Απίστευτος παραλογισμός στον ΠΑΟ - Έκαναν κωλοτούμπα - Θυμίζει Νίνη - Τι να κάνει με Τάσο

Παναθηναϊκός: Εδώ και χρόνια στον Παναθηναϊκό, οι συζητήσεις, οι αναφορές και οι σχολιασμοί σε θέματα συμβολαίων ή ανανεώσεων παικτών της ομάδας, έχει καθιερωθεί να γίνονται κάτω από το εξής εντελώς παράλογο σκεπτικό.

Η ΠΑΕ δηλαδή, πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις έπρεπε να λειτουργεί όχι σαν εταιρεία αλλά με το συναίσθημα πρώτα και κύρια, ενώ αντίθετα οι ποδοσφαιριστές μπορούσαν να λειτουργήσουν απόλυτα σαν "επαγγελματίες" χωρίς την παραμικρή απαίτηση από οποιοδήποτε για... χρήση του συναισθήματος από μεριάς τους στις όποιες απαιτήσεις, διαπραγματεύσεις και επιλογές στην τελική.

Η ΠΑΕ με λίγα λόγια, έπρεπε πάντα πριν κάνει την οποιαδήποτε πρότασή της και πολύ περισσότερο όταν έμπαινε στη διαδικασία συζήτησης με τον ποδοσφαιριστή, να πάρει υπ όψιν της την "προσφορά" του ποδοσφαιριστή - η οποία "προσφορά" φυσικά ποτέ δεν ήταν... αφιλοκερδής και λογικό και σωστός ήταν αυτό- τα... οπαδικά του συναισθήματα και ειδικά αν ο ποδοσφαιριστής προερχόταν από τα λεγόμενα "σπλάχνα" της, την καθολική απαίτηση να ικανοποιήσει όλα του τα αιτήματα για να... μην τον χάσει, άσχετα αν ο ποδοσφαιριστής είχε ή δεν είχε οποιαδήποτε άλλη πρόταση και από οπουδήποτε.

Από τη μεριά του ο ποδοσφαιριστής, είχε κάθε δικαίωμα να βάζει πάνω απ' όλα το επαγγελματικό του συμφέρον, είχε κάθε δικαίωμα να κάνει επαφές με οποιοδήποτε άλλον για την ανεύρεση καλύτερης πρότασης και πάνω απ' όλα δεν ήταν ποτέ αναγκασμένος να συνυπολογίσει την όποια προσφορά της ομάδας του σ' αυτόν, τη δυνατότητα που του έδωσε η ομάδα του να αναδειχθεί, την αντικειμενική προσφορά της ομάδας σε αυτόν όσο ήταν κομμάτι της και φυσικά σε καμία περίπτωση να πάρει υπ' όψιν του την "αγάπη και το δέσιμό του" με τον Παναθηναϊκό και όλα τα ηρωϊκά και μελό που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Φτιάχτηκε λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια μια εντελώς παράλογη και εικονική πραγματικότητα, με βάση την οποία η ΠΑΕ ήταν υποχρεωμένη να λειτουργήσει αποκλειστικά και μόνο συναισθηματικά, να μην έχει δικαίωμα να κοστολογήσει όσο αυτή εκτιμούσε τον ποδοσφαιριστή, να μην έχει το παραμικρό δικαίωμα ακόμα και να επιλέξει ότι δεν της κάνει ή ότι ήθελε με τα ίδια λεφτά κάτι άλλο στην θέση του.

Την ίδια στιγμή ο ποδοσφαιριστής από την πλευρά του έπρεπε πάση θυσία να μείνει αλλά...μόνο αν ικανοποιούταν όλες του οι απαιτήσεις, ενώ παράλληλα είχε κάθε δικαίωμα την ίδια στιγμή να παζαρεύει με οποιοδήποτε έχοντας στα χέρια του σαν διαπραγματευτικό χαρτί την πρόταση που του είχε κάνει ήδη η ομάδα του, ενώ φυσικά σε όλη αυτή την διαδικασία δεν υπήρχε καμία απαίτηση να βάλει έστω και... ολίγον από συναίσθημα και δέσιμο με την ομάδα στις διαπραγματεύσεις του.

Αυτό το σκηνικό το ζούμε χρόνια στον Παναθηναϊκό, σε σημείο μάλιστα απίστευτου παραλογισμού και υποκρισίας.

Ακόμα και για παίκτες που έφαγαν απίστευτο κράξιμο και απαξίωση σαν... άχρηστοι και μέτριοι όταν τους αποκτούσε ο Παναθηναϊκός, όταν ερχόταν η ώρα της ανανέωσης των συμβολαίων τους, να σηκώνεται τσουνάμι διαμαρτυρίας και αγανάκτησης μην τυχόν και...  χαθεί ο παίκτης ή ακόμα χειρότερα μην τυχόν και δεν εκτιμηθεί η...αξία (;) και η προσφορά του στην ομάδα.

Αυτή την εντελώς παράλογη ποδοσφαιρικά και επιχειρηματικά και στην ουσία απόλυτα εκβιαστική "λογική" την καθιέρωσαν σαν κανόνα εδώ και χρόνια, οι περισσότεροι απ' αυτούς που από προχθές και μετά τις σχετικές δηλώσεις του Δώνη, έχουν αποδοθεί σε μια δαιμόνια κούρσα "Χατζηγιοβανιάδας" με τα πράγμα πια να μην είναι στην αντιμετώπισή τους, απόλυτα... συνεπή με όλα όσα επέβαλλαν σαν σκέψη και τρόπο λειτουργίας στον Παναθηναϊκό τόσα χρόνια.

Βέβαια ψήγματα αυτής της κωλοτούμπας, είχαν ήδη κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή τους κάποια χρόνια πριν και μετά τις δραματικές εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό του Παναθηναϊκού.

Συγκεκριμένα στα χρόνια του ελέγχου της ΠΑΕ από το δίδυμο Πατέρα-Βγενόπουλου, κανείς δεν σκεφτόταν καν να αμφισβητήσει οποιαδήποτε συμπεριφορά ή μεταχείριση απέναντι σε παίκτη όποιος κι αν ήταν αυτός.

Η περίπτωση του Νίνη που στα χρόνια πριν την πολυμετοχικότητα είχε γίνει η "σημαία" όλων των αγανακτισμένων αγωνιστών για την... αδικία που γινόταν από την ΠΑΕ σε βάρος του και εξελίχθηκε μετά την πολυμετοχικότητα σε αρθράκια του στιλ "καιρός να ξεμπερδεύουμε με τα παιδάκια και να παίζουν πια στην ομάδα μόνο οι άντρες", είναι καθ' όλα χαρακτηριστική της... αλλαγής πλεύσης ή αν προτιμάτε επί το... λαϊκότερον της κωλοτούμπας.

Αλλά ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα στα πέντε πρώτα χρόνια του Αλαφούζου.

Εκεί που ακόμα και παιδιά από τα λεγόμενα... σπλάχνα του Παναθηναϊκού καθαριζόντουσαν σαν αυγά για να έρθουν στη θέση τους αμφιβόλου αξία ή ακόμα και ικανότητας από πλευράς ιστορικού και κατάστασης κατάλληλοι απλά για να παίζουν, μια σειρά μισθοφόροι των περιβόητων κλειστών τριετών πανάκριβων συμβολαίων, χωρίς όχι μόνο να ακούγεται κιχ, αλλά συνήθως να συνοδεύεται η αποπομπή των "δικών μας παιδιών" με πανηγυρισμούς και εξευτελιστικές γι' αυτά αναφορές του στιλ "επιτέλους γλιτώσαμε από τον άχρηστο", ή "σιγά τον παίκτη που θέλει και παραπάνω συμβόλαιο".

Δεκάδες τα παραδείγματα εδώ από τον Χουχούμη μέχρι και αυτό ακόμα το πάλαι ποτέ σύμβολο της αγανάκτησης Σωτήρη Νίνη που επέστρεψε και έφυγε νύχτα χωρίς να πέσει ούτε μια... ντουφεκιά για τα μάτια του κόσμου έστω.

Τώρα πια βέβαια, τα πράγματα δεν είναι και τόσο... ευκρινή ως προς τη λογική που χρησιμοποιείται για τις αντίστοιχες περιπτώσεις με... αιχμή του δόρατος τον Χατζηγιοβάνη, καθώς έχει αλλάξει και η... στάση απέναντι στον Αλαφούζο από τη στιγμή που αποφάσισε ότι θα σταματήσει να... πληρώνει.

Έτσι λοιπόν τα πρωτοπαλίκαρα της επανάστασης, της απελευθέρωσης και της εκτόξευσης, θυμήθηκαν ξανά το παλιό καλό τροπάρι, εκτοξεύοντας μύδρους εναντίον της άκαρδης ΠΑΕ που αφήνει τα... παιδιά της να φεύγουν, που δεν ανταμείβει τον παιχταρά και πληρώνει αντίθετα κάτι σαπάκια που έφερε, που δεν λειτουργεί συναισθηματικά για ένα παιδί από τα... σπλάχνα της αλλά κοιτάει μόνο με εταιρικό και επιχειρηματικό μάτι ψυχρά την κατάσταση και όλα τα συναφή.

Την ίδια στιγμή κάποια απομεινάρια και ψήγματα του μέχρι πρόσφατα συμπαγούς και ισχυρού μηχανισμού του Αλαφούζου, ψελλίζουν κάτι του στιλ "και ποιος είναι ο Χατζηγιοβάνης" και "σιγά τα αυγά άμα φύγει ένας παίκτης που έπαιξε ένα χρόνο μπάλα και πήραν τα μυαλά του αέρα".

Είναι κατανοητό φυσικά ακόμα και στον πιο αφελή πως και οι δύο παραπάνω "λογικές", δεν περιέχουν καμιά ποδοσφαιρική λογική και έχουν σαν αφετηρία αποκλειστικά και μόνο τη σχέση με τον Αλαφούζο που έχει καθένας απ' αυτούς που λέει το οτιδήποτε σχετικά και τον αν είναι μαζί του ή εναντίον του την δεδομένη στιγμή.

Η πραγματικότητα όμως είναι η εξής.

Πως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να απαιτήσουμε και από τις δυο πλευρές να αντιμετωπίσουν με το ίδιο κριτήριο την περίπτωση.

Ή και οι δυο δηλαδή θα λειτουργήσουν "επαγγελματικά" ή και οι δυο "συναισθηματικά" πρώτα και κύρια.

Τα πράγματα είναι απλά με λίγα λόγια.

Η ΠΑΕ πρέπει να εκτιμήσει την αξία, την προσφορά και τη δυνατότητα εξέλιξης του ποδοσφαιριστή και ανάλογα να κινηθεί από την πλευρά της με βάση το καθαρά οικονομικό, εταιρικό και ποδοσφαιρικό συμφέρον της και ο Χατζηγιοβάνης από την μεριά του να μετρήσει ρεαλιστικά το "μπόι" του να κάνει -όπως έχει κάνει ήδη- τη... βόλτα του στην πιάτσα και να δει πόσα ακριβώς "πιάνει" και αν βρει καλύτερη πρόταση από του Παναθηναϊκού να φύγει.

Αντίθετα αν η ΠΑΕ πρέπει να συνυπολογίσει το ότι ο Χατζηγιοβάνης είναι παιδί των Ακαδημιών της και έπαιξε στην δύσκολη από κάθε άποψη περυσινή χρονιά στηρίζοντας την ομάδα και να λειτουργήσει έτσι συνολικά, θα πρέπει και ο Χατζηγιοβάνης να πάρει υπ' όψιν του το ότι χάρις σε αυτή την... περυσινή κατάσταση έπαιξε βασικός, ότι ο Παναθηναϊκός τον δούλεψε και τον ανέδειξε από τα παιδικά του χρόνια, ότι είναι... Παναθηναϊκός και θέλει να μείνει, ότι πρέπει να λειτουργήσει με το συναίσθημα και να δει ανάλογα και την πρόταση του Παναθηναϊκού και το μέλλον του σ' αυτό.

Έτσι είναι τα πράγματα.

Με ολίγον από το πρώτο στο ένα και ολίγον από το δεύτερον στα άλλα, δεν υπάρχει ούτε λογική ούτε διαπραγμάτευση.

Υπάρχει μόνο ο πλήρης ποδοσφαιρικός παραλογισμός που απλά εκδηλώνεται για μια ακόμα φορά με τον στρεβλό και ανόητο τρόπο που εκδηλωνόταν πάντα, με τις... Παναθηναϊκές πρωτοπορίες της απελευθέρωσης δηλαδή σε εξέδρα, κόσμο και ΜΜΕ, να αναλαμβάνουν δημόσια τη... διαπραγμάτευση και να πιέζουν προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με το... δοκούν και το... συμφέρον φυσικά.