Η νίκη του Ολυμπιακού στο Ζάγκρεμπ ήταν μεγαλύτερη, δυσκολότερη απ’ αυτήν στο Λονδίνο. Ναι, όπως το γράφω. Προφανώς και το 3-2 επί της Άρσεναλ είναι πιο μεγάλο ως αποτέλεσμα λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου, της παραδοσιακής αδυναμίας για κάτι θετικό σε αγγλικό έδαφος.

Όμως, πέρα απ’το πόσο καλός είναι ο αντίπαλος, υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Οι υπερβάσεις είναι μαγικές, ναι, σε τρελαίνουν, αλλά δεν παύουν να είναι τέτοιες: υπερβάσεις. Τα δίνεις όλα κι ο,τι κάτσει. Κανείς δεν θα σου πει τίποτα αν τελικά δεν τα καταφέρεις, ειδικά αν σε έχει δει να τα δίνεις όλα στο γήπεδο. Το πιο πιθανό, θα σε χειροκροτήσει. "Μπράβο για την προσπάθεια, δεν ήρθε η νίκη".

Ποιος όμως μπορεί να πει πως είναι πιο εύκολο να νικάς όταν έχεις αναγκαιότητα νίκης; Καλή και άγια η υπέρβαση, αλλά δεν σε βαραίνει. Ίσα-ίσα, σου δίνει φτερά, μια έξτρα ώθηση, να βρεις κουράγιο ακόμα κι αν δεν έχεις άλλη βενζίνη στο ντεπόζιτο. Αυτό που σε βαραίνει είναι η αναγκαιότητα. Να ξέρεις πως χρειάζεσαι αποτέλεσμα. Να μπορείς να νικάς όταν υπάρχει η ανάγκη ακόμα και η "απαίτηση" για κάτι θετικό. Ήττα; Καταστροφή. Ισοπαλία; Γκρίνια.

Στους αφρούς και στα λασπόνερα

Εκεί να σε δω. Όχι μόνο στους αφρούς, αλλά και στα λασπόνερα. Τέτοια ήταν για τον Ολυμπιακό η μετάβαση απ’το Λονδίνο στο Ζάγκρεμπ, από κάθε άποψη. Απ’τους αφρούς, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος που σε φέρνει το να παίζει με την Άρσεναλ, στα λασπόνερα του να παίζεις με την Ντιναμό που "κανείς" δεν ξέρει κάποιον παίκτη της. Απ’το σύγχρονο γήπεδο και τον αγωνιστικό χώρο "χαλί", στο Μάξιμιρ και το "χωράφι". Απ’το "πάμε γερά κι ο,τι βγει, μ’ένα όνειρο τρελό" στο "απόψε κρίνονται όλα, απόψε δεν πρέπει να χάσουμε κι αν η Άρσεναλ νικήσει το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς".

Απ’την δεν-πιστεύω-τι-συμβαίνει διακύμανση του 3-2, στο 0-1, το ωραιότερο σκορ στο ποδόσφαιρο. Απ’τον αγώνα-ροντέο του Έμιρεϊτς, στο "ήρθαμε στην Κροατία και τελικά δεν έχει σημασία αν θα παίξουμε καλά αλλά στο τέλος πρέπει και θα κερδίσουμε". Απ’τη ματσάρα στον αγώνα που συμβαίνουν ελάχιστα. Απ’το ματς που δεν είχες λόγια να αποθεώσεις την εμφάνιση όλων των παικτών και τσακωνόσουν για το ποιοι ήταν οι καλύτεροι, στο παιχνίδι που μόνο 1-2 παίκτες έπαιξαν πραγματικά πολύ καλά, αλλά η νίκη ήρθε ακόμα και έτσι.

Νίκη σε κακό ματς

Για όλα τα παραπάνω, η νίκη στην Κροατία είναι μεγαλύτερη, δυσκολότερη απ’αυτήν στο Λονδίνο. Ήρθε σε κακό ματς, εκεί που δεν συνιστούσε υπέρβαση, αλλά αναγκαιότητα, εκεί που δεν "πετούσαν" όλοι οι παίκτες, εκεί που κανείς δεν έκανε εμφάνιση καριέρας, εκεί που όλα ήταν ιδανικά για να κάτσει η στραβή.

Συνεχόμενες μεγάλες νίκες που ίσως είχαν ψηλώσει την ομάδα, ρέντα που ίσως ήταν η στιγμή να τελειώσει, απουσία Καμπιάσο και κόσμου, όχι πολλές εναλλακτικές στον πάγκο, γήπεδο χωράφι, στα ρηχά ο Φορτούνης, τραγική είσοδο στο ματς με μόλις 13 εύστοχες πάσες στα πρώτα 15 λεπτά. Βαρύς και κουρασμένος Ελαμπντελαουϊ, Πάρντο με εκλάμψεις επιθετικές όπως και στο Λονδίνο, Σεμπά πάλι μόνο τρεξίματα αλλά μπροστά τίποτα.

Και; Και νίκη 0-1. Με τρομερό Μαζουακού και τον Ιντέγε να αξίζει κάθε λέξη απ’όσα γράψαμε γι’αυτόν μετά το ματς με την ΑΕΚ. Δεν έβαλε αυτό που ήθελε μια προβολή και έμοιαζε εύκολο (ενώ δεν ήταν), αλλά έβαλε αυτό που έπρεπε να κάνει τον Μπέιλ. Κούρσα, "μπούκα", προστασία της μπάλας, πλασέ μέσα απ’τη μύτη της βελόνας.

Στην Κροατία πιστοποίησε το Λονδίνο

Οι νίκες επί μεγάλων αντιπάλων μένουν στην ιστορία, αλλά οι "άσχημες" νίκες είναι αυτές που συνιστούν απόδειξη μεγέθους. Το να "νικάς άσχημα" δεν είναι κάτι απλό, πρέπει να ξέρεις να το κάνεις, να έχεις τη συνήθεια της νίκης για την οποία έχουμε μιλήσει τόσες φορές.

Ο Ολυμπιακός έζησε το όνειρο στο Λονδίνο, αλλά την κορυφή την πάτησε στην Κροατία. Νίκησε όταν έπρεπε να το κάνει για να αποδείξει ανωτερότητα, για να "πιστοποιήσει" το 3-2 του Λονδίνου. Ήταν η ομάδα που σόκαρε με μια μεγάλη νίκη και τώρα είναι η ομάδα που "έχει χάσει μόνο απ’την Μπάγερν και μετά το διπλό με την Άρσεναλ πήγε και νίκησε στην έδρα της την ομάδα που είχε νικήσει εντός την ομάδα του Βενγκέρ". Πήγε απ’τους τρεις βαθμούς στους έξι, αλλά η πραγματική άνοδος ήταν μεγαλύτερη.

Σωστός πίσω απ’την μπάλα

Το ματς δεν νομίζω πως έχει πολλά μυστικά. Η συνταγή ήταν η αναμενόμενη, αυτή που συζητήσαμε περισσότερο μετά την ΑΕΚ. Reactive Ολυμπιακός, χωρίς ενδιαφέρον για την κατοχή της μπάλας, παρά μόνο για τη σωστή οργάνωση πίσω απ’αυτήν. Ντουμπλαρίσματα απ’τους Σεμπά-Πάρντο στα άκρα, τρέξιμο από Μιλιβόγεβιτς-Κασάμι, έστω και με την απουσία του στρατηγού Καμπιάσο, μοναξιά για Ιντέγε και δυσκολία για τον Φορτούνη που ξανά δεν είχε πολλές βοήθειες στο δημιουργικό κομμάτι και έπρεπε μόνος του να βγάλει την ομάδα μπροστά σ’ένα γήπεδο που δεν τον βόλευε. Στόχευση στα άκρα, εκεί που τα ανεβάσματα των αντιπάλων μπακ άφηναν κενά.

Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με την πεποίθηση πως αν ο ίδιος είναι όπως πρέπει πίσω απ’την μπάλα και κρατήσει κλειστό το ματς, τότε αυτός θα είναι που πάρει το 1-0, αφού οι δικές του φάσεις θα είναι πιο καθαρές. Και ήταν, τις δύο φορές που χτύπησε στα άκρα. Μία με τον Πάρντο να ταϊζει τον Ιντέγε και ο Νιγηριανός να κάνει άσχημη επαφή για εκατοστά, δεύτερη όταν ο φορ του Ολυμπιακό έφυγε στο πλάι και έφτασε μέχρι το τέλος.

Τελευταία πίστα

Η φιλοσοφία του Σίλβα έχει ταιριάξει 100% στις αγωνιστικές ανάγκες που είχε μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός. Την επόμενη αγωνιστική θα έχει έναν ακόμα must-win αγώνα, ίσως τον τελευταίο του στον όμιλο. Και εκεί θα έχει να περάσει και την τελευταία πίστα. Σ’αυτήν θα έχει την αναγκαιότητα να κάνει άσο απέναντι σε ομάδα που (λογικά) θα τον περιμένει πίσω απ’την μπάλα. Αυτό είναι το στοίχημα μέχρι τότε, η βελτίωση σ’αυτό το κομμάτι.

Πηγή: contra.gr

Ντιναμό Ζάγκρεμπ Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός