Πολλά έδωσε ο Σαββίδης στον ΠΑΟΚ. Πλήρωσε τα χρέη στο Δημόσιο τοις μετρητοίς, αγόρασε παίκτες να φάνε κι οι κότες, κέρδισε τρία κύπελλα και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από τρεις δεκαετίες. Τρεις δεκαετίες και βάλε. Αλλά το πολυτιμότερο δώρο του Ιβάν στην ομάδα και στους οπαδούς της, ήταν αυτό που οι Εγγλέζοι αποκαλούν character building. Έχτισε χαρακτήρα σαν να λέμε, τον οικοδόμησε από την αρχή και από εκεί που παρέλαβε έναν όμιλο της γκρίνιας και της μίρλας, παραδίδει ένα κλαμπ της υπεροχής και της ανωτερότητας.

Να το σπάσω σε πενηνταράκια για να μην παρεξηγούμαστε; Να το σπάσω σε πενηνταράκια για να μην παρεξηγούμαστε. Μεγάλη ομάδα ήταν ανέκαθεν ο Δικεφάλος, μια από τις τέσσερεις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας. Γιατί τη μεγάλη ομάδα δεν την κάνουν μόνο οι τίτλοι της, την κάνουν και οι φίλαθλοι. Κι ο Ολυμπιακός πέρασε πέτρινα χρόνια και η ΑΕΚ έπεσε γάμα εθνική.

Δεν μειώθηκε όμως το στάτους τους, γιατί ο λαός τους όχι μόνο δεν εγκατέλειψε τις επάλξεις αλλά βγήκε μπροστά και έδειξε το ανάστημά του. Όπως και στον ΠΑΟΚ. Τριαντατόσα χρόνια είχε να πάρει πρωτάθλημα και δεν μίκρυνε το σωματείο, δεν ελαχιστοποιήθηκε η αίγλη του. Μη σου πω ότι γιγαντώθηκε κιόλας!



Αλλά τα Τέμπη παρέμειναν Τέμπη. Με τρόπο μαγικό, με το που κατέβαινε η ομάδα τα στενά, έχανε τον αέρα της και την αυτοπεποίθησή της. Και η ψυχολογία των ασπρόμαυρων φιλάθλων παρέμενε εύθραυστη, παρέμενε ευερέθιστη. Σε κάθε δυνατή ευκαιρία, μανούρα και καυγάς. Και απογοήτευση σε χρόνο μηδέν και ταραχή στο κρανίο, ακόμη και σε σαιζόν όπου έρεε το χρήμα όπως στην πρώτη εποχή του Μπάτμαν. Στο πιάτο να του το φέρνανε του ΠΑΟΚτσή το πρωτάθλημα, θα έλεγε ότι είναι αντικατοπτρισμός, ότι είναι οφθαλμαπάτη. Πράγμα που φάνηκε πεντακάθαρα πέρυσι στο παρολίγον ντέρμπι της Τούμπας με Ολυμπιακό. Όπου πας να ρίξεις πεντάρα στον αιώνιο αντίπαλο κι έρχεται ένας κόπανος και πετάει ρολό ταμειακής μηχανής. Τι θα κάνει ο άλλος, δεν θα στο πάρει δια της νομικής οδού; Θα στο πάρει και εύκολα μάλιστα...

Εκεί λοιπόν ήταν που δούλεψαν ο Σαββίδης και το επιτελείο του. Πρώτα ο Λουτσέσκου που έμαθε στους παίκτες να μην υπολογίζουν γεωγραφικούς προσδιορισμούς και ύστερα τα διοικητικά στελέχη που καθησύχασαν το άγριο θηρίο της εξέδρας. Δεν το ξεδόντιασαν, δεν του έβγαλαν τα νύχια. Το έπεισαν απλώς ότι το δίκιο του θα το βρει στον αγωνιστικό χώρο και όχι στο μπάχαλο. Και κατάφεραν να εμπιστεύεται την ομάδα και όχι τα μπουνίδια. Να μετατρέπει τους φόβους του σε δύναμη και όχι σε βέρτιγκο.

Αυτό με δυο λόγια το λένε χαρακτήρα και ναι, είναι η σημαντικότερη προσφορά του Ιβάν στην ομάδα και στους ΠΑΟΚτσήδες. Ότι τους έκανε να πιστέψουν στους εαυτούς τους και στις δυνατότητές τους. Όπως οφείλει να πιστεύει κάθε μεγάλη ομάδα, άσχετα αν έχει κακοπέσει κατά καιρούς. Γιατί οι καλές σαιζόν έρχονται και παρέρχονται. Ο χαρακτήρας όμως, μένει για πάντα!

Ιβάν Σαββίδης ΠΑΟΚ