Το... θηρίο που σκοτώσαμε και τα καλάντα που θα φέρουν περισσότερα από τις πωλήσεις

Το πιο άσχημο για τον Παναθηναϊκό, είναι αυτή η απίστευτη υποταγή και αποδοχή, ότι αυτός θα είναι πλέον και στην καλύτερη άντε να παλέψει για την επιβίωση μέχρι το τέλος της χρονιάς σαν σύλλογος και την αποφυγή του υποβιβασμού σαν ομάδα.

Το ότι σ’ αυτό το… φόντο, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα μιλάνε για στόχους και απαιτούν να προσαρμοστούμε όλοι στα συγκεκριμένα δεδομένα και να τα θεωρήσουμε και σαν… πραγματικούς στόχους κιόλας απονέμοντας τα εύσημα, τα μπράβο και την αποθέωση σε όσους το καταφέρουν, αυτό αποδεικνύει απλά και μόνο, το πόσο κατάφεραν να μικρύνουν τον Παναθηναϊκό οι συγκεκριμένοι.

Διαβάστε επίσης...

«Έτσι την πάτησε ο Αλαφούζος με Δημήτρη - Ντροπή αυτό που έκαναν οι οπαδοί του ΠΑΟ»!

Κάτι «ψήνεται» στον ΠΑΟ - Αυτό το 5άρι φέρνει ο Γιαννακόπουλος για να «φτιάξει» τον κόσμο;

Είναι τρομακτική σε ταχύτητα και «αποτελεσματκότητα» η μετάλλαξη του DNA του συλλόγου αλλά και του κόσμου του, σ’ αυτή την πραγματικότητα.

Για ένα σύλλογο που κάποτε η κριτική αφορούσε το γιατί δεν έκανε την υπέρβαση για να περάσει από τους οχτώ στους τέσσερις του Τσάμπονς Λιγκ ή του Γιουρόπα, ή ακόμα και γιατί δεν κατέκτησε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, αυτή τη στιγμή η κουβέντα να είναι για το αν θα σωθεί, πόσοι παίκτες θα του κάνουν προσφυγή, αν θα… ανατρέψει το 4-1 από την Λαμία και το πότε θα κάνει διπλό… εκτός Αθήνας στο πρωτάθλημα.

Συγνώμη, αλλά σ’ αυτή την καρικατούρα στόχων, απαιτήσεων και του χορού της αποθέωσης του ελάχιστου έως ανύπαρκτου, δεν μπορώ να πάρω μέρος.

Κι αν το επιχειρήσω, θα το κάνω μόνο σαν… τρίτο μάτι, σαν καταγραφή δηλαδή των γεγονότων και όχι επειδή θα το νιώθω.

Δεν μπορώ να είμαι τόσο ψεύτικος και τόσο «καλαφατισμένος» που να παριστάνω ότι θα πετάξω στα σύννεφα και θα φουσκώσω από υπερηφάνεια, αν καταφέρουμε να πουλήσουμε τρεις αντί για δύο παίκτες, αν θα καταφέρουμε να σωθούμε, αν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε εκτός έδρας, αν θα… μονιάσουν ο Κωνσταντίνου με τον Διαμαντόπουλο και τον Ουζουνίδη, αν βγάλουμε κάτι παραπάνω για να βγει η χρονιά από τα… κάλαντα διαρκείας που τραγουδάει η «αγνή Παναθηνϊκοφροσύνη» εδώ και κάμποσο καιρό, σε οποιονδήποτε δείχνει ότι έχει ένα ευρώ παραπάνω και μπορεί να μας το δώσει.

Και μην μου λέτε τώρα «μα τι θέλεις να διαλυθεί ο Παναθηναϊκός;». Γιατί αυτή την ιστορία καλύτερα να την σταματήσουν όσοι την λένε ακόμα, καθώς και το θράσος έχε τα όριά του. Διέλυσαν δηλαδή μια ομάδα, κατέστρεψαν τον πιο ισχυρό σύλλογο της χώρας και έρχονται τώρα πάνω από το πτώμα του και σου λένε «μη λες κουβέντα για την κατάσταση γιατί αλλιώτικα θέλεις να διαλυθεί ο Παναθηναϊκός». Και βέβαια το προφανές δεν τους βολεύει να το σκεφτούν.

Το ότι δηλαδή, τους μοιάζει για… αδιάλυτος αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός και φοβούνται μην διαλυθεί άμα πούμε την πραγματικότητα;

Τι ακριβώς για την ακρίβεια πρέπει να… σωθεί;

Οι μαθηματικές πιθανότητες του να μην βγάλει τελικά την χρονιά, ή οι θέσεις, τα πόστα και τα λεφτά που βγάζουν ακόμα όσοι σερβίρουν αυτό το παραμύθι και στοιχίζονται πίσω του, ή για την ακρίβεια κρύβονται πίσω του;

Πόσα χρόνια θα τραβήξει αυτό το παραμύθι;

Μην πεις κουβέντα για τον Πατέρα και τον Βγενόπουλο γιατί… θα φύγουν.

Μην πεις το παραμικρό για τον Αλαφούζο, γιατί είναι ήρωας, γιατί και πάλι καλά που υπάρχουμε, γιατί είναι ο μόνος που ανέλαβε να σώσει τον Παναθηναϊκό και άντε τέσσερα-πέντε χρονάκια τουμπεκί όλοι για όσα γίνονταν.

Μην πεις όχι το παραμικρό, αλλά ούτε το… αποτέλεσμα του αγώνα με προπονητή τον Ουζουνίδη, γιατί είναι ο μόνο που κρατάει όρθια την ομάδα (ναι αυτό που βλέπουμε το αποκαλούν «όρθια ομάδα») και είναι ήρωας που παλεύει μόνος του.

Ε και στην τελική, άμα θέλετε ντε και καλά να πείτε κάτι, πέστε για τον… Κωνσταντίνου. Ναι τόσο καλά. Όλη η Παναθηναϊκοφροσύνη και η παλικαριά αυτή την στιγμή, αρχίζει και τελειώνει με το να τα χώσουμε στον Κωνσταντίνου.

Τόσο καλά, τόσο μαχητικά και τόσο Παναθηναϊκά. Μιλάμε το… σκοτώσαμε το θηρίο.

Γλείφαμε δέκα χρόνια τον κάθε απατεώνα και ανίκανο και τώρα βρήκαμε… μπόϊ και… γλώσσα και ρίχνουμε το ανάθεμα στον Κωνσταντίνου.

Τόση… λεβεντιά πια, που να την αντέξει ο έρμος ο σύλλογος. Και για νάχουμε καλό ρώτημα, γιατί είναι ήρωας ο Ουζουνίδης επειδή μένει στον Παναθηναϊκό με αυτές τις συνθήκες και δεν είναι και ο Κωνσταντίνου που δέχθηκε να γίνει πρόεδρος και να χρεωθεί το όνομα το δικό του με την καταστροφή και πλήρη απαξίωση του συλλόγου;

Πώς ακριβώς δηλαδή απονέμονται τα… παράσημα σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό, με ποια κριτήρια και από ποιους για να ξέρουμε και τι συζητάμε κιόλας;

Ώρες και μέρες και μήνες λοιπόν να συζητάμε για όα αυτά δεν θα τελειώσουμε.

Κι εδώ το θέμα είναι ότι έστω και τώρα, έστω και ένα βήμα πριν τον γκρεμό, θα πρέπει να μιλάμε με αλήθειες και όχι με ανάθεμα, μούφες και μοίρασμα παρασήμων, που τα περισσότερα είναι αποτέλεσμα της συνήθειας που απέκτησε τα τελευταία χρόνα ο μικρόκοσμος που κάνει κουμάντο στον Παναθηναϊκό. Στον καθρέφτη του να κοιτιέται δηλαδή και από… μόνος του να… αγαπιέται.

Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Είναι καταστροφικά έως μη αναστρέψιμα. Κι αν περιμένουν στον Παναθηναϊκό λεφτά από τα παρτάλια που μάζεψαν και πέρυσι και αυτό το καλοκαίρι και τα χρυσοπλήρωσαν κιόλας οι αθεόφοβοι, καλύτερα να το γυρίσουν στα… κάλαντα, γιατί το πιθανότερο είναι να μαζέψουν περισσότερα από αυτά.

Κανένας δεν έχει αυτή την στιγμή την δυνατότητα να φέρει πρόταση και λεφτά. Κι όποιος την έχει, θα κάνει προσφυγή και θα τα πάρει σαν ελέυθερος.

Και για να μην έχουμε αυταπάτες, για δύο παίκτες μιλάμε μέχρι τώρα.

Για τον Χουλτ, που ακόμα δεν ξέρουμε αν θα κάνει προσφυγή ώστε να πάρει μεταγραφή σαν ελεύθερος και για τον Μολέδο που ψάχνουμε σαν τρελλοί σε κάθε γωνιά της γης μπας και βρούμε καμιά πρόταση, αλλά κι αυτό είναι κοματάκι δύσκολο γιατι μιλάμε για ένα παίκτη στα… άντα πια και με ιστορικό τραυματισμών.

Και μην έχει κάποιος την αυταπάτη, ότι θα πιάσουν και τίποτε τρελά λεφτά οι συγκεκριμένοι. Σιγά μην δεν ξέρουν όπου καν απευθύνεται ο Παναθηναϊκός ότι δεν υπάρχει μαντήλι για κλάψιμο και ότι πολλά-πολλά νταηλίκια και παζάρια για την τιμή, δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνει. Κοψοχρονιάς θα πάρουν αν πάρουν το οτιδήποτε και θα τους πούμε κι ευχαριστώ κιόλας.

Κατά τα άλλα συνεχίστε εσείς να διαβάζετε και να ακούτε, ότι… σκοτώνονται δέκα ομάδες στην Ευρώπη και δυο τρεις στην Ελλάδα για τον Χουλτ, ότι καίγεται η Τραμπζονσπόρ και πέντε έξι ακόμα ομάδες για τον Μολέδο, ή ότι μας έκανε πρόταση για τον Κουλιμπαλί ο ΑΠΟΕΛ αλλά ήταν… λίγα και δεν τον δώσαμε.

Το ότι ακόμα σας σερβίρουν τέτοιου είδους μενού σημαίνει δύο πράγματα.

Από την μια ότι οι τύποι είναι ή πολύ αδίστακτοι ή πολύ απελπισμένοι και έχουν χάσει κάθε μέτρο και λογική αραδιάζοντας πια ότι τους κατέβει για να δικαιολογηθούν και να συνεχίσουν να… υπάρχουν.

Κι απ’ την άλλη, πως σας έχουν εδώ και χρόνια τόσο… σίγουρους ότι θα καταπιείτε αμάσητο ότι σανό κι αν σας σερβίρουν, που ακόμα και τώρα που έχουν δει οι τυφλοί και έχουν μιλήσει οι μουγγοί, εξακολουθούν το ίδιο τροπάριο και με την ίδια σιγουριά ότι πια έχετε φάει τόσο σανό που σας μοιάζει πλέον σαν… παντεσπάνι.

Αλλιώτικα δεν θα τολμούσαν.

Δεν θα τολμούσαν μετά από τεσσάρα από τη Λαμία να ξεκινάνε με αναφορά στο… χιόνι και να καταλήγουν στην τεράστια σφαγή, να επιτραπεί δηλαδή στην Λαμία να αγωνισθεί με λευκές φανέλες ώστε να… μπερδεύονται με τον αγωνστικό χώρο που ήταν… άσπρος και να μην μπορούμε να τους μαρκάρουμε. Και μη γελάτε. Ακόμα κι αυτό το τελευταίο, ειπώθηκε και γράφτηκε στα σοβαρά.

Επομένως το ερώτημα είναι ένα και προκύπτει αβίαστα.

Μήπως τελικά καλά… σας κάνουν και σας δουλεύουν; Μήπως ο τραβάει λιγάκι και ο οργανισμός σας και προτιμάτε το δούλεμα και το σανό από την πραγματικότητα, γιατί έτσι συνηθίσατε χρόνια ολόκληρα και πια είναι αργά για να… αλλάξετε;

Η επιλογή είναι αποκλειστικό προνόμιο και δικαίωμα του καθενός, Ελεύθεροι άνθρωποι είστε, Μόνο μην έχετε την απαίτηση να γίνουν και οι άλλοι σαν κι εσάς και να μην μιλάνε κιόλας.