Η πορεία προς το Μουσείο της ΑΕΚ είναι ιδιαίτερη. Γιατί η είσοδος στον χώρο δεν σε βάζει μονομιάς στο χώρο των εκθεμάτων. Δεν είναι ένα μουσείο όπως όλα τα άλλα.  Πριν μυηθείς στα μυστικά του πρέπει να πάρεις το βάπτισμα, να κατηχηθείς ενωσίτικα, οι εικόνες να σου ξυπνήσουν αναμνήσεις και να κάνεις ένα κιτρινόμαυρο ταξίδι μνήμης, διηγήσεων, αντικειμένων, λέξεων, εικόνων και ήχου.

Η μύηση

Με το που μπαίνει μέσα ο επισκέπτης, περνά από μια στοά, όπου αντικρίζει την ιστορία και η ιστορία αντικρίζει τον ίδιο. Περπατάς στον διάδρομο όπου γύρω σου υπάρχουν παλιοί ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, από την ίδρυσή της μέχρι τα τελευταία χρόνια. Και φτάνεις σε ένα σημείο που σε κάνεις να νιώσεις σαν και αυτούς, όταν έβγαιναν από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο.

Περνάς από τη φυσούνα, πατάς χορτάρι, σαν να είσαι ποδοσφαιριστής του Ματίας Αλμέιδα και ακούς ένα γήπεδο ολόκληρο να επευφημεί. Είναι σαν μια μαγική χρονομηχανή που σε γυρίζει πίσω στην αρχή, στο ξεκίνημα των πάντων. Στην ίδρυση της ΑΕΚ. Αριστερά σου βλέπεις τις φιγούρες των ιδρυτών της ομάδας να σε ατενίζουν.

Ο κύριος χώρος

Η ιστορία ξυπνά. Φωτογραφίες παικτών, έπαθλα, αναμνηστικά, παλιές μπάλες και δημοσιεύματα μιας άλλης εποχής ξεπροβάλλουν μπροστά στους οφθαλμούς και χορταίνουν τη ματιά. Ήταν τόσο πλούσιο το υλικό που έχει συγκεντρωθεί που χάνεται η μπάλα. Στις προθήκες οι ημερομηνίες που κατατοπίζουν χρονικά τον επισκέπτη είναι στα κίτρινα «ντυμένες» και οι περιγραφές λευκές σε μαύρο φόντο.

Σε κάθε προθήκη υπάρχει ένα timeline. Ακολουθάς τη χρονογραμμή και ανακαλύπτεις σημεία που αποτελούν κεφάλαια της ιστορίας της ομάδας και του γηπέδου της, ο θεμέλιος λίθος του οποίου το 1937 υπάρχει σε ειδική προθήκη.

Βομβαρδίζεσαι από πληροφορία. Πρέπει να μάθεις ή να κάνεις επανάληψη στις γνώσεις σου. Γιατί όσα δημιουργήθηκαν μετέπειτα, πρωταθλήματα, κύπελλα, γήπεδα, φαντεζί εμφανίσεις και λάβαρα χτίστηκαν πάνω στον κόπο αυτών που δημιούργησαν τον μύθο και όσων έγιναν αρχηγοί σε αυτό το ταξίδι.

Μεγάλες μορφές της ΑΕΚ όπως ο Λουκάς Μπάρλος, ο Κώστας Νεστορίδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου ζωντανεύουν ξανά μέσα από τα κέρινα ομοιώματα. Μαζί τους και μορφές που είναι ακόμα μαζί μας και κρατούν ψηλά τη σημαία. Ο Θωμάς Μαύρος και ο Στέλιος Μανωλάς είναι λες και έχουν ακούσει το σφύριγμα της λήξης και προετοιμάζονται να κάνουν ένα σχόλιο για το παιχνίδι που έπαιξαν σε κάποιον δημοσιογράφο. Τόσο ζωηρές είναι οι φυσιογνωμίες τους.

Τα έπαθλα και οι κιτρινόμαυρες γωνιές

Στο κέντρο του μουσείου δεσπόζουν τα έπαθλα της ομάδας και στη μέση ο τελευταίος τίτλος, αυτός του 2022-2023. Υπάρχουν όμως και άλλες γωνιές που έχουν ξεχωριστή αξία για την ιστορία της Ένωσης.

Για παράδειγμα το παιχνίδι στο Βελιγράδι, το 1999 εν μέσω νατοϊκών βομβαρδισμών, για το οποίο σε πρόσφατη συνέντευξή του στο σερβικό BBC o Δημήτρης Μελισσανίδης δήλωσε, ότι ήταν «το πιο σημαντικό στην ιστορία της ΑΕΚ».

Οι συλλέκτες θα λατρέψουν τον διάδρομο με τις εμφανίσεις όχι μόνο της ομάδας, αλλά και των ευρωπαϊκών συλλόγων με τους οποίους έχει αγωνιστεί σε διεθνείς διοργανώσεις, όπως και τις φιγούρες ποδοσφαιριστών που δείχνουν την εξέλιξη της φανέλας από το 1924 έως και σήμερα.

Οι λάτρεις της μουσικής θα ακούσουν τραγούδια που έχουν γραφτεί παίρνοντας έμπνευση από την ΑΕΚ, από το «Σαν τον Νεστορίδη» του Βαγγέλη Περπινιάδη, μέχρι το «ΑΕΚάρα» του Χρηστάκη, έως το τραγούδι του Μίμη Παπαϊωάννου που έγινε ύμνος από τον λαό της Ένωσης και το «Φανέλα με Δικέφαλο» του Παντελή Θαλασσινού, ο οποίος τιμήθηκε στην τελετή των εγκαινίων. Μάλιστα ο Δημήτρης Μελισσανίδης έδειξε ιδιαίτερη χαρά ακούγοντας αυτά τα… κιτρινόμαυρα σουξέ που έγραψαν τη δική τους ιστορία στη δισκογραφία.

Οι άνθρωποι που επιμελήθηκαν το χώρο του μουσείου με επικεφαλής τον Γεράσιμο Γασπαρινάτο έχουν ξεχωριστή προθήκη με τις προσωπικότητες που ήταν γνωστοί φίλοι της ΑΕΚ. Πρόκειται για ηθοποιούς, καλλιτέχνες, τραγουδιστές, μορφές που όπου στέκονταν και όπου βρίσκονταν δήλωναν υπερήφανοι Ενωσίτες. Όπως ο αείμνηστος Κώστας Βουτσάς, κέρινο ομοίωμα του οποίου υπάρχει στη σχετική προθήκη.

Πρωτότυπη μακέτα και χώρος για τη Βασίλισσα

Πολύ πρωτότυπη είναι η ιδέα της εξέλιξης του γηπέδου. Πρόκειται για μία μακέτα της «Αγιάς Σοφιάς», στην οποία εμφανίζονται εικόνες από τη μορφή που είχε το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια από το 1929 μέχρι σήμερα που η ομάδα επέστρεψε στη γειτονιά με την οποία συνέδεσε την ιστορία της.

Τολμώ όμως να βγάλω το καπέλο στους ανθρώπους που έτρεξαν το έργο και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί δεν ξέχασαν τη Βασίλισσα, όπως αποκαλούν οι Ενωσίτες την ομάδα μπάσκετ του συλλόγου. Σε περίοπτη θέση υπάρχει βιτρίνα με πλούσια αντικείμενα με την ιστορία της μπασκετικής ΑΕΚ, η οποία ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο σε ομαδικό άθλημα.

Όχι πια δάκρυα…

Στο τέλος της περιήγησης ο κόσμος βάλλεται με εικόνες από τα… κανόνια της ΑΕΚ, δηλαδή τους μεγαλύτερους σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, όπως ο Κώστας Νεστορίδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Θωμάς Μαύρος, ο Βασίλης Δημητριάδης, ο Ντέμης Νικολαΐδης. Σε εκείνο το σημείο ο Δημήτρης Μελισσανίδης έβγαλε αναμνηστικές φωτογραφίες με βετεράνους ποδοσφαιριστές του συλλόγου, όπως ο Γιώργος Καραφέσκος, ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος και ο Χρήστος Βασιλόπουλος.

Θα ήταν άκομψο να γράψω περί συγκίνησης και δακρύων, αντικρίζοντας όλο αυτό το μεγαλείο που παρουσιάζεται σε χίλια τετραγωνικά. Νομίζω, ότι οι Ενωσίτες μετά από τόσες δυσκολίες και περιπέτειες, έχουν μάθει να διαχειρίζονται τέτοιου είδους συναισθήματα. Νομίζω, ότι βγαίνοντας από το μουσείο αυτά που μπορεί να νιώσει κανείς στον μέγιστο βαθμό είναι ικανοποίηση, άκρατος ενθουσιασμός και υπερηφάνεια, για όσα κατέκτησε η οικογένεια της ΑΕΚ και όσα μέλλει να πετύχει στο μέλλον. Γιατί τα καλύτερα έρχονται, όπως μας έχει προϊδεάσει ο ηγέτης της. Άλλωστε σε κάθε επιτυχία της ομάδας, συμμετοχή έχει όλος οργανισμός, από τον πρόεδρο, τους παράγοντες, τους προπονητές, τους παίκτες, μέχρι τον τελευταίο οπαδό, ο οποίος όταν εισέρχεται σε αυτόν τον χώρο θα νιώθει μέρος της ιστορίας της.

Γι’αυτό το μουσείο Ιστορίας της ΑΕΚ θα ταξιδέψει κάθε Ενωσίτη.

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ