Δεν τον χορταίνω τον παικταρά - Βάλτον μαζί με τον Φορτούνη

Έβλεπα, την ξανάβλεπα και δεν την χόρταινα εκείνη την πονηρή, πισώπλατη πάσα του Νάτχο στον Ποντένσε, στη φάση που βγήκε το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού με την Ξάνθη μεσοβδόμαδα και, λόγω τιμής, δεν τη χόρταινα! Ούτε που νοιάστηκα πόσα ριπλέι χρησιμοποίησα για… να την εμπεδώσω. Παρότι ο Ισραηλινός τα ‘χει του… ποδιού του κάτι τέτοια. Οι μεταβιβάσεις-ασίστ του, στα νώτα της αντίπαλης άμυνας είναι… δεύτερη φύση του και πρώτη ποδοσφαιρική!

Ζώντας λοιπόν αυτό το μεγαλείο της γλυκάδας του μοιράσματος παιχνιδιού του Μπίμπρας, επέστρεψαν οι σκέψεις και προβληματισμοί μου για τον λίγο γενικά χρόνο συμμετοχής που έχει στη σεζόν αυτός ο παιχταράς.

Να μου πείτε, πού να παίξει, είναι ο Φορτούνης! Θα επαναλάβω κάτι που έχω σημειώσει και στο παρελθόν: Κατά την άποψη μου χωρούν και οι δύο στην 11άδα εφόσον το ματς είναι στο Καραϊσκάκη και ο αντίπαλος αισθητά χαμηλότερου επιπέδου, που θα μπει στο γήπεδο ίσα για να μη χάσει από τον Ολυμπιακό.

Πώς να το κάνουμε! Δεν είναι απαραίτητοι δύο κόφτες στο σχήμα για έναν τέτοιων απαιτήσεων αγώνα. Θεωρώ ότι το δημιουργικό κομμάτι θέλει δύο πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις που συνήθως ταμπουρώνονται κιόλας οι αντίπαλοι και ο δείκτης δυσκολίας ως προς τη διάσπαση των πολυπρόσωπων αμυντικών γραμμών είναι αισθητά αυξημένος.

Βεβαίως η άποψη του προπονητή είναι η καταλληλότερη και ειδικά όταν αναφερόμαστε στον Πέδρο Μαρτίνς, που ο άνθρωπος δικαιώνεται διαρκώς μέσα από τα σταδιακά ανερχόμενα αποτελέσματα της δουλειάς του, εμείς τα λέμε όλα αυτά έτσι για την κουβέντα. Και επιπλέον επειδή αυτή είναι και η δική μας δουλειά, κάπου να κρίνουμε και κάποτε να γκρινιάζουμε.

Αν πάρουμε όμως και την περίπτωση να παίζει βασικός ο Νάτχο και να είναι εκτός σχήματος ο αρχηγός, όπως λ.χ. «έπαιζε» το ενδεχόμενο από την Παρασκευή να αγωνιστεί ή όχι στην Τρίπολη, για να «αποκαλυφθώ», ειλικρινά… τρέμω στη σκέψη ότι θα στερηθεί ο Ολυμπιακός των υπηρεσιών του Φορτούνη.

Από τη μία σπουδαίος ο Ισραηλινός, από την άλλη να ξεμπαφιάσει και λίγο ο Κώστας, καθώς έπεται και ο «καυτός» Φεβρουάριος όπου ο Ολυμπιακός παίζει τη χρονιά του και στις τρεις διοργανώσεις (βάζω μέσα και τη Λαμία για το Κύπελλο φυσικά), ωστόσο γίνεται Ολυμπιακός χωρίς τον Θεσσαλό επιθετικό μέσο;

Όχι καταπώς δείχνουν φέτος τα πράγματα. Οι ερυθρόλευκοι με τις προσθήκες τώρα των δύο εξτρέμ (Ζιλ Ντίας, Μασούρα), ακόμη ενός γκολκίπερ (Ντοναρούμα; Δεν έχει σημασία τόσο το ποιος…) πίσω από τον Σα και ίσως και μιας δεύτερης -μαζί με τον Τοροσίδη «σημαίας» για ψυχολογική-υποστηρικτική έννοια και σημασία στα αποδυτήρια- αυτής του Αβραάμ, όντως λογίζεται πληρέστατος σε κάθε τομέα, σε κάθε γραμμή (αν και επιμένω για έναν στόπερ-ηγέτη στην άμυνα ώστε να προκύψει η… απόλυτη πληρότητα) είναι κομπλέ.

Δεν παύουν όμως να είναι και ένα σύνολο, μια ορχήστρα που χρειάζεται τον μαέστρο της, την μπαγκέτα του. Και αυτός είναι ο Κώστας Φορτούνης. Καλά και… άγια τα βιολιά, τα μπάσα, τα σαξόφωνα, το πιάνο, κάθε όργανο στο στοιχείο του, αλλά η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι απαραίτητη.

Χωρίς Φορτούνη, τις πολύ λίγες φορές που έχει παρουσιαστεί στο χορτάρι ο Ολυμπιακός, έστω και για ένα ημίχρονο, είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Κάτι του λείπει. Τόσο βασικό, όση και η νοστιμιά στο παιχνίδι του.

Ο Φορτούνης δίνει το κάτι τις παραπάνω, πώς να το κάνουμε! Ο φετινός Ολυμπιακός είναι ομάδα του Μαρτίνς, μα και του Κώστα Φορτούνη! Ξεκάθαρο.
Γι’ αυτό συχνά λέμε ότι καλή η κριτική να την ασκούμε, ποιος όμως θα γούσταρε πραγματικά να είναι στη θέση του προπονητή; Στα διλήμματα του. Με ή χωρίς Φορτούνη, ας πούμε στην Τρίπολη, γιατί επιβάλλονται οι ανάσες στον αρχηγό της ομάδας ενόψει Europa, Ντιναμό και των καθοριστικών ντέρμπι του μήνα που έρχεται; Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Πορτογάλου τεχνικού και του καθενός στη θέση του!

Και μια που το είπαμε, να και το ματς της Τρίπολης. Εκεί όπου σχεδόν πάντα ο Ολυμπιακός τα βρίσκει σκούρα. Τουλάχιστον δεν θα είναι «βοσκοτόπι» το τερέν. Δεν προβλέπεται να ανοίξουν οι καταρράκτες των ουρανών, τις τελευταίες ώρες ιδίως και μέσα στο ματς, κατά τη διάρκεια του, οπότε κάτι είναι και αυτό. Ειδάλλως οι ερυθρόλευκοι θα ζούσαν την ίδια και χειρότερη λασπομαχία από την πιο πρόσφατη στους Ζωσιμάδες.

Τον Αστέρα τον έχω κάθε χρόνο σαν τον Ατρόμητο. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο δυσκολίας, είτε μέσα είτε έξω, σχεδόν κάπου ευθυγραμμισμένο μην πω με ντέρμπι!

Δεν είναι μόνο σταθερά καλές ομάδες τα τελευταία χρόνια και οι Αρκάδες και οι Περιστεριώτες, του προκαλούν και συνειρμούς νομίζω του Ολυμπιακού. Του φέρνουν αναμνήσεις με πολλές δυσκολίες καθώς και κακά αποτελέσματα και αυτό ψυχολογικά βαραίνει πάντα την προετοιμασία για αυτά τα ματς.

Χωρίς συζήτηση το παιχνίδι στο «Θ. Κολοκοτρώνης» είναι το πιο «στριφνό» σε όλο το β’ γύρο μαζί με την Τούμπα, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Και θα αποδείξει εάν οι ερυθρόλευκοι εξακολουθούν να μη… χαμπαριάζουν παίζοντας ακατάπαυστα με την πλάτη στον τοίχο κυνηγώντας τον ΠΑΟΚ από απόσταση.

- ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ κατά την οποία μεγάλωσε ο ελληνικός αθλητισμός με τον διαπλανητικό θρίαμβο του Στέφανου Τσιτσιπά, αλλά και που μίκρυνε η συλλογική ποδοσφαιρική ιστορία με τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τη Λαμία! Γιατί γεγονός που επαναλαμβάνεται, δεν είναι σύμπτωση. Πέρυσι νοκ άουτ από την ίδια ομάδα, φέτος το ίδιο, τρία 24ώρα νωρίτερα ήττα στη Φθιώτιδα για το πρωτάθλημα.

Και θα πω και κάτι ακόμα: Αν οι πράσινοι καταθέσουν και ένσταση για επανάληψη, επειδή ο Παπαπέτρου δεν τους «άφησε» -κατά παράβαση κανονισμών τρομάρα του, του… διεθνή ρέφερι!- να κάνουν 4η αλλαγή στην παράταση όπως ορίζουν οι κανονισμοί, θα ρίξουν κι άλλο το κύρος, τον εγωισμό, το επίπεδο, το status τους. Θα μικρύνουν και άλλο. Έχει; Φυσικά. Σύμμαχος του κακού, το… χειρότερο!