Ποιος Σάικς τώρα... - Μου θύμισε Διαμαντίδη - Η... προστυχιά Πρίντεζη

Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: Μια φορά κι έναν καιρό είχε βγει ο Μπόμπι Νάιτ, ο προπονητής της Ιντιάνα στο κολεγιακό μπάσκετ και είχε πει ότι αν μπορούσε θα τους έπνιγε στη θάλασσα όλους τους πλέη μέηκερ. Ή θα τους πετούσε στη φωτιά, ή θα τους έκοβε κομματάκια, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και ήρθε η μοίρα και του έκανε το χατήρι στον Παναθηναϊκό!

Τζάκσον; Τέζα!

Μποχωρίδης; Τέζα!

Σάικς; Νούλα!

Σαντ Ρος; Φάντασμα!

Εντάξει, είναι λίγο υπερβολικό να ζητάει κανείς οργάνωση από τον Σάικς με μια εβδομάδα προπονήσεων στα πόδια του, αλλά πείτε μου εσείς και τι άλλο έκανε; Μήπως έπαιξε άμυνα, μήπως σούταρε, μήπως έδωσε ρυθμό; Σαν τον Ρωβινσώνα Κρούσο ήταν ο καημένος, μόλις τον ξέβρασε το κύμα στο έρημο νησί ή σαν τον Τομ Χανκς στον «Ναυαγό» αν προτιμάτε κάτι πιο σύγχρονο και χιπ…

Όσο για τον Σαντ Ρος, άλλο είναι το πάσινγκ (ή πόιντ) φόργουορντ και άλλο το πλέη μέηκερ. Έχουν διαφορά οφθαλμοφανή, ακόμη και τα μικρά παιδιά μπορούν να τη δούνε. Οφείλω βέβαια να παραδεχθώ ότι ο τύπος είναι χταπόδι στην άμυνα, θυμίζει κάπως (κάπως είπα!) τις καλές μέρες του Διαμαντίδη και στάθηκε μπροστάρης στην αντεπίθεση του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο, όταν κατέβασαν οι πράσινοι τα ρολά και τρόμαξαν κάπως (κάπως είπα!) του κόκκινους. Αλλά μην τον βαφτίζουμε και οργανωτή, γιατί είναι άδικο για τον άνθρωπο που παίζει όσο πιο τίμιο μπάσκετ μπορεί. Κι ούτε σουτέρ είναι, το ξέρουν πλέον όλοι οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού και του αφήνουν ελεύθερο το τρίποντο. Και δώσε κλανγκ στη στεφάνη…

Χωρίς πλέη μέηκερ λοιπόν δεν κερδάς. Δεν κερδάς ούτε τον Ολυμπιακό άνευ Σλούκα, μιας και τραυματίστηκε ο Έλληνας διεθνής, έκατσε πάγκο, πάγωσε κι όταν γύρισε πήγαινε λίγο βάρκα γιαλό. Το προσπάθησε, το πάλεψε δεν λέω, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβαν και αυτός και ο προπονητής του ότι δεν γινόταν άλλο. Και είπε ο Μπαρτζώκας: «Με τον Σπανούλη θα ζήσω ή με τον Σπανούλη θα πεθάνω».

Κι έζησε!

Διότι ο πολύτεκνος Βασίλης μπορεί να μην έχει πόδια πια, αλλά τα χέρια και η σκέψη του παραμένουν πολυμήχανα και ταχύτατα. Το διάβασε λοιπόν το παιχνίδι, το μόνταρε, το έφερε στα μέτρα του, έπαιξε ακόμη και με το χρόνο και στο τέλος το πήρε το ροζ φύλλο. Με τη βοήθεια του Πρίντεζη φυσικά, που κι αυτός γεροντάρα είναι αλλά το μπάσκετ δεν το ξέχασε ποτέ. Κι όσο έχει ακόμη γόνατα, θα πιβοτάρει σαν μπαλαρίνα και θα σου κλείνει το σπίτι μ’ αυτή την πρόστυχη ραβερσούλα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του εδώ και χρόνια…

Και η άλλη πλευρά; Η άλλη πλευρά μπορεί να είναι ευχαριστημένη που έχει έναν προπονητή με μυαλό. Διότι στο ημίχρονο ο Βόβορας διόρθωσε τα κακώς κείμενα της ομάδας του και διέγνωσε σωστά ότι μόνο με σκληρή άμυνα μπορούσε να το τουμπάρει το παιχνίδι. Οπότε το γύρισε σε σκυλοκαυγά, έκανε τις σωστές αλλαγές στο σωστό χρόνο, έπαιξε τις σωστές άμυνες στο σωστό χρόνο, είχε την τύχη να ξυπνήσουν ο Νέντοβιτς και ο Φόστερ και παραλίγο να το κλέψει. Δεν το έκλεψε γιατί τέτοιες κλοπές θέλουν και ολίγη τύχη ή διαιτητική βοήθεια και απ’ αυτά τα δύο δεν είχε τίποτα απόψε ο ΠΑΟ. Μπορεί, ωστόσο, να υπερηφανεύεται ότι δεν τα παράτησε και δεν λιποψύχησε. Για μια ομάδα που χτίζεται από το πουθενά με μπάτζετ μνημονιακό δεν το λες και λίγο…