασελγούν ακόμα πάνω στα σύμβολα και την ιστορία του Παναθηναϊκού.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν «αδέρφια», δεν είναι... μαχητική ψυχή, που στην καλύτερη παλεύει να μην... ξεψυχήσει.

Λίγο στραβά σαν την έχουν μάθει την ιστορία του, όσοι σας δίδαξαν στα «κρυφά σχολειά» της σύγχρονης Παναθηναϊκοφροσύνης.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ένας ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ, που ακτινοβολούσε αξιοπρέπεια, ήθος, κυριλίκι και μεγαλοπρέπεια.

Ένας σύλλογος που στις διοικήσεις του, στα τμήματά του, στις εξέδρες του και στα επίσημά του, παρέλασαν συγκλονιστικές προσωπικότητες του αθλητισμού, της τέχνης, της πολιτικής και γενικότερα της κοινωνίας αυτής της χώρας.

Ενας σύλλογος που στηριζόταν στο μεγαλείο του και δεν είχε ΠΟΤΕ ανάγκη κανένα, ούτε παρακάλεσε ποτέ κάποιον και για οτιδήποτε.

Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά του, γι’ αυτό αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμο, γι’ αυτό περπάτησε όλα αυτά τα χρόνια στις πιο πλατιές λεωφόρους της δόξας σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Δεν ήταν ποτέ απλά μια... μαχητική ψυχή με χαρακτηριστικά περιθωρίου, τόσο αθλητικά όσο και κοινωνικά.

Μαχητικές ψυχές ήταν κατά καιρούς πολλές ομάδες στην Ελλάδα.

Μαχητική ψυχή ήταν ο... Φωστήρας ο... φονέας των γιγάντων.

Μαχητική ψυχή, ήταν μια σειρά ομάδες που ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ όνομα βαρύ, που δεν ήταν μεγάλες σε ακτινοβολία και σαν μεγέθη και που πάλευαν με πείσμα να βρεθούν ανάμεσα στα μεγάλα μεγέθη ή να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες.

Ηταν τιμή για όλα αυτά τα σωματεία και τις ομάδες η... μαχητική ψυχή και τους άξιζαν και τους αξίζουν συγχαρητήρια για αυτή τους την νοοτροπία και την στάση.

Όμως δεν ήταν Παναθηναϊκός.

Και πάντως σίγουρα δεν ήταν και δεν έγιναν ποτέ... P-A-N-A-T-I-N-A-I-K-O-S.

Το ότι μπουκάρατε με τη βία, τον τραμπουκισμό και τα πληρωμένα pay-roll των άφαντων εκτοξευτών και τον μεταλλάξατε σε ένα γκρουπούσκουλο που σαν μοναδικό χρακτηριστικό του απέμεινε το «μαχητική ψυχή», είναι κάτι που η ιστορία του Παναθηναϊκού κάποτε θα «κοστολογήσει».

Αλλά ο λόγος που έγινε αυτό, ήταν το μέγεθος ακριβώς αυτού του συλλόγου. Που παραήταν μεγάλο για το μπόϊ και το μέγεθός σας και όσο κι αν... χοροπηδάγατε ή αν κάνατε θόρυβο, δεν μπορούσατε να «φανείτε» μέσα σ’ αυτό το τεράστιο μέγεθος.

Κι έτσι πήρατε τη... μεγάλη απόφαση.

Αφού δεν μπορούσατε εσείς να... μεγαλώσετε, μικρύνατε τον σύλλογο και τον φέρατε στα κυβικά και στα μέρα σας.

Και σ’ αυτή την προσπάθεια δεν σεβαστήκατε και δεν υπολογίσατε τίποτε.

«Μαχητική ψυχή» λοιπόν ο... πάλαι ποτέ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ.

Και τώρα τρέχετε στη γύρα κρατώντας τα... πανέρια για να κάνετε τι ακριβώς;

Να τον... σώσετε.

Μόνο που η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Και δείχνει πως όπου και ότι πήγατε να «ελευθερώσετε» και να «σώσετε», τελικά απλά το καταστρέψατε.

Και οι εξελίξεις στον Ερασιτέχνη είναι μια ακόμα απόδειξη περί τούτου.

Η δυσάρεστη αλλά αναπότρεπτη εξέλιξη με το λουκέτο στον Ερασιτέχνη στον Παναθηναϊκό, θα πρέπει να λειτουργήσει όχι απλά ως καμπανάκι αλλά ως εκατό σήμαντρα για όλο τον σύλλογο σχετικά με τις γενικότερες εξελίξεις σ’ αυτόν.

Συγκεκριμένα ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός που έτσι κι αλλιώς έχει πάρει τον δρόμο για την οριστική ανυπαρξία και τελεί υπό διοίκηση Πρωτοδικείου, υπέκυψε στο... μοιραίο μετά την αναμενόμενη ανημποριά της διοίκησης Πρωτοδικείου να λύσει και το παραμικρό πρόβλημα που υπήρχε. Έτσι την Πέμπτη μπήκε λουκέτο και στα γραφεία του Ερασιτέχνη, μετά από απόφαση των υπαλλήλων που έχουν απομείνει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας καθώς είναι από οκτώ έως δεκαέξι (!!!) μήνες απλήρωτοι.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη, δυστυχώς είναι προάγγελος ανάλογων εξελίξεων και στην ΠΑΕ, αν δεν βρεθούν τελικά χρήματα για να βγει από το οικονομικό αδιιέξοδο, ή έστω να λειτουργήσει όσο γίνεται περισσότερο με την μορφή που υπάρχει σήμερα. Κι αυτό καλό είναι να το έχουν όλοι στο νου τους.

Δυστυχώς οι σύλλογοι (ακόμα και οι... Ερασιτεχνικοί) και πολύ περισσότερο οι ΠΑΕ, δεν μπορούν σήμερα να συντηρηθούν με... μαχητικές ψυχές. Καλές είναι κι αυτές. Καλά ακούγονται, αλλά... δουλειά δεν κάνουν. Είναι μόνο για κατανάλωση και για να ξεγελάμε τον χρόνο και τα προβλήματα ελπίζοντας να τα... ξεγελάσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Όταν όμως φθάνει η ώρα της αλήθειας και συγκεκριμένα η ώρα του ταμείου, εκεί οι... μαχητικές ψυχές είναι ανήμπορες να δώσουν την λύση και γενικά οποιαδήποτε λύση. Στην καλύτερη και αν είναι πράγματι μαχητικές ψυχές ή πράγματι «ειλικρινείς» ως προς τις προθέσεις, να... πέσουν μαχόμενες μαζί με τον σύλλογο ή την ΠΑΕ. Να σώσουν όμως κάτι από τα δύο αποκλείεται.

Με βάση αυτά λοιπόν, ας σταματήσουν στον Παναθηναϊκός να αναμασάνε λόγια ηρωϊκά και πένθιμα ή ακόμα χειρότερα να νομίζουν ότι θα λύσουν και κάποιο πρόβλημα έτσι και ας πάρουν το μήνυμα που έστειλε πέφτοντας ο Ερασιτέχνης. Η εξέλιξη με το «λουκέτο», λειτουργεί κυριολεκτικά σαν... τροχιοδεικτική βολή, σηματοδοτώντας την πορεία που είναι προδιαγραμμένο να τραβήξει και η ΠΑΕ αν δεν βρεθούν άμεσα χρήματα.

Καθώς... μαχητικές ψυχές απ’ ότι βλέπω υπάρχουν άφθονες, όπως κάποτε υπήρχαν... εκατομμύρια πράσινες καρδιές.

Χρήματα όμως δεν βλέπω να υπάρχουν. Ούτε και τώρα, ούτε και τότε, αν και... τότε υπήρχαν αλλά ήταν απλά στο... μιλητό.