Επανέρχεται στη δράση το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς το διάλειμμα των υποχρεώσεων της Εθνικής δεν πρέπει να πολυαπασχόλησε και κανένα σε όλα τα επίπεδα.

Αν μάλιστα δεν υπήρχε και η αποκοτιά του Ολλανδού με τον Σταφυλίδη στόπερ που έκανε ρόμπα ειδικούς και μη του ποδοσφαίρου, που προέβλεπαν συντριβή της Εθνικής μετά απ' αυτή την επιλογή, μπορεί να μη συζητάγαμε καν ούτε κι αυτή ακόμα τη νίκη της Εθνικής.

Παρεπιπτόντως και μια και τόφερε η κουβέντα...

Αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά, το πόσο φουσκώνουμε τα πράγματα μέσα στην ασχετοσύνη και αμπαλοσύνη που επικρατεί στο χώρο μας και πόσο έχουμε φτιάξει θεωρίες φούσκες για μια σειρά πράγματα θέλοντας να δείξουμε ότι ξέρουμε κάτι παραπάνω από τον μέσο φίλαθλο και οπαδό.

Επειδή το ποδόσφαιρο δεν το καταλαβαίνουμε, ακριβώς γιατί είναι εύκολο και απλό σαν παιχνίδι και γενικότερα δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε απλά και λογικά αλλά ψάχνουμε να πούμε κάτι το... ιδιαίτερο για να ξεχωρίσουμε από τους "κοινούς θνητούς", έχουμε θεοποιήσει κάποια πράγματα και έχουμε εξειδικεύσει τόσο πολύ τα προσόντα που χρειάζεται να έχει ο ποδοσφαιριστής για κάθε θέση, που ούτε οι ειδικότητες των... γιατρών δεν τις φτάνουν σε ποικιλία και λεπτομέρειες.

Μια απ' αυτές τις θέσεις είναι και αυτή του στόπερ.

Ακούς κάποια πράγματα όταν μιλάμε για το τι προσόντα πρέπει να έχει ο στόπερ που είναι εντελώς παλαβά και ανύπαρκτα.

Ο στόπερ, λέει, πρέπει να ξέρει μπάλα, να μη χάνει κεφαλιά, να μην τρώει ντρίπλα, να μην μπορείς να τον περάσεις στο ένας με ένα, να ξέρει να κατεβάζει την μπάλα, να συνεισφέρει και επιθετικά και πάει λέγοντας.

Φυσικά τέτοια στόπερ πολύ απλά δεν υπάρχουν.

Κι αν υπάρχουν μπορεί να υπάρξουν μόνο... ηλεκτρονικά, είτε όταν τους φτιάχνουμε στο... playstation, είτε αν γυριστεί κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας με κάποιο... στόπερ σε ρόλο... Σβαρτσενέγκερ στο "εξολοθρευτής 120" κάποτε στο μέλλον.



Στην ουσία, επειδή ακριβώς έχουμε μάθε να ερμηνεύουμε οτιδήποτε βλέπουμε στο γήπεδο με την αναγωγή στις ικανότητες κάποιου ποδοσφαιριστή που εμπλέκεται στη φάση που "αναλύουμε" οι δόλιοι, καθώς δεν ξέρουμε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο συνολικά σαν παιχνίδι και σε όλη την έκταση του γηπέδου, το μόνο που ξέρουμε να λέμε όταν για παράδειγμα τρώμε ένα γκολ, είναι το τι δεν έκανε ο αμυντικός μας και πόσο... λείπει από τη συγκεκριμένη θέση ο "τέλειος" στόπερ, μπακ, χαφ ανάλογα, που θα... απέτρεπε σίγουρα με τα φανταστικά προσόντα που έχουμε στο νου μας το... μοιραίο για την ομάδα μας.

Έτσι λοιπόν και με τα στόπερ της Εθνικής μας.

Χαμός πριν το παιχνίδι γιατί ο Σταφυλίδης που είναι, λέει, αριστερό μπακ, θα παίξει στόπερ.

Και πω-πω-πω και τι θα γίνει και τι παλαβομάρες είναι αυτές, λες και ξαφνικά θα πλάκωναν οι ορδές των βαρβάρων και θα διέλυαν την αδύνατη να ανταποκριθεί άμυνά μας, μόλις μάθαιναν ότι... στόπερ έπαιζε κάποιος που είναι αριστερό μπακ.

Ε λοιπόν, σιγά τη θέση και σιγά τη δυσκολία.

Κανονικά όποιος παίζει αμυντικός, πλάγιος μπακ, αμυντικό χαφ, 8άρι, 6άρι ακόμα και σέντερ φορ υπό συνθήκες, θα πρέπει να μπορεί να παίξει και στόπερ αν χρειασθεί.

Αν φυσικά θέλει δηλώνει επάγγελμα ποδοσφαιριστής και μάλιστα πληρώνεται και ζει κιόλας σαν τέτοιος.

Τι να λέμε τώρα; Όλα τα υπόλοιπα είναι βλακείες και αντιποδοσφαιρικές εφευρέσεις, απ' αυτές που έχουν πήξει και κλουβιάσει τα μυαλά μας οι "ειδικοί της μπάλας" τόσα χρόνια και πλέον έχουμε φτιάξει μια πιάτσα και κατ΄επέκταση και ένα ποδοσφαιρικό κοινό, που δεν μπορεί να χωρίσει στα δύο ένα; δεμάτι άχυρα από πλευράς ποδοσφαιρικής λογικής.

Κι αυτή η παράνοια της... εξειδίκευσης των προσόντων που πρέπει να έχει κάθε ποδοσφαιριστής για συγκεκριμένες θέσεις και ρόλους, δεν κυκλοφορεί μόνο για τα στόπερ.

Εδώ έχουμε φτάσει να αναλύουμε σε βάθος ύψος, ταχύτητα, μυαλό, κοψιά και ότι βάζει ο νους του κάθε άσχετου σαν προυπόθεση, για να αποδείξουμε γιατί κάποιος μπορεί να παίξει σαν 8άρι, αλλά δεν κάνει για 6άρι και αντίστροφα.

Καταλήγοντας μάλιστα στη μέγιστη παγκόσμια ποδοσφαιρική ανακάλυψη και ανοησία ταυτόχρονα, που θέλει το 6άρι να μην έχει σαν πρώτο προσόν το να ξάρει μπάλα και να δημιουργεί και το 8άρι αντίθετα να δημιουργεί και να ξέρει μπάλα, αλλά να μην μπορεί να... μαρκάρει.

Τέλος πάντων, μιλώντας γι' αυτή την ποδοσφαιρική σαχλαμάρα που έχουμε αναγάγει κιόλας σαν τρομερές και φοβερές γνώσεις του ποδοσφαίρου του κάθε ένα που αραδιάζει και με στόμφο ειδικού μάλιστα, όλες αυτές τις αηδίες, μπορούμε να μιλάμε για μέρες και πάλι να βρίσκουμε κι άλλα παραδείγματα.

Η ουσία είναι, πως μια τυχαία επιλογή του κυρίου Φαν'τ Σιπ ή όπως αλλιώς τον προφέρουν οι... γεννημένοι στα προάστια του Ρότερνταμ εγχώριοι αναλυτές του ποδοσφαίρου και εξειδικευμένοι "γλωσσολόγοι της Κομισιόν", ήταν μια ακόμα αφορμή να συνειδητοποιήσουμε, όχι το πως η Εθνική, το νέο αίμα και τα λοιπά μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά κυρίως το ότι όσο πιο λίγα λέμε, ακούμε και διαβάζουμε για το ποδόσφαιρο και τους αγώνες που παρακολουθούμε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να μάθουμε κάποια στιγμή αυτό το έρμο άθλημα που ονομάζουμε ποδόσφαιρο και το οποίο τόσο πολύ ταλαιπωρούμε για να μην πω βιάζουμε ασυστόλως, παρά φύσιν και κατά συρροήν σ' αυτή εδώ τη γωνιά του πλανήτη.

ΥΓ. Ξέρω γι' αλλού κινήσαμε ξεκινώντας αυτό το κομμάτι και αλλού μας πήγε η κουβέντα. Δεν πειράζει όμως. Για τον Παναθηναϊκό θα προλάβουμε να μιλήσουμε πριν τη νέα μεγάλη δοκιμασία του, το συναπάντημα δηλαδή με τον Γιάννη Αναστασίου και τον Ατρόμητο στην αγωνιστική που έρχεται.


 

Εθνική Ελλάδας Παναθηναϊκός