Εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον έγραψε η ΑΕΚ, ήθελε να δει Φουρέιρα

Άνετα, αβασάνιστα, αβάδιστα! Τρεις λέξεις αρκούν για να περιγράψουν την επικράτηση του ΠΑΟΚ επί της ΑΕΚ, στον σημερινό τελικό του Κυπέλου. Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε. Δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν οι ποδοσφαιριστές του Λουτσέσκου, δεν χρειάστηκε να μοχθήσουν, δεν χρειάστηκε καν να ζοριστούν.

Το παιχνίδι το κέρδισαν στο ρελαντί, απέναντι σε αντιπάλους που φαίνονταν απολύτως ευχαριστημένοι με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και δεν δώσανε ούτε μια στιγμή τον έξτρα ιδρώτα, τον έξτρα μόχθο, τον έξτρα πόνο που απαιτεί ένας τέτοιος αγώνας. Εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον γράψανε, λες και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα και να πάνε σπίτι να δούνε τις μπουτάρες της Φουρέιρα στη Γιουροβίζιον…

Υπήρξαν και εξαιρέσεις βεβαίως. Ο Λιβάγια, ως συνήθως, έπαιξε μπουνίδια για όλη την ενδεκάδα, ο Σιμόες έτρεχε να σώσει τα άσωστα, ο Τσιγκρίνσκι μοχθούσε κι ο Μπάρκας έμοιαζε με κλώνο του Ντε Χέα. Αλλά δεν αρκούσαν αυτοί και δεν θα μπορούσαν ποτέ να αρκέσουν όταν ο Αραούχο κορόιδευε (ένα σπριντάκι στο ενδέκατο λεπτό και ύστερα σιγή ασυρμάτου ως το ογδοηκοστό έβδομο που έχασε τη μεγάλη ευκαιρία), όταν ο Χριστοδουλόπουλος έμοιαζε με τον παλιό Χριστοδουλόπουλο του Παναθηναϊκού, όταν ο Μάνταλος είχε τοποθετηθεί για μια ακόμη φορά στη λάθος θέση. Από δεύτερο χιαστό έχει γυρίσει ο άνθρωπος ρε φίλε, τι στο διάολο να κάνει ως αριστερό εξτρέμ. Μόνο να κρατήσει την μπάλα μπορούσε και να τριπλάρει ανούσια και άσκοπα. Και περιοχή, ούτε από μακριά ούτε από κοντά να τη μυρίσει.

Και κάπως έτσι φτάσαμε να πανικοβάλλεται ο ΠΑΟΚ από το όγδοο ως το δέκατο τρίτο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, όταν η ΑΕΚ έκανε τρεις ευκαιρίες σερί, και σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι να επιβάλλει το νόμο του. Με πρωταγωνιστή τον Μπίσεσβαρ ως εκεί που τον κράταγαν οι δυνάμεις του (ο Μπίσεσβαρ είναι μπαλαδόρος αλλά δεν είναι αθλητής, γνωστό αυτό), τον Βιεϊρίνια που τα έδωσε όλα, τον Πρίγιοβιτς που σκίστηκε κι ας μη σκόραρε, τον Πέλκα που έδειξε πόσο σπάνιο ταλέντο είναι κι αυτόν τον αθόρυβο ήρωα τον Μαουρίσιο που έκανε την καλύτερη εμφάνισή του από τότε που μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Βάλε και τον Λουτσέσκου μέσα που έκανε κι αυτός το καλύτερο του κοουτσάρισμα από τότε που εγκαταστάθηκε στην Τούμπα και δεν θες τίποτε άλλο για να πάρεις το Κυπελάκι.

Κι ο Χιμένεθ; Ο Χιμένεθ που γνώριζε καλύτερα από όλους την κατάσταση και την αδιαφορία των παικτών του, προσπάθησε να το κλέψει το ματσάκι όπως έκλεψε τόσα και τόσα στη φετινή σαιζόν. Εμπιστοσύνη στην ευφυΐα του Λιβάγια, εμπιστοσύνη στην κλάση του Αραούχο, τσούκου τσούκου ως το εξηκοστό λεπτό κι ύστερα ρίχνουμε στο χόρτο τον Λάζαρο να το πάρει μόνος του. Δούλεψε μια το σχέδιο, δούλεψε δυό, δούλεψε τρεις, κάποια φορά δεν θα δούλευε. Κι έτυχε να μη δουλέψει στον τελικό. Αυτή είναι η ζωή όμως, αυτή είναι η μπάλα και καμιά φορά με τον ίδιο που σου τα δίνει σου τα παίρνει κιόλας…

Υ.Γ.: Καλός ο διαιτητής, πλην της φάσης που είχε φύγει στον αιφνιδιασμό ο Πρίγιοβιτς και τον κλάδεψε ο Σιμόες. Συν δύο οφσάιντ υπέρ του ΠΑΟΚ που δεν έδωσε ο βοηθός στο πρώτο ημίχρονο. Όσο για τον Βράνιες, ας πρόσεχε. Ούτε τα παιδάκια του δημοτικού δεν πέφτουν σε τέτοιες παγίδες!