Που πλέον έχει καταλήξει να πανηγυρίζει (!) γιατί κέρδισε στα πέναλτυ (!!!), το Ληγκ Καπ (!!!!) την αδύναμη Κάρντιφ. Μια ομάδα, μια κατηγορία πιο κάτω από εκείνη, με περιορισμένες δυνατότητες. Αλλά η μεγάλη της ψυχή και η ανορθόδοξη (για μία ακόμη φορά) επιλογή ανάπτυξης της Λίβερπουλ, της έδωσαν την ευκαιρία να πάει τον τελικό στα πέναλτυ. Και μπορεί μέσα στο ναό του ποδοσφαίρου (έστω και ανακαινισμένο, όπως είναι τώρα το Ουέμπλεϊ), ακόμη και ο «μικρός» να παίρνει κουράγιο και να τα βάζει με τον δυνατό, όμως το ποδόσφαιρο του Νταλγκλίς και των παικτών του ήταν αναχρονιστικό, όσο μαζική άμυνα και αν επέλεξε να παίξει η εκπρόσωπος της Ουαλλίας. Κάποτε, αυτά τα ματς θα έληγαν με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά που να το ξέρουν, αυτοί που φορούν την φανέλλα (εδώ κοντεύει να τα ξεχάσει ο Νταλγκλίς).

Περισσότερο προτιμώ να επικεντρωθώ, στον «μοιραίο» τελικά παίκτη της Κάρντιφ και το χαμένο πέναλτυ. Σαν ήρωας τραγικής ταινίας, ο Αντονι Τζέραρντ μοιάζει να μην έχει ούτε την ελάχιστη εύνοια της τύχης, που είχε ο μεγαλύτερος ξάδελφος του. Και θα καταλάβετε το γιατί.

Η κοινή αφετηρία

Η πορεία των δύο αγοριών στο Μέρσεσάιντ είναι κοινή. Ο Στίβεν μεγαλύτερος κατά 5 χρόνια και ο Αντονι, ο μικρός της οικογένειας, έχουν από τα πρώτα τους βήματα, αλληλεξάρτηση. Οι «πατεράδες» τους, αδέλφια, και ο μεγάλος Στίβεν φροντίζει πάντα τον μικρό. Σε κάθε παιχνίδι στην αυλή του σπιτιού του παππού τους, θα τον επιλέξει στην ίδια ομάδα. Και οι δύο, υποστηρίζουν μικροί την Λίβερπουλ. Και οι δύο ξεκινούν τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα από την ομάδα της γειτονιάς τους, την Whiston Juniors. Όπως παραδέχθηκε, στα δεκάδες αφιερώματα, που έγιναν στα δύο ξαδέλφια, πριν τον τελικό, ο Αντονι, πάντα θαύμαζε τον μεγάλο ξάδελφο, αλλά και ο Στίβεν από την πλευρά του, τον εκτιμούσε και τον βοηθούσε.

Τον Στίβεν άρπαξαν τα λαγωνικά της Λίβερπουλ και η πορεία του είναι σε όλους μας γνωστή. Αντίθετα ο Αντονι, βρέθηκε στην «μισητή αντίπαλο», την Έβερτον και αναγκάστηκε να κάνει την «καρδιά του πέτρα», και να προσπαθήσει να καθιερωθεί ως ένας καλός αμυντικός. Δίπλα στον Ουέιν Ρούνεϊ.

Οι δρόμοι τους χωρίζουν

Παρακολουθώντας πάντα τον ξάδελφο του να ξεχωρίζει. Η κατάκτηση του Τσάμπιονς Ληγκ του 2005, ήταν μία στιγμή, που η μοίρα θα παίξει το πρώτο της άσχημο παιχνίδι: ο Αντονι θα παρακολουθήσει από την τηλεόραση στο μακρινού Κανκούν, με μια μπύρα στο χέρι, τον Στίβεν να σηκώνει το τρόπαιο. Πριν λίγα 24ωρα ο Ντέιβιντ Μόγιες του είχε ανακοινώσει, ότι δεν θα συνεχίσει στην ανδρική ομάδα της Έβερτον. Καταρρακωμένος ψυχολογικά, θα ψάξει να βρει το δρόμο του, πηγαίνοντας στα χαμηλά, βήμα-βήμα. Πρώτα στην Ουόλσολ, μετά στην Χουλ και μετέπειτα στην Κάρντιφ. Θα παλέψει, θα ξεχωρίσει, πάντα όμως θα είναι στην σκιά του «ονόματος» της οικογένειας.


…και σμίγουν ξανά στο Ουέμπλεϊ

Και έρχεται η ευκαιρία του τελικού. Για πρώτη φορά αντίπαλοι. Δηλώνει αποφασισμένος, εάν χρειαστεί να «χτυπηθεί» με τον «μεγάλο ξάδελφο», για να σηκώσει το τρόπαιο. Θα ανταλλάξουν μηνύματα, θα του ζητήσει την φανέλλα, μετά το τέλος του αγώνα. Που να ήξερε όμως, τι θα του επεφύλασσε η βραδιά…

Ακόμη και στα πέναλτυ, η εύνοια της τύχης, θα χαμογελάσει στον Στίβεν. Τραγικός σε όλο το ματς, θα χάσει το πρώτο πέναλτυ, αλλά τελικά δεν θα κοστίσει τίποτε στην ομάδα του. Θα ακολουθήσει και ο Ανταμ, αλλά ο Μίλερ και ο Γκεστέντ θα είναι άτυχοι, στέλνοντας την μπάλλα στο δοκάρι. 3-2 από τον Τζόνσον και όλο το βάρος στους ώμους του Αντονι, που έχει μπει αλλαγή στο 99, στην θέση του τραυματία Χάντσον. Θα λυγίσει. Η μπάλλα δίπλα από το δοκάρι…

Η συνέχεια γνωστή. Ο Στίβεν Τζέραρντ σηκώνει το τρόπαιο, 8ο στην ιστορία, τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα, ισοφαρίζοντας και πάλι την Γιουνάιτεντ, στην άτυπη μάχη της συλλογής τροπαίων, τόσο συνολικά (59), όσο και στα Κύπελλα (FA και Carling Cup) (15).

Πηγή: pamesports.gr

Premier League Λίβερπουλ