Παναθηναϊκός: Παραμένει το φαβορί για την πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου Ελλάδας, παρά την ήττα του με 2-1 από τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.

Το πρόβλημα είναι το... μετά την ήττα, όπως συμβαίνει πάντα με τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, που το σημαντικότερο πρόβλημά του δεν είναι τα κάθε φορά αποτελέσματα που φέρνει, αλλά το τι ακολουθεί τα αποτελέσματα αυτά, είτε είναι θετικά είτε είναι αρνητικά.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, έχασε από τα Γιάννινα, γιατί δεν ήταν καλός, και γιατί οι κινήσεις από τον πάγκο δεν τον βοήθησαν να ξεπεράσει και διορθώσει αυτό το πρόβλημα.

Γιατί κατά τα άλλα, ο Παναθηναϊκός που είδαμε στο Αγρίνιο, σαν απόδοση και "τακτική", δεν διέφερε και πολύ από τον Παναθηναϊκό των τελευταίων αγωνιστικών που έκανε το περιβόητο "πετυχημένο σερί", μηδέ εξαιρουμένου και του Παναθηναϊκού που κέρδισε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πριν λίγες μέρες στη Λεωφόρο.

Απλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είχε την ρέντα και και τις λεπτομέρειες με το μέρος του, που είχε σε όλα σχεδόν τα προηγούμενα παιχνίδια του.

Κι αν βάζω σε εισαγωγικά την λέξη 'τακτική", είναι γιατί ακριβώς δεν είναι τακτική αυτό που βλέπουμε από τον Παναθηναϊκό σε όλα του αυτά τα παιχνίδια, είτε κερδίζει, είτε χάνει, είτε έρχεται ισόπαλος.

Αυτό είναι μια ενστικτώδης και εντελώς αφημένη στην τύχη της αντίδραση της ομάδας, η οποία μπορεί να έπιασε αρκετές φορές, αλλά άλλες τόσες είναι δυνατόν να μην πιάσει και να μην έρθει το θετικό αποτέλεσμα.

Γιατί και στο Αγρίνιο, την ίδια εικόνα είδαμε από τον Παναθηναϊκό.

Ένα γκολ στην πρώτη του ευκαιρία και μετά από το ΤΕΤΑΡΤΟ λεπτό του αγώνα, όλοι πίσω και βλέπουμε.

Αυτή τη φορά το "όλοι πίσω και βλέπουμε" δεν έπιασε και ο ΠΑΣ όχι απλά ισοφάρισε αλλά κυριαρχούσε στο παιχνίδι με εξαίρεση το τελευταίο δεκάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου που ο Παναθηναϊκός κάπως ισορρόπησε τα πράγματα.

Το πρόβλημα σ' αυτό το διάστημα από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη, ήταν το ότι ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έπαιζε με την μεσαία του γραμμή απούσα και λειψή κιόλας αριθμητικά, καθώς ο Βιγιαφάνες σε ένα ακόμα παιχνίδι ήταν απλά θεατής.

Το πρόβλημα είναι, ότι συνηθισμένος σε μια αντιποδοσφαιρική αντιμετώπιση της εικόνας του μέσα στο γήπεδο, ο Παναθηναϊκός δεν εντόπισε στην ανάπαυλα του ημιχρόνου το πρόβλημα του και βγήκε και στο δεύτερο χωρίς τίποτα να αλλάξει και να διορθώσει πανω σ' αυτό.

Έτσι ξαφνικά ο ΠΑΣ όχι απλά έβρισκε ανοιχτούς αεροδιαδρόμους μέχρι να φτάσει στην περιοχή του Παναθηναϊκού, αλλά φορούσε και αυτή την πορτοκαλί εμφάνιση και έμοιαζε σαν τους "Οράνιε" απέναντι σε ένα απελπισμένο και αβοήθητο Παναθηναϊκό μέσα στο γήπεδο.

Το ότι το παιχνίδι "φώναζε" πως έρχεται το γκολ και ο Παναθηναϊκός όχι απλά δεν αντέδρασε αλλά και δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να αντιδράσει, δεν μπορεί κάποιος να το... πιστώσει κιόλας στον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούσε, αντιλαμβανόταν και επενέβαινε σ' αυτό ο προπονητής του από τον πάγκο.

Κι όταν αποφάσισε να γίνει αυτό, τότε είδαμε μια ακόμα βερσιόν των "ακαταλαβίστικων αλλαγών" που τόσες φορές έχουμε δει στα τελευταία παιχνίδια.

Έξω ο Μακέντα λες και ο σέντερ φορ πήρε καμιά μπαλιά και δεν ήταν σε καλή μέρα, ή λες και το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν ότι κυριαρχούσε, έκανε ευκαιρίες, αλλά ο φορ του δεν ήταν σε καλή μέρα και βάλαμε άλλον να είναι πιο αποτελεσματικός.

Δεύτερη αλλαγή, πάλι στην επιθετική γραμμή, παρ' ότι εκεί ο Παναθηναϊκός δεν έφτανε και μάλιστα αλλαγή ο Χατζηγιοβάννης που ήταν ό,τι πιο επικίνδυνο υπήρχε εκεί και παραμονή στο γήπεδο του άφαντου Αϊτόρ.

Τρίτη και... φαρμακερή, αλλαγή επιτέλους στα χαφ.

Και ξαφνικά λες και έβλεπε άλλο παιχνίδι απ' αυτό που γινόταν ο κόουτς, έξω ο Αλεξανδρόπουλος και ακίνητος βράχος στην ενδεκάδα ο Βιγιαφάνες, λες και έπρεπε ντε και καλά ο Παναθηναϊκός να παίζει... με δέκα παίκτες στο γήπεδο.

Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα δεν ήθελαν ούτε μεγάλη... φαντασία, ούτε κάτι... απρόβλεπτο για να εξελιχθούν όπως εξελίχθηκαν και να τελειώσει όπως τελείωσε το παιχνίδι.

Από κει και πέρα, δυο τρία πραγματάκια ακόμα, για να καταλάβουμε και τι διαβάζουμε και τι ακούμε κάθε φορά.

Ο Παναθηναϊκός, λέει, έπαιζε με εννιά αλλαγές και κάπου αυτό ήταν φυσιολογικό να έχει το αποτέλεσμα που είδαμε, ενώ... κερασάκι στην τούρτα και πλήρης ισοπέδωση όλων όσων μπήκαν γιατί, λέει ξανά, έδειξαν ότι δεν αξίζουν για τον Παναθηναϊκό και δεν πήραν την... ευκαιρία που τους έδωσε ο Μπόλονι.

Πρώτον λοιπόν εδώ πέρα.

Οι... οχτώ από τους εννιά που μπήκαν, αποτελούν βασικά κομμάτια αυτού που αποκαλούμε "το θαύμα του Μπόλονι" με συμμετοχή σε μια σειρά από τα περιβόητα τελευταία παιχνίδια του... σερί.

Πότε λοιπόν έγιναν ανίκανοι και δεν αξίζουν;

Κι αν ήταν πάντα έτσι, πως έγινε το... θαύμα;

Με... ανίκανους και παίκτες που δεν αξίζουν;

Δεύτερον.

Προφανώς και όταν μια; ομάδα αλλάζει τόσους πολλούς παίκτες, αυτό θα έχει επίδραση στην απόδοση και την ομοιογένειά της.

Αλλά ποιος είπε πως ο προπονητής δικαιολογείται να μην βλέπει τι γίνεται μέσα στο γήπεδο ή να παρακολουθεί αμέτοχος την κατάρρευση της ομάδας ή να κάνει άλλα αντ' άλλων στις αλλαγές, επειδή η ενδεκάδα έχει... πολλά νέα πρόσωπα;

Δηλαδή ο προπονητής είναι καλός μόνο με... έντεκα συγκεκριμένους παίκτες και αν δεν έχει μια ομάδα με αυτούς δεν μπορεί να χωρίσει ένα δεμάτι άχυρα στα δύο;

Αυτό πάλι το σόϊ ποδοσφαιρική σοφία είναι και που την έχουμε διαβάσει, ότι δηλαδή ο προπονητής αν έχει μια ομάδα με πολλά νέα πρόσωπα είναι δικαιολογημένος ότι μπαρούφα και αν κάνει;

Τρίτον και το σημαντικότερο.

Αν αυτό που βλέπουμε από τον Παναθηναϊκό στο περιβόητο σερί, είναι "έργο Μπόλονι", που είναι δεν έχει κανείς αντίρρηση, τότε αυτό πρακτικά σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που γίνεται στην ομάδα και αυτή η δουλειά προφανώς δεν γίνεται μόνο σε... έντεκα παίκτες αλλά τουλάχιστον σε καμιά... εικοσαριά.

Γιατί αλλιώτικα, αυτοί που λένε αυτό το επιχείρημα, αντί να στηρίζουν όπως νομίζουν τον Μπόλονι, τον εκθέτουν, γιατί ουσιαστικά λένε πως ότι έγινε σ΄αυτά τα παιχνίδια οφείλεται σε έντεκα δώδεκα το πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ παίκτες και όχι συνολικά στην δουλειά της ομάδας.

Καθώς όπως υποστηρίζουν από χθες, άμα λείψουν κάποιοι από τους... έντεκα βλέπουμε ένα τουρλουμπούκι κι αυτό είναι και... δικαιολογημένο κιόλας.

Άρα πρόκειται για το αποτέλεσμα των ικανοτήτων έντεκα δώδεκα συγκεκριμένων παικτών και όχι για το αποτέλεσμα συνολικά μια δουλειάς που γίνεται ΜΕ ΟΛΗ την ομάδα.

Και κάτι τελευταίο, γιατί κάποιοι έχουν μπερδέψει μην πω τώρα τι.

Να μην αναπαράγουμε την εσωστρέφεια και να μην γκρινιάζουμε και όλα τα σχετικά, γιατί, λέει, πάλι τότε κάνουμε ότι έκαναν κάποιοι άλλοι κάποτε και τότε το κατηγορούσαμε.

Δηλαδή εδώ πάμε να τρελλαθούμε όντως,. ή μάλλον να... αποτρελλαθούμε εντελώς.

Ποια είναι η εσωστρέφεια να λες ότι δεν παίξαμε καλά και ότι ο προπονητής έκανε λάθη;

Και το συγκρίνετε αυτό, με τις αλητείες και τους αληταράδες που έβριζαν μανάδες, φώναζαν ουουου στην ομάδα ενώ κέρδιζε, πλάκωναν στο ξύλο παίκτες, προπονητές και οπαδούς του Παναθηναϊκού;

Το έχετε χάσει εντελώς πια;

Και εντελώς σοβαρά τώρα.

Πέστε μου ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΣ για να μην είμαι... εσωστρεφής;

Ειλικρινά το λέω, ας μου κάνει κάποιος που θεωρεί... εσωστρέφεια το να λες ότι παίξαμε κακά, κάναμε λάθη, δεν έπαιξαν καλά οι παίκτες κι έκανε λάθη ο προπονητής, με τρόπο... μη εσωστρεφή (σύμφωνα με τον δικό του ορισμό της... εσωστρέφειας) το παιχνίδι.

Ειλικρινά γιατί έχουμε χάσει και το νόημα των λέξεων.

Και το ξαναλέω για μια ακόμα φορά και τελευταία.

Είναι δυνατόν να συγκρίνετε μια κριτική για μια κατάσταση και ένα παιχνίδι, με την αλητεία που διέλυσε τον Παναθηναϊκό;

Αν ναι τότε δυο πράγματα συμβαίνουν.

Ή έχετε πάθει ομαδική και... μη αναστρέψιμη λοβοτομή, ή είστε και ΝΟΙΩΘΕΤΕ κομμάτι της αλητείας που διέλυσε τον Παναθηναϊκό και προσπαθείτε να τσουβαλιάσετε και να συμψηφίσετε άσχετα πρόσωπα και καταστάσεις, για να δικαιολογήσετε και όσα έγιναν και όσα κάνατε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Χανγκόβερ ο ΠΑΟ, το χάρηκε ο Μπόλονι - Πού ήταν οι Μακέντα-Βίγια; - Να τι φταίει με Χατζηγιοβάνη!

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός