Είναι αναπόφευκτο, τέτοιες στιγμές πανηγυρισμών, η δημοσιογραφική πένα να χρωματίζεται περισσότερο οπαδικά και να αποδίδει τα γραφόμενά της στο πρώτο και όχι στο τρίτο πρόσωπο, ως είθισται. Ο υπογράφων εξάλλου δεν έχει κρύψει ποτέ τις κιτρινόμαυρες προτιμήσεις του.

Οπότε δεν θα μπορούσα να μεταφέρω ξερά, τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις ψυχές μας, 24 χρόνια μετά την τελευταία φορά που η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ήμουν 10 χρονών, αμούστακος, μαθητής δημοτικού και τώρα 34.

Το ημερολόγιο έγραφε 24 Απριλίου 1994, όταν η Ένωση πανηγύρισε στη Νέα Φιλαδέλφεια πάνω σε τραινάκι την κατάκτηση του τρίτου σερί τίτλου εκείνης της χρυσής εποχής. Για όσους θέλουν να θυμηθούν τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ, στην αναμέτρηση με τον ΟΦΗ (2-1) υπάρχει ένα πολύ όμορφο βίντεο να δούνε.

Κανείς Ενωσίτης τότε δεν είχε φανταστεί ότι θα περνούσαν δεκαετίες ανομβρίας και φυσικά αδικίας. Σε αυτό το κείμενο όμως δεν θα σταθώ τόσο σε αυτά που μας πλήγωσαν όσο σε αυτά που μας δυνάμωσαν. Η ΑΕΚ μετά το τελευταίο πρωτάθλημα (τότε) συνέχισε να είναι από τις δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Συνέχιζε να παίζει την ομορφότερη μπάλα στην Ελλάδα. Μάλιστα ακόμα, αρκετοί, λένε, ότι το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Δικέφαλος το 1996, τη χρονιά που έχασε τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό (με το γκολ του Μπορέλι, στο ΟΑΚΑ) δεν έχει ξεπεραστεί από καμία άλλη ομάδα.

Ακολούθησαν και άλλες περίοδοι που η ΑΕΚ ήταν δυνατή και με μονάδες πρωταθληματικές μέχρι τις αρχές των '00s. Ατματσίδης, Κασάπης, Τσιάρτας, Μπορμπόκης, Σαβέφσκι, Ζήκος, Νικολαΐδης, Μπατίστα ήταν μερικοί από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Υστερούσε όμως σε άλλους τομείς. Γιατί μην ξεχνάμε, ότι η ομάδα διοικητικά ήταν αδύναμη, γι'αυτό και τις πλείστες φορές το παρασκήνιο δούλεψε εις βάρος της και την κατακρεούργησε. Ευτυχώς που υπάρχει το youtube για να τα θυμίζει σε όσους τα ζήσαμε και να ενημερώσει τις νεώτερες γενιές που δημιουργήθηκαν.

Πως δημιουργήθηκαν τόσες γενιές ΑΕΚτζήδων με 24 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα; Αγωνιστικά υπήρχε η μαγιά των '90s. Οπαδικά, όμως μέχρι το 2003, αυτό που κράτησε τους Ενωσίτες ήταν το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν ένας μαγνήτης που ήλκυε τον καθένα μας. Θυμάμαι, ότι τρώγαμε ατέλειωτες ώρες, πριν και μετά τα παιχνίδια (όσοι ήμασταν οργανωμένοι) εκεί, δίπλα στον Ποδονίφτη. Με εκατοντάδες εφημεριδάκια στο χέρι αλώνιζα, όλη τη Δεκελείας, μετά σειρά έπαιρνε ο Σταθμός του ΗΣΑΠ στον Περισσό και μετά η «ιερή» δουλειά συνεχιζόταν εντός του γηπέδου.

Κερδίζαμε-χάναμε αυτο που ενδιέφερε τον κάθε νεαρό οπαδό ήταν να στηρίξει την ομάδα με τη φωνή του, από το πρώτο λεπτό μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Δεν υπήρχε στιγμή που η Σκεπαστή να σιγούσε από τα συνθήματα. Η Σκεπαστη υπήρξε σχολείο, όχι μόνο για τους Ενωσίτες αλλά και οπαδούς άλλων ομάδων που παρείσφρυαν, για να δούνε από κοντά, «πως στο διάολο δημιουργούν τέτοια ατμόσφαιρα οι ΑΕΚτζήδες;».

Προσωπικά πιστεύω ότι από το γκρέμισμα του Νίκος Γκούμας και μετά άρχισε η κατηφόρα. Η ΑΕΚ έχασε τη δυναμική που είχε σε όλα τα επίπεδα. Απώλεσε την κοιτίδα της, το σπίτι που έχτισαν οι πρόγονοί της με ιδρώτα και αίμα. Γνωστές άλλωστε είναι ιστορίες από την εξέλιξη του γηπέδου και πως σε μία νύχτα το περιέφραξαν, πριν αρχίσει να χτίζεται, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος καταπάτησης και δημιουργίας αστικού οικισμού.

Η ΑΕΚ όμως έφτασε μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και άλλες φορές,μετά το 1994. Ποιος ξεχνά το 2001-2002 που έχασε τον τίτλο στην ισοβαθμία από τον Ολυμπιακό, ο οποίος τη νίκησε δύο φορές (2-3 και 4-3); Ή το 2004-2005 που το πρωτάθλημα χάθηκε στο ματς με τον Ιωνικό; Και φυσικά αλησμόνητος είναι ο τρόπος που χάθηκε ο τίτλος του 2008 από τον Ολυμπιακό, ένα παράδειγμα που χρησιμοποιείται σήμερα από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ για να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα της Ένωσης.

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Γιατί η ΑΕΚ από την αρχή της χρονιάς έδειξε, ότι ήταν η καλύτερη και πως αυτό το πρωτάθλημα δεν το χάνει. Το πρώτο συγκεκριμενο δείγμα, για μένα, δόθηκε σε εκτός έδρας αναμέτρηση και μάλιστα για τους ομίλους του Europa League.

Συγκεκριμένα στη Ριέκα της Κροατίας. Η ΑΕΚ πήρε φοβερό διπλό, με όχι ιδιαίτερη δυσκολία, εκεί που ο Ολυμπιακός αγκομάχησε για να φύγει με το φτωχό 0-1, στα προκριματικά του Champions League. Αυτή η επικράτηση για μένα ήταν μία πρόγευση για το τι θα ερχόταν μετά.

Και το μετά ήταν πραγματικά επιβλητικό. Λίγες ημέρες αργότερα η ΑΕΚ υποδεχόταν τους πρωταθλητές Ελλάδας 2016-2017. Οι ερυθρόλευκοι προηγήθηκαν με δύο γκολ, παρ'όλα αυτά η Ένωση έδειχνε ότι η ψυχρολουσία που δέχτηκε ήταν συγκυριακή. Πέτυχε μία ανεπανάληπτη ανατροπή με δύο γκολ του Λάζαρου και ένα του αρχηγού Μάνταλου στο τέλος.

Θέλετε και άλλο δείγμα;

Ας αρκεστούμε στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, στο ΟΑΚΑ. Εκεί η ΑΕΚ έμεινε με 10 παίκτες λόγω της αποβολής του Αραούχο στο 8', παρ' όλα αυτά προηγήθηκε και δεν άφησε τους Θεσσαλονικείς να εκμεταλλευτούν το αριθμητικό τους πλεονέκτημα μέχρι να αποκατασταθούν οι ισορροπίες με την αποβολή του Ζαμπράνο στο 35'.

Θυμάμαι συνάδελφοί μου, υποστηρικτές του ΠΑΟΚ, μου έλεγαν τότε, «δεν έχουμε ομάδα, δεν υπάρχει ο προπονητής, δεν υπάρχει κέντρο, δεν έχει επιθετικό». Όλες αυτές οι πεποιθήσεις των αντιπάλων διαφοροποιήθηκαν από τον Γενάρη και μετά και οι αδυναμίες (τους) ξεχάστηκαν, όταν οι ασπρόμαυροι άρχισαν να χτίζουν το σερί τους. Αργότερα, από τον Μάρτιο και μετά, σαν σε ντεζαβί παρακολούθησαμε ξανά τις αυτοκτονικές τάσεις των Θεσσαλονικιών και μία ανελέητη προπαγάνδα να βαφτεί το άσπρο μαύρο, γιατί είναι... πολλά τα λεφτά Άρη.

Η ΑΕΚ όμως πλέον ήταν πολύ δυνατή για να χάσει έναν τίτλο που κέρδισε πανάξια, μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Πλέον, όταν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί από τη φιέστα που έχει στηθεί στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οποία φλέγεται αυτήν την ώρα, οι παίκτες της θα πρέπει να συγκεντρωθούν γιατί η χρονιά δεν έχει τελειώσει.

Υπάρχει και ο τελικός της 12 Μαΐου, όπου η ΑΕΚ έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει το νταμπλ 40 χρόνια μετά. Αυτό είναι το δέλεαρ για τους κιτρινόμαυρους. Το ματς δεν προσφέρεται για αποδείξεις. Τι να αποδείξει δηλαδή η ΑΕΚ; Αυτή είναι η καλύτερη ομάδα φέτος, γι'αυτό και κατέκτησε τον τίτλο, ο οποίος θα πρέπει να αφιερωθεί σε όλα τα παιδάκια που έγιναν ΑΕΚ σε μία μαύρη εποχή. Πέρασαν το σοκ του υποβιβασμού, άντεξαν, δεν πτοήθηκαν, δυνάμωσαν την οπαδική τους κουλτούρα, συνέχισαν να αισθάνονται υπερήφανοι για τις ρίζες και την ιστορία της ομάδας τους και πλέον θα γεύονται μόνο χαρές.

Γιατί εκκρεμμεί η υπέρτατη χαρά, αυτή της επιστροφής στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ένα μνημείο που είναι υπό ανέγερση, πάντα όμως ήταν και θα είναι σημείο αναφοράς. Αυτήν την ώρα εορτάζεται με δάκρυα χαράς (έξω από την παλιά Σκεπαστή) η κατάκτηση ενός τίτλου, στο μέλλον όμως όταν ολοκληρωθεί, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε η ΑΕΚ να σημειώσει ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.

Μείνετε συντονισμένοι. Με ενωσίτικους χαιρετισμούς...

Εμπρός αητέ... Δικέφαλε!

 

 

 

 

 

ΑΕΚ