Τελικά έμεινε στα πανηγύρια – Το τέλος της... χούντας και η αξιοπρέπεια

Η απώλεια του Κυπέλλου και η δυνατότητα να ερχόταν το νταμπλ μετά από 40 χρόνια, δεν αναιρεί το γεγονός, ότι η φετινή χρονιά ήταν άκρως επιτυχημένη για την ΑΕΚ. Η Ένωση επέστρεψε στους τίτλους μετά από 24 χρόνια, έκανε φοβερή πορεία στην Ευρώπη μέχρι τους 32 του Europa League, αποκλείστηκε αήττητη πριν τους 16 και προσέφερε συγκλονιστικές ανατροπές στα μεγάλα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Η σεζόν 2017-2018 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των οπαδών της. 52 αγώνες έπαιξε η ομάδα τους. Έκανε μία πραγματική υπέρβαση.

Όπως και να έχει όμως, η τελευταία γεύση της φετινής χρονιάς ήταν πικρή για τους οπαδούς της ΑΕΚ. Όχι γιατί τα ήθελαν όλα, ετσιθελικά, χωρίς να τα αξίζουν. Απλά δεν άρεσε η εικόνα της ομάδας τους στον τελικό. Έχασε σχεδόν με κατεβασμένα τα χέρια απέναντι στον ΠΑΟΚ που έκανε ό,τι ήθελε. Και με την ήττα της ενίσχυσε τα εμμονικά σχόλια περί κλοπής από την αντίπαλη πλευρά.

Οι Ενωσίτες απογοητεύτηκαν πολύ. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν, πως αυτή η ομάδα, που πέθαινε στο γήπεδο για να μη χάσει, έπαθε τέτοια καθίζηση στον τελικό. Και μάλιστα οι σημαντικότερες μονάδες της δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα. Τσιγκρίνσκι και Χουλτ μοίραζαν ασίστ σε αντιπάλους. Ο Μπακάκης έκανε το χειρότερό του φετινό παιχνίδι. Ο Γαλανόπουλος δεν τραβούσε στο κέντρο. Μάνταλος και Μπακασέτας δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις πτέρυγες, όπου χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τον Χιμένεθ, λόγω της έλλειψης καθρών εξτρέμ. Ο Λιβάγια δεν βοήθησε και οι επιλογές του Αραούχο δεν είχαν τύχη.

Μόνο ο Μπάρκας στάθηκε στο ύψος του και με τις αποκρούσεις του κράτησε όρθια την ΑΕΚ. Για να πω την αλήθεια, περίμενα, όταν έπιασε το πέναλτι του Πρίγιοβιτς, ότι η Ένωση θα εκμεταλλευόταν το μομέντουμ και θα ξυπνούσε. Δεν θέλει λίγο να πάρεις τα πάνω σου, όταν ο τερματοφύλακάς σου πιάνει σχεδόν σίγουρο γκολ του αντιπάλου. Έτσι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Πωρώνεσαι, επανακτάς τις δυνάμεις σου και αντεπιτίθεσαι.

Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη με τους κιτρινόμαυρους. Μία εβδομάδα πριν τον τελικό, στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, κόντρα στον Απόλλωνα, στη Ριζούπολη, όπου έγινε η απονομή του πρωταθλήματος, είχα κάνει μία ερώτηση στη συνέντευξη Τύπου τον Μανόλο Χιμένεθ. Πόσο δύσκολο ήταν για τον ίδιο να επαναφέρει τη συγκέντρωσή του στους παίκτες του, μετά από όσα θα ακολουθούσαν στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η απάντησή του λίγη σημασία έχει. Τι θα μπορούσε να απαντήσει ένας προπονητής. Την κλισέ ατάκα περί επαγγελματικότητας. Οι αντιδράσεις του προσώπου του όμως, όταν του μεταφραζόταν η ερώτηση, μαρτυρούσαν τον προβληματισμό του. Όπως αποδείχτηκε μερικές ημέρες μετά, η ΑΕΚ είχε μείνει στα πανηγύρια.

Δεν το θεωρώ αφύσικο, ούτε αδικαιολόγητο. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Θυμάμαι τη σεζόν 2001-2002, την προτελευταία αγωνιστική, η ΑΕΚ πήγαινε στο ΟΑΚΑ για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό. Ήθελε δύο αποτελέσματα, για να σηκώσει τον τίτλο. Ισοπαλία ή νίκη.

Δεν είχε όμως το μέταλλο πρωταθλήτριας και ο Ολυμπιακός επικράτησε 4-3, παρότι βρέθηκε πίσω στο σκορ. Τότε ο ξεσηκωμός του κόσμου ήταν πολύ μεγάλος. 17.000 ΑΕΚτζήδες είχαν πάει στο ΟΑΚΑ (τότε ακόμα γίνονταν μετακινήσεις) με το βαρύγδουπο σύνθημα «Κάτω η Κόκκινη Χούντα», το οποίο ήταν και τίτλος στο εφημεριδάκι της Original που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή. Όπως καταλαβαίνετε, η απώλεια σημάδεψε ψυχικά τους οπαδούς της Ένωσης.

Η ΑΕΚ έχασε τον τίτλο, μία εβδομάδα μετά όμως είχε την ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς στον τελικό του Κυπέλλου. Σε εκείνο το ματς, παίκτες και κόσμος ήταν τόσο διψασμένοι για την κούπα που το τρόπαιο δεν μπορούσε να χαθεί. Έτσι και έγινε, όπως συνέβη και φέτος με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος ήταν πιο μπριζωμένος και το ήθελε περισσότερο μετά από όσα συνέβησαν στο πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ απώλεσε την ευκαιρία να κατακτήσει ένα νταμπλ κέρδισε όμως έναν μεγαλύτερο τίτλο. Έναν τίτλο ήθους. Γιατί είναι μεγάλη μάγκια, μετά από όσα έχει ακούσει από τον αντίπαλό της, να αναγνωρίζει την άξια νίκη του στον τελικό. Δεν έπαιξε καλά και έχασε δίκαια απ' τον ΠΑΟΚ.