Αγοράζουν το "upside" του Αλεξανδρόπουλου - Χαφ για τη νέα μόδα της εποχής

Οι Αμερικάνοι που έχουν κάνει τα σπορ κανονική επιστήμη, το λένε “upside”.
Το οποίον “upside” είναι η προοπτική ενός παίκτη νεαρού και ελπιδοφόρου να εξελιχθεί και μια μέρα να γίνει παιχταράς.

Βλέπε, ας πούμε, την περίπτωση του εθνικού μας θησαυρού Γιάννη Αντετοκούνμπο, που πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα παλικαράκι άγουρο και άμαθο, με ώμους πιο στενούς κι απ’ τους δικούς μου, και στη διαδρομή έγινε ο νούμερο ένα μπασκετμπολίστας του κόσμου. Όχι μόνο γιατί στρώθηκε και δούλεψε, αλλά και διότι υπήρχε μέσα του το δυναμικό, η προοπτική για κάτι καλύτερο. Το “upside” που λέγαμε πιο πάνω.

Φυσικά, δεν πιάνει πάντοτε η μαντεψιά των σκάουτερς και ενίοτε η φάση θυμίζει τα καρπούζια. Απέξω κούκλα και το ανοίγεις και είναι γαμώ τα κολοκύθια τι να σε πω. Πλέον χαρακτηριστική η περίπτωση του Γεωργιανού μπασκετμπωλίστα (μιας και το αρχίσαμε με την καλαθόσφαιρα) Νικολόζ Τσκιτισβίλι, που πήγε Αμερική με τις καραμούζες να βαράνε ότι είναι ο νέος Νοβίτσκι. Κι αποδείχθηκε μεγάλο σώτο, έκατσε λίγο, επέστρεψε Ευρώπη για κάτι άνοστες σαιζόν και τώρα άντε ψάξε να τον βρεις, εκτός από τη μάνα του κανείς δεν τον θυμάται που λέει και ο ποιητής…

Πράγμα το οποίο μας φέρνει στην περίπτωση Αλεξανδρόπουλου. Όντως δεν έχει δοκιμασθεί στις σκληρές συνθήκες του Τσαμπιολίγκ για να τον δούμε απέναντι στα θηρία και δεν έχει παίξει ούτε μια χρονιά βασικός. Και ό,τι έμαθε τακτικά και για τη θέση του στο γήπεδο από τον Γιοβάνοβιτς το έμαθε, που είναι προπονητής φιλότιμος, έντιμος και σκεπτόμενος. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που ξεχνιέται και παρασύρεται και πελαγοδρομεί, αντί να στέκει βράχος μέσα στο γήπεδο. Τα βλέπουμε όλα αυτά, δεν είναι μυστικά.

Αλλά βλέπουμε επίσης ότι ο Αλεξανδρόπουλος μπορεί να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τη νέα μόδα της εποχής, το ταχυδυναμικό ποδόσφαιρο. Σούπερ γρήγορος είναι, μέσα σε όλες τις μονομαχίες είναι, τα πόδια του δεν τα κρύβει και δεν τα φυλάει. Και σε αντίθεση με πλείστα όσα αμυντικά χαφ που κυκλοφορούν στην αγορά (και στην ίδια του την ομάδα), ο Σωτηράκης διαθέτει ένα σπανιότατο αγαθό:
Έχει τρίπλα!
Και τρίπλα πολύ καλή μάλιστα, που μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο και να στρέψει την προσοχή του στον παίκτη.

Κι ένα τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό:
Ο Αλεξανδρόπουλος μαθαίνει. Την βλέπεις την βελτίωση από σαιζόν σε σαιζόν, δεν είναι ο ίδιος παίκτης, φαίνεται ότι ρουφάει σα σφουγγάρι αυτά που του λέει ο προπονητής του, δεν βουλώνει τ’ αυτιά να το παίξει ξερόλας.

Οπότε; Οπότε τα πέντε μύρια είναι καλή τιμή, για τον Παναθηναϊκό γιατί ο παίκτης δεν του έχει κοστίσει τίποτα και καλή επένδυση για τους Πορτογάλους γιατί αγοράζουν εξαιρετικό “upside” που είναι μανούλες στο να το δουλεύουν και να το εξελίσσουν.

Τα υπόλοιπα για τον ελληνικό κορμό και την εθνική συνείδηση της ομάδας, λυπάμαι, αλλά τ’ ακούω βερεσέ. Προτεραιότητα έχει να είναι υγιής ο σύλλογος και να πορεύεται ανοδικά με σταθερά βήματα, παρά να σηκώνουν ψηλά τη σημαία οι παίκτες. Και μην ακούω ότι θα πονέσουν περισσότερο τη φανέλα οι Έλληνες, στην εποχή που ένα εκατομμύριο κόσμος δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς του ρεύματος…