Εγώ, ο ...γείτονας ή ο Μίτσελ και οι παίκτες του;

Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου. 

Έκανε το καλύτερο ημίχρονο που έχει κάνει ελληνική ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ από τότε που θυμάμαι ελληνικές συμμετοχές στη διοργάνωση.

Ποιος πιστώνεται αυτή την εικόνα; Εγώ, ο... γείτονας ή ο Μίτσελ και οι παίκτες του; Φαντάζομαι ότι συμφωνούμε: Ο Μίτσελ και οι ποδοσφαιριστές του.

Γίνεται με 10-1 τελικές, 2-0 στα δοκάρια και 4-0 στα κόρνερ να πηγαίνεις στο ημίχρονο στα αποδυτήρια με 1-1; Παράδοξο, αλλά αποδείχθηκε ότι γίνεται, ειδικά αν ο βοηθός δεν βλέπει τον εκτεθειμένο Καβάνι.

Γίνεται η εικόνα ΟΝΕΙΡΟ των πρώτων 45 λεπτών να μετατρέπεται σε ΕΦΙΑΛΤΗ στην επανάληψη; Γίνεται από 6 κόρνερ να δέχεσαι τρία γκολ; Αποδείχθηκε ότι γίνεται, ιδιαίτερα αν δεν πηδάς ούτε... εφημερίδα κι αν παίζεις ζώνη κι όχι μαν-του-μαν στα στημένα.

Γίνεται να παίζεις για 15η χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ, να έχεις κερδίσει μόνο σε δύο πρεμιέρες (με Πόρτο και Άλκμααρ), να αποκλείεσαι από τους «16» ακόμα και με 10 ή 9 βαθμούς στον όμιλο και να θέλεις να πιάσεις από το... λαιμό την Παρί του Ιμπραϊμοβιτς, του Καβάνι, του Μότα, του Σίλβα, του Ματουιντί, του Μενέζ, του Λαβέτσι και των άλλων αστέρων;

Αν έχεις άγνοια κινδύνου, γίνεται και αυτό! Να θεωρείς ότι μια ομάδα τέτοιας ποιότητας ποδοσφαιριστών και προδιαγραφών θα βρίσκεται σε διαρκή λίθαργο και δεν θα αντιδράσει ούτε για ένα δεκάλεπτο, αν και σε προειδοποίησε επαρκώς.

Διότι αν με μία φάση στο α΄ μέρος σου κάνει γκολ και πας με 1-1 αντί για 2-0 (όπως θα ήταν το φυσιολογικό) στα αποδυτήρια, οφείλεις να σκεφτείς τι πραγματικά μπορεί να κάνει, αν πάρει το όποιο δεκάλεπτο ή εικοσάλεπτο της αντιστοιχεί στο παιχνίδι.

Και το πήρε. Και τότε απάντηση δεν της δόθηκε ποτέ και από κανέναν. Ούτε από τον Μίτσελ, ούτε από τους ποδοσφααιριστές του, στους οποίους ανήκουν ΟΛΑ τα ΕΥΣΗΜΑ για την εικόνα του α΄ ημιχρόνου.

Στους ίδιους, λοιπόν, ανήκουν και οι όποιες επικρίσεις για την κακή εμφάνιση από το 46΄ έως το 90΄. Και φυσικά στη διοίκηση για τον μεταγραφικό της σχεδιασμό, ο οποίος... έφερνε παίκτες στο Ρέντη μέχρι την τελευταία στιγμή. Καλούς παίκτες, αλλά ανήμπορους να βοηθήσουν στην κρίσιμη και καθοριστική πάντα πρεμιέρα.

Καταγράφω απλά ότι ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε κόντρα στην Παρί με 9 νέους παίκτες (από τους 14 που έπαιξαν), την ώρα που οι Γάλλοι αντιμετώπισαν τους πρωταθλητές με δύο νέους στην ενδεκάδα (Καβάνι, Μαρκίνιος) και το νεαρό Ραμπιό (ως αλλαγή στο 80΄) όταν ματς είχε κριθεί.

Αν οι ερυθρόλευκοι έπαιζαν το ποδόσφαιρο του α΄ημιχρόνου της περασμένης Τρίτης με την Άντερλεχτ, θα μου έμοιαζε φυσιολογικό γιατί αυτή η ομάδα είναι που θέλουν να προσπεράσουν στη βαθμολογία. Και ενδεχομένως να της έβαζαν 2 και 3 γκολ.

Με την Μπενφίκα θα έλεγα ότι θα πρέπει να είναι πιο συγκρατημένοι,ενώ με την Παρί θα έπρεπε να δείξουν ακόμα και... φόβο (που λέει ο λόγος) για να τη χτυπήσουν σε ανύποπτο σημείο κι όχι σαν... χταπόδι επί 45 λεπτά!

Παρ΄ όλα αυτά ο κόσμος χειροκρότησε την ομάδα που έχασε 1-4, ενώ κάποτε την αποδοκίμαζε όταν έπαιρνε τα ματς με 1-0 και «τσούκου-τσούκου μπολ», με την ιαχή «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» να κυριαρχεί.

Το φυσιολογικό είναι βέβαια, να την χειροκροτεί πάντα. Γι αυτό και αποκαλείται «φίλαθλος κόσμος».

Τελικά το ποδόσφαιρο είναι ένας τεράστιος κήπος με πολλά και περίεργα... φρούτα (ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, φιλάθλους και δημοσιογράφους) να ευδοκιμούν όλες τις εποχές!

Πηγή: novasports.gr