Η Μάντσεστερ Σίτι, λοιπόν ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο μία φανταστική χρονιά που ξεκίνησε με την κατάκτηση της Premier League, κι αφού πρώτα ροκάνισε οκτώ βαθμούς από την επί μήνες πρωτοπόρο Άρσεναλ. Συνεχίστηκε με τον θρίαμβο στο κύπελλο Αγγλίας σε βάρος των «ξαδέλφων» της Γιουνάιτεντ και ολοκληρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όχι όμως με την άνεση ή τον σαρωτικό τρόπο που οι περισσότεροι είχαν ήδη προεξοφλήσει πριν τον μεγάλο τελικό.
Με όλο τον σεβασμό, η Ίντερ δεν είναι ούτε Σαουθάμπτον, ούτε και Μπόρνμουθ και το απέδειξε στο «Ατατούρκ» παίζοντας στα ίσια την αρμάδα του Γκουαρδιόλα, βραχυκυκλώνοντας, με έξυπνο στήσιμο στην άμυνα, και πρέσινγκ στο κέντρο κάθε δυνατή απειλή σβήνοντας, σταδιακά τις όποιες ενέργειες θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι Γκιουντογκάν, Χάλαντ ή Γκρίλις καθόλου τυχαία οι μοναδικοί με απόδοση κάτω από τη βάση. Προδόθηκε όμως από την κακή ημέρα των επιθετικών της, Τζέκο, Λαουτάρο. Πάνω απ’ όλους τον Λουκάκου για τον οποίο, σε διαφορετιή περίπτωση θα γράφαμε ότι έβαλε κι εκείνος το… χεράκι του στον θρίαμβο της Σίτι, αυτή τη φορά όμως έβαλε κυριολεχτικά το… ποδαράκι του σταματώντας, άθελά του εννοείται τη μπάλα από την κεφαλιά του Ντι Μάρκο που κατευθυνόταν με μαθηματική ακρίβεια στα δίκτυα του Έντερσον.
Αυτό βέβαια, δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την εκπληκτική σεζόν της Σίτι και του Πεπ Γκουαρδιόλα, του μοναδικού προπονητή της Ιστορίας που κατέκτησε το Triplete δύο φορές ύστερα από εκείνο του 2009 με τη Μπαρτσελόνα. Καλώς ή κακώς η Σίτι έγινε η τρίτη βρετανική ομάδα που καταφέρνει το απόλυτο επίτευγμα, μετά τη Σέλτικ του ’67 (2-1 την ακόμη μεγαλύτερη Ίντερ του Ελένιο Ερέρα). Η δεύτερη αγγλική, μετά την άλλη Μάντσεστερ, δηλαδή την «κόκκινη» του ’99 και μόλις η 8η ομάδα που μπήκε στο συγκεκριμένο κλαμπ, το οποίο μπορεί να μοιάζει, αλλά κάθε άλλο από εύκολο είναι. Για παράδειγμα, ευρωπαϊκά μεγαθήρια όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ ή η Μίλαν δεν το έχουν πετύχει ακόμη.
Το είχε πετύχει όμως η Ίντερ το 2010, με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Η Μπαρτσελόνα, δύο φορές, το ’09 με τον Γκουαρδιόλα και το ’15 με τον Λουϊς Ενρίκε. Δύο φορές και η Μπάγερν Μονάχου, το ’13 και το ’20, η Αϊντχόβεν το ’88, ο Άγιαξ το ’72: 2-0, με δύο γκολ του Κρόιφ, με αντίπαλο ποια άλλη (;) την… Ίντερ…