Η επαναλαμβανόμενη πικρή αλήθεια για Παναθηναϊκό - Δεν είναι τόσο άσχετοι

Για να πω την αλήθεια, ήμουν σε δίλημμα αν έπρεπε μιλώντας για τον Παναθηναϊκό να χρησιμοποιήσω τον.. Μπρεχτ (μιλάνε... για νίκες... που το μέλλον... θα φέρει...) ή τον... Χρηστάκη (όλο θα και θα και θα... πάψε βρε παραμυθά).

Το πρώτο μου φαινόταν... ιεροσυλία, το δεύτερο... λίγο για να αποτυπώσει την πραγματικότητα.
Αλλά βλέποντας για μια ακόμα φορά τι λένε και τι γράφουν για την νέα... μεγάλη βραδιά του Παναθηναϊκού που δεν την άφησε να... εκδηλωθεί, η κούραση, το ροτέϊσιο, η ατυχία φυσικά πάντα και προφανώς και η... διαιτησία, αποφάσισα ότι δεν μου φταίνε τίποτα ούτε ο τεράστιος Μπρεχτ φυσικα, ούτε καν κι αυτός ο Χρηστάκης.
Καθώς εδώ το θέμα για μια ακόμα φορά είναι ότι απλά έγινε το απόλυτα φυσιολογικό.
Όταν σε μια ομάδα, της λες... μπράβο και είμαστε περήφανοι για τον... αποκλεισμό σου, όταν της λες να κάνει... κανόνα βραδιές σαν κι αυτές του αποκλεισμού, κι όταν τα απανταχού χάπατα που χρόνια τώρα έχουν μάθει να ακολουθούνε τυφλά όλες αυτές τις ανοησίες και μόνο που δεν πήγαν στο... αεροδρόμιο να αποθεώσουν την αποστολή της ομάδας που επέστρεφε από το Άμστερνταμ, μετά μην απορείτε.

Διαβάστε επίσης...

Ο Τερίμ τα έλεγε εδώ και 4 μήνες, στον Παναθηναϊκό το κατάλαβαν χθες!

Διπλό λάθος από Αλόνσο, ποιοι τον "κρέμασαν" - Άμεσα δεύτερο... Τετέ ο ΠΑΟ!

Μην απορείτε και κυρίως μην την κατακρίνουν ειδικά αυτοί οι ίδιοι που τα έλεγαν όλα αυτά, γιατί, λέει, μπήκε νωθρή και χωρίς πάθος στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης.
Και γιατί να μπει αλλιώς ρε καλόπαιδα στην τελική;
Αφού έτσι την μάθατε χρόνια τώρα.
Να χάνει και να της λέτε μπράβο.
Να έχει δεκαπέντε χρόνια να δει πρωτάθλημα και να της λέτε νιώθουμε περήφανοι για σας κάνατε το... καθήκον σας.
Ε λοιπόν ό,τι της λέτε αυτό έκανε και πάλι η δύστυχη η ομάδα.
Έκανε το... καθήκον της και λογικά ειδικά εσάς σας έκανε και πάλι.,, περήφανους.

Από κει και πέρα όλα τα άλλα είναι... λεπτομέρειες.
Το ροτέϊσιον, λέει, την επηρέασε.
Μα ποιο ροτέισον τελικά.
Μετά τις αλλαγές έπαιζαν οκτώ παίκτες στους έντεκα απ αυτούς που έπαιξαν με τον Άγιαξ και έκαναν αυτό που εσείς περιγράψατε σαν... συγκλονιστικό παιχνίδι;
Και τι έγινε;
Ευκαιρία δεν έκαναν.
Ναι, αλλά έπαιζαν με δέκα θα πείτε.
Και λοιπόν;
Η μοναδική ομάδα στον κόσμο είναι που έμεινε με δέκα σε ένα παιχνίδι;
Αυτός είναι λόγος ότι δεν έπρεπε να... αντιδράσει, να θυμώσει, να συνειδητοποιήσει ότι ΧΆΝΕΙ, να προσπαθήσει έστω για κάτι;
Ποιος κανόνας το λέει αυτό;
Αυτός που της λέγατε να... το κάνει όπως στον... Άγιαξ την βραδιά του αποκλεισμού;

Αλλά ξέρετε τι έγινε τελικά;
Ακριβώς αυτό που την σπρώχνετε να κάνει όλα αυτά τα χρόνια.
Το να μην έχει πρατικά στόχο την νίκη και τους τίτλους, αλλά απλά να έχει στόχο την... δικαιολογία σε κάθε περίπτωση.
Και χθες με τον Αστέρα ακριβώς αυτό έκανε η ομάδα.
Από την στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες, από την στιγμή που κατάλαβε ή ακόμα και νόμισε ότι την αδικεί η διαιτησία, αποστολή... εξετελέσθη.

Ήξερε από κει και πέρα πως ό,τι και να γίνει, αυτή είχε κάνει το... καθήκον της και για μια ακόμα φορά θα ήταν... μάγκες, δάγκες, ήρωες, αλλά απλά κουρασμένοι, άτυχοι και... αδικημένοι.
Και έτσι απλά έκανε το προφανές με βάση αυτή τη νοοτροπία.
Απλά περίμενε να... τελειώσει το ματς για να εισπράξει τα... εύσημα.
Καθώς περί ευθυνών, κόστους, κριτικής και αίσθηση καθήκοντος, ούτε λόγος φυσικά.
Αυτά είναι για όσους... δεν αγαπάνε αυτή την ομάδα, για όσους δεν χαίρονται όταν κερδίζει και πανηγυρίζουν όταν χάνει, για όσους της κάνουν πόλεμο και για όσους έχουν κρυφούς και δόλιους σκοπούς.

Δυστυχώς αυτή είναι για μια ακόμα φορά η πικρή αλήθεια.
Η επαναλαμβανόμενη πικρή αλήθεια τα τελευταία χρόνια.
Τόσο ίδια, τόσο απαράλλαχτα τραγική και τόσο εξόφθαλμα αναποτελεσματική.
Δεν είναι τόσο κακοί παίκτες όσο φαίνονται οι παίκτες του Παναθηναϊκού.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον.
Δεν είναι τόσο άσχετος ο Αλόνσο και δεν ήταν τόσο άσχετοι στα όρια του επικίνδυνου όλοι οι προπονητές που ήρθαν στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον επίσης.

Και δεν είναι πια ρε αθεόφοβοι τόσο ομαδάρες όλες όσες βρίσκονται στο δρόμο μας πάντα. Οι περισσότερες τουλάχιστον ξανά.

Απλά αυτή την ομάδα, τους παίκτες; που έρχονται, τους προπονητές που αναλαμβανουν και δυστυχώς και ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, τους έκαναν και συνεχίζουν τελικά να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Μίζερους, άμπαλους, της εύκολης κονόμας, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς στόχο και χωρίς καμία συναίσθηση του για ποια ομάδα μιλάμε, για ποια φανέλα και για ποια ιστορία.όλα τα υπόλοιπα είναι απλά λεπτομέρειες.Κι όσο αυτό δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός και η διοίκησ΄πη του πρωτίστως και η -πλειοψηφία του κόσμου του δευτερευόντως, δυστυχώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, εκτός από μεμονωμένες, συγκυριακές και εντελώς τυχαίες εξαιρέσεις κάποιων καλών εμφανίσεων, καποιων αποτελεσμάτων και κάποιων πραγματικά άτυχων ή όντως αδικημένων βραδιών.

Η τελική σούμα δυστυχώς θα είναι πάντα ίδια.
Τόσο ίδια, όσο ίδια είναι και τα... καλοκαίρια σαν κι αυτό που ζούμε για μια ακόμα φορά.
Τα καλοκαίρια της αποθέωσης, του... έρχονται μεγάλα γούστα, του φέτος είναι όλα δικά μας και του...σε λίγο καιρό θα βλέπετε τον Παναθηναϊκό και θα τρίβετε τα μάτια σας.
Η ζωή και το ποδόσφαιρο φυσικά, έχουν κανόνες, νομοτέλειες και ανάλογες προοπτικές και κατάληξη.