Το "μάρμαρο", για το γαλάζιο ναυάγιο το πλήρωσαν μόνο οι… δέκτες

Εκείνη του ’66, που αποχαιρέτησε το αγγλικό Μουντιάλ με ήττα από τη Βόρειο Κορέα; Του 2010, που ως παγκόσμια πρωταθλήτρια έφαγε τρεις σφαλιάρες από τη Σλοβακία αποχαιρετώντας και τη Νότιο Αφρική; Του ’18, που σκόνταψε πάνω στη Σουηδία αποτυγχάνοντας να προκριθεί για το Μουντιάλ της Ρωσίας; Η’ εκείνη του ’22, που επίσης σκοντάφτοντας, πρώτα πάνω στην Ελβετία, ύστερα χάνοντας από τη Βόρεια Μακεδονία επίσης απέτυχε να λάβει μέρος στο Μουντιάλ του Κατάρ, κι ενώ ενδιάμεσα είχε μόλις κατακτήσει το Euro;

Καμία απ’ αυτές. Η χειρότερη όλων ήταν, και είναι εκείνη που μόλις αποχαιρέτησε, ως πρωταθλήτρια, τα γερμανικά γήπεδα. Που παρέδωσε τα σκήπτρα της στο Βερολίνο, στην αναμφισβήτητη ανωτερότητα της Ελβετίας, εντελώς αμαχητί, χωρίς ιδέες, ταυτότητα, παιχνίδι, πάθος, όρεξη, αναλαμπές ή δυνάμεις. Χωρίς τιμή. Και κυρίως, χωρίς καμία, πλέον δικαιολογία γιατί εάν δεν θελήσει να χάσει και τρίτο, συνεχόμενο Μουντιάλ (το αμερικανικό του ’26, ταυτόχρονα σε Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά και Μεξικό), θα πρέπει ν’ αλλάξει τα πάντα. Νοοτροπία, πρόσωπα, παίκτες, αλλά και προπονητή.

Τον Λουτσάνο Σπαλλέττι, που μπορεί να τα πήγε περίφημα σε συλλογικό επίπεδο πετυχαίνοντας το αριστούργημά του, πέρυσι στη Νάπολι, άλλο όμως είναι να προετοιμάζεις μία ομάδα που θα έχει μπροστά της μία μακρά σεζόν και εντελώς διαφορετικό, μία εθνική για μία διοργάνωση μόλις ενός μηνός.

Ο ίδιος βέβαια, που έχει συμβόλαιο έως το ’26, μάλιστα με 3εκ. ευρώ το χρόνο δεν θεωρεί ότι ο αποκλεισμός από την Ελβετία ήταν τόσο αποτυχημένος, όσο γράφτηκε ή όσο, εν τέλει ήταν. «Δεν είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου», πρώτη ανακρίβεια. «Το επίπεδο του ιταλικού ποδοσφαίρου αυτό είναι, και προσπάθησα να επιλέξω τους καλύτερους», δεύτερη ανακρίβεια. «Στο Campionato παραείναι οι ξένοι παίκτες. Που να τους βρω τους Ιταλούς;». Τρίτη ανακρίβεια.

Γιατί πέρα από τους αναγκαστικούς τραυματισμούς των Μπεράρντι και Ζανιόλο ή τον τιμωρημένο, λόγω παράνομου στοιχηματισμού Τονάλι, ο Σπαλλέττι προτίμησε να πάρει μαζί του παίκτες στυμμένους, με πολλά χιλιόμετρα στα πόδια τους, κόβοντας από το ρόστερ τους Ορσολίνι, Λοκατέλλι, Καρμπόνι, Κολπάνι, Εσπόζιτο, Παφούντι ή Ραϊμόντο που, θελήσει, δεν θελήσει κάποια στιγμή, νομοτελειακά θ’ αποτελέσουν το νέο «αίμα» της Squadra Azzurra.

Γιατί έτσι όπως είναι τώρα, εντελώς χαμένη και αποπροσανατολισμένη και μ’ εξαίρεση τους Ντονναρούμμα, Καλαφιόρι, Ντιμάρκο ή Ζακκάνι η Ιταλία χρίζει επειγόντως ξήλωμα και χτίσιμο από την αρχή. Με άλλον προπονητή. Και εντελώς διαφορετικές ιδέες.