Σκοκίζει όταν θέλει ο Μπογέ - Απελπισία με Οικονόμου-Τσόσιτς - Με πιάνει γέλιο για Μπάρκα

ΑΕΚ: Αν βρισκόμασταν στην αρχή της σεζόν, είμαι βέβαιος πως αυτό το κείμενο θα είχε τελείως διαφορετική δομή. Θα στεκόμουν στον Μπογέ που... Σκοκίζει όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια. Είναι παίκτης που όταν βρει κέφι, κάνει εκπληκτικά πράγματα με την μπάλα. Αλλά με την ίδια ικανότητα που εξαφανίζει την μπάλα και την κάνει να χάνεται από το γήπεδο, χάνεται και εκείνος.

Σας θυμίζω, πως η πρώτη (και μοναδική μέχρι το Σαββατόβραδο) σημαντική παράσταση του Μπογέ, ήταν στο ματς με τον Αρη, ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου. Εκτοτε, ασχοληθήκαμε περισσότερο με τη ρήτρα του και το πέναλτι που θα κληθεί να πληρώσει η ΑΕΚ, με το αν τον θέλει ή δεν τον θέλει ο Ουζουνίδης και τα ψυχολογικά του. Όπως και να έχει όμως, κόντρα στον Απόλλωνα, είδαμε ξανά πόσο σπουδαίος παίκτης είναι.

Η ΑΕΚ δείχνει ολοένα και περισσότερο πως μοιάζει στον Χιμένεθ. Δηλαδή, γίνεται ξανά μια ομάδα που δυσκολεύεται αρκετά στο σκοράρισμα, που πολλές φορές βρίσκεται σε εκνευρισμό μέσα στο παιχνίδι κόντρα σε ομάδες κάτω από τη μέση της βαθμολογίας, που προσπαθεί να πάρει αυτό που θέλει έστω και χωρίς να ψάξει θέαμα. Δεν είναι κακό, αλλά είναι μια πραγματικότητα.

Το θέμα είναι αν μπορεί σε αυτήν τη χρονική περίοδο να εμφανιστεί μια ομάδα Χιμένεθ, που βασίζεται κατά κύριο λόγο στο αδιάκοπο τρέξιμο, το στενό μαρκάρισμα και την καλή αμυντική λειτουργία. Με την εικόνα που εμφανίζουν αρκετοί παίκτες, αμφιβάλλω ιδιαίτερα. Είδα για παράδειγμα τον Κρίστισιτς να κάνει σπουδαίο παιχνίδι, να βγάζει προσωπικότητα, αλλά να δείχνει και πολύ πίσω σε φυσική κατάσταση.

Τα χειρότερα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο Χιμένεθ, αφορούν την άμυνα. Πως θα μπορέσει να κάνει ξανά μια άμυνα γρανίτη, όταν οι αμυντικοί του είναι μετρημένοι και έχουν ξεπεράσει τα όρια τους. Οι Οικονόμου και Τσόσιτς είναι σε απελπιστική κατάσταση, αλλά θα παίζουν συνεχώς γιατί δεν υπάρχει άλλος. Ο Γκάλο πάει φρεναριστός, ο Μπακάκης παλεύει να βρει το δεξί πόδι, αλλά θα παίζουν συνεχώς γιατί δεν υπάρχουν άλλοι.

Μοιραία, όσα περιμένουν την ΑΕΚ από εδώ και πέρα, μοιάζουν στα μάτια μου με ένα ταξίδι στο άγνωστο. Να ελπίζει κάποιος πως το άστρο του Μανόλο θα είναι τόσο φωτεινό και δυνατό, ώστε να τα βάλει όλα σε σειρά. Πως θα βρει λύσεις για την άμυνα, για τα νεύρα του Λιβάγια, για τη χαμένη φυσική κατάσταση, πως θα αναστήσει παίκτες όπως ο Μπογέ.

Πολλά μαζεμένα και με ιδιαίτερα υψηλά εμπόδια στο δρόμο. Αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει εδώ που είμαστε και άλλος δρόμος. Κάνω μάλιστα την εκτίμηση, πως στο ματς με τον Ατρόμητο η ΑΕΚ θα μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλύτερα την κατάσταση. Αρέσουν στον Χιμένεθ παιχνίδια που δεν έχει εκείνος την πίεση να κάνει παιχνίδι και ο αντίπαλος αναγκάζεται να βγει από το καβούκι του.

Στα θετικά του ματς, πέραν του Μπογέ, η θετική επανεμφάνιση του Τσιντώτα. Αν αναλογιστεί κανείς πως πέρυσι η ΑΕΚ έκλεισε τη σεζόν με την καλύτερη τριπλέτα Ελλήνων τερματοφυλάκων και φέτος κόντεψε να τους κάψει όλους, το επίτευγμα είναι σημαντικότερο. Όταν σκέφτομαι πως όλο αυτό συνέβη όχι για στήριξη στον Μπάρκα, αλλά για να μην αντιστοιχίζετε με όσα συνέβαιναν πέρυσι, με πιάνει γέλιο. Ευτυχώς για την ΑΕΚ, ο Τσιντώτας δείχνει πως έχει κρύο αίμα και δεν καταλαβαίνει από απραξία και άλλες τέτοιες ιστορίες.

Στα συν βέβαια και η επιστροφή του Γαλανόπουλου. Επίσης παιδί με τεράστιες ικανότητες, που η  ΑΕΚ πήγε να καταστρέψει με τις εμμονές και την γκρίνια συγκεκριμένων. Γύρισε, έτρεξε όλο το γήπεδο, εάν πίστευε περισσότερο στον εαυτό του θα έκανε ακόμα περισσότερο τη διαφορά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ανάλυση-φωτιά: ΑΕΚ - ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός... έθαψαν την Ελλάδα - Ποιος ήταν χειρότερος;