Κυριολεκτικά είναι το αγαπημένο, σε γενιές και γενιές «Coppa del Nonno», ένα κυπελλάκι παγωτού σοκολάτας με κόκκους καφέ, που από το ’55 «γαργαλάει» τον ουρανίσκο των Ιταλών. Μεταφορικά όμως, όσο κοροϊδευτικά χρησιμοποιείται στην αθλητική ορολογία εδώ και δεκαετίες για να περιγραφεί ένα κύπελλο χωρίς ιδιαίτερη αξία. Άσχετα εάν, στην περίπτωση των δύο μεγάλων «Κυριών» της ιταλικής μπάλας ακόμη κι ένα τέτοιο θα μπορούσε να σώσει, κάπως την πλέον καταστροφική τους σεζόν των τελευταίων χρόνων.

 Η Γιουβέντους στοιχημάτισε ότι ο ερχομός ενός μοντέρνου προπονητή σαν τον Τιάγκο Μότα, που είχε ξανά χαρίσει στη Μπολόνια τα ευρωπαϊκά σαλόνια ύστερα από απουσία 61 χρόνων, θα μπορούσε να δώσει και στους Bianconeri την παλιά τους αίγλη. Του διέθεσε τους παίκτες που ζήτησε, ξόδεψε κοντά στα 300εκ. ευρώ για να τον ευχαριστήσει, αλλά ως αντάλλαγμα εισέπραξε ακριβώς τα αντίθετα.

 Ένα ασύνδετο, αργό και προβλέψιμο στυλ παιχνιδιού, το αρνητικό ρεκόρ των 13 ισοπαλιών στο πρωτάθλημα και πολλή εσωτερική μουρμούρα με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον αποκλεισμό σοκ, από την Αϊντχόφεν από τους 16 του Champions League. Τον ακόμη περισσότερο «σοκαριστικό» από τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ιταλίας, στα πέναλτι από την Έμπολι. Την ήττα από τη Μίλαν στα ημιτελικά του ιταλικού Σούπερ Καπ, στο Ριάντ. Το οριστικό αντίο στο scudetto, αλλά και την ακόμη ρευστή βεβαιότητα ότι θα καταφέρει, μέχρι τέλους να διατηρήσει την 4η και πολύτιμη θέση που οδηγεί στο επόμενο Champions League.

 «Ζητάω συγγνώμη, είπε μετά το κρύο ντους από την Έμπολι ο Ίταλο- Βραζιλιάνος προπονητής. Εάν πιάσαμε πάτο φταίω μόνο εγώ και οι επιλογές μου», υπογράμμισε ο Μότα που φαινομενικά, αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να χαίρει της εμπιστοσύνης της διοίκησης, ουσιαστικά όμως στο Τορίνο φημολογείται πως για τη νέα περίοδο έχουν ήδη ξεκινήσει συζητήσεις με τον «μάγο» της Αταλάντα, Τζανπιέρο Γκασπερίνι. Αν και το κρυφό όνειρο της πλειοψηφίας των οπαδών θα ήταν η επιστροφή του Αντόνιο Κόντε.

 Πάμε τώρα στη Μίλαν, που φαγώθηκε να διώξει τον Στέφανο Πιόλι, πρωταθλητή με τους Rossoneri πριν από τρία, μόλις χρόνια αντικαθιστώντας τον με τον Πορτογάλο Πάουλο Φονσέκα, που με τη σειρά του άφησε μετά τη θέση του στον συμπατριώτη του Σέρζιο Κονσεϊσάο.

 Με τον δεύτερο, και μ’ εξαίρεση το ιταλικό Σούπερ- Καπ που κατέκτησε στη Σαουδική Αραβία η Μίλαν έδειξε να πηγαίνει από το κακό, στο χειρότερο. Αποκλείστηκε κι εκείνη από τους 16 του Champions League, και μάλιστα από μία Φέγιενοορντ της οποίας, με το έτσι θέλω της είχε «απαγάγει» τον προηγούμενο μήνα τον κορυφαίο της σέντερ- φορ, Μεξικανό Χιμένες. Τον πλαισίωσε και με τον επίσης πανάκριβο Ζοάο Φέλιξ, αλλά η Ιστορία αποδεικνύει ότι δεν αρκούν, ούτε τα χρήματα, ούτε οι διάφοροι Λεάο, Ρέιντζερς, Ερναντές, Μενιάν ή Πούλισικ για να φτιάξεις ομάδα: αλλά ένας προπονητής που θ’ αναδείξει, από τον καθένα χωριστά τον καλύτερό του εαυτό.

 Εδώ είναι ακριβώς που απέτυχε και ο Κονσεϊσάο. Ζήτησε κι εκείνος συγγνώμη για το κάζο, προθυμοποιήθηκε να παραιτηθεί χωρίς αποζημίωση (αλλά δεν το έκανε) και δεσμεύτηκε ότι θα οδηγήσει τη Μίλαν τουλάχιστον στην 4άδα που οδηγεί στο Champions League.

 Άλλο όμως στη θεωρία, και άλλο στην πράξη. Το βράδυ της Πέμπτης, στη Μπολόνια, στο εξ’ αναβολής παιχνίδι της 9ης αγωνιστικής οι Rossoneri πρώτα προηγήθηκαν, μετά ηττήθηκαν με ανατροπή και προσπεράστηκαν στη βαθμολογία από τους Rossoblu’ χάνοντας ένα σημαντικό ματς- πόιντ για την ευρωπαϊκή κούρσα. Μοναδικό έπαθλο που τους απομένει είναι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ιταλίας, με την Ίντερ και εάν περάσουν στον τελικό, θα βρουν απέναντί τους μία από τις Έμπολι ή Μπολόνια. Ένα Κύπελλο είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα: αλλά στην περίπτωση μίας ομάδας σαν τη Μίλαν, τέτοιου βεληνεκούς ακόμη κι αυτό δεν θα είχε μεγαλύτερη αξία από το αγαπητό «Coppa del Nonno».                

Μότα Κονσεϊσάο Γιουβέντους Μίλαν